Αναποφάσιστη η διάκριση

Μες στο μάρμαρο διασκεδάζει
αυτό το αγαλμάτινο άλογο
(ή νάναι σκύλος; σαν να μου φαίνεται
αναποφάσιστη διάκριση• ίσως νάν' κι
ο καλλιτέχνης)
εν πάσει περιπτώσει δεσπόζει.

Γιατί είν'ακίνητος κι ωστόσο χοροπηδάει
γιατί είναι μάρμαρο και τρέμει
σαν νάταν φίλος ή ανάσα ή Κωνσταντίνος...
κι εγώ που ήθελα κι ήθελα
σαν να μην ήξερα
(κι εδώ αναποφάσιστη η διάκριση•
άλλο λίγο κι η γραφή)
καθώς πουλιά κελαηδούν το μουσείο
το απόγευμα ζωντανεύει ως φως που
ρέει στον παραδίπλα
το ποτάμι ροκανίζει τους χαρακτήρες
της πόλης κι η πόλη - ώ η ίδια η πόλη -
βάζει στα μουσεία της τα ζωντανά άλογα,
τους σκύλους και τ'αναποφάσιστά της

κρατώ στο χέρι ένα κέρμα
είμαι παντοδύναμος σκέφτομαι
το ρίχνω στο ποτάμι κι ανθίζουν:
ένας κήπος, δυο χιλιόμετρα και το φεγγάρι:
τα παίρνω όλα τα δαμάζω
τα δοκιμάζω (στον καφέ μου)
μα εσύ δε διαφαίνεσαι πουθενά;
παραλογίζομαι παραλογίζομαι σ'αγαπώ;
στο φεγγάρι στον κήπο στα χιλιόμετρα
στο πάνορμο που σ'αγαπώ και σ'αγαπώ...

Ένα ήσυχο ποίημα

- Να σας γράψω ένα ποίημα κύριε;
- Όχι, να μ'αφήσεις ήσυχο!
- Να σας γράψω ένα ήσυχο ποίημα τότε;
- Όχι, σου είπα να με αφήσεις ήσυχο.

Το νησί

"Στο Πήλιο μέσα στις καταστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου

γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου"

Κατά πως φαίνεται στα νησιά αλλάζουν οι ανθρώποι...

κάποιοι κρατούν τα σκήπτρα του νησιώτη

και κάποιοι παλεύουν με τ'αξεπέραστο

είναι η θάλασσα εκεί να τους παρηγορεί.

Είναι όμως μερικοί, που παρ'όλη τη μετάνοια του γαλάζιου

και για όσο ήλιο χρειαστεί, βρίσκουν το θάρρος και τους τρόπους

να μεταχειρίζονται αλλιώς τη θαλασσινή τους ταυτότητα:

είναι αυτοί που κουβαλούν τη θάλασσα στο καππέλλο τους

ή στην τσέπη ή ακόμα στο μικρό σταυρουδάκι που τους έδωσε

η μάνα τους. Κι όσο κοιτάζουν μπροστά τόσο πέλαγος κοιτάνε.

Κι όσο αγωνίζονται (στα κρυφά νερά και στις βάτους)

τόσο υποφέρουν. Κρατάνε όμως μέσα τους, φυλαχτό και ειρήνη

τη θάλασσα, τον ήλιο, το νησί! Και κοιτάνει ευθεία

τον καταποντισμό του άνδρα και της γυναίκας

του νησιώτη, του ελεύθερου και του δαμασθέντος.

Κάποιοι παλεύουν με το αξεπέραστο και νικάνε

άλλοι γίνονται πεπερασμένοι και φλέγονται!

Ενίοτε στο γαλάζιο, κάποτε στη θάλασσα

μα πάντα στο νησί.

Στην αγορά

κάτω στην αγορά, στην κατηφόρα
τις Τετάρτες στήνονται κάτι Ρωσίδες
πουλούν νομίζω κάτι ρωσικά τυριά
αυτό που με τρομάζει ωστόσο
είναι ο τυπάς στο πίσω παγκάκι
που βάζει κλασική μουσική χαρωπά
μα οι γριές δεν ακούνε τ'αυτοκίνητα
που ξυστά περνάνε από την τέντα τους
έτσι την τελευταία Τετάρτη που πέρασα
είδα νεκρή τη γριά Ρωσίδα τη βαρήκοη
αυτή που δεν άκουγε ούτε τον Αλμπινόνη
ούτε την κόρνα ούτε τον χάρο

η λευκή πηγή

ακολούθησέ με ψάχνω στη λευκή πηγή
ως τα χαμένα ελάφια στο δάσος να βρω
τη συνάντηση των εποχών και το ρεύμα
στο λιγοστό φως που απομένει εναποθέτω
τις ελπίδες μου για συντροφιά: μετά
η νύχτα και το αιώνιο, βαθυγάλαζο πέλαγος
το κρυφό αδάγιο ενός αλβινώνη που κλαίει
οι ρωγμές, ο φόβος, πολλά κακά πολλά
κάτι γέλια που αντηχούν υπόκωφα στους ίσκιους
δες δε μας μένει πολύς χρόνος σε ξορκίζω
ακολούθησέ με τα γιγάντια πλοκάμια των δέντρων
τα πουλιά που τρομάζουν και φεύγουν οι φωνές
που απαντούν στην καμία ερώτηση ξέχνα το
δεν προλαβαίνουμε - το απόγευμα δεν είναι φίλος -
κι εσύ, ω εσύ τελευταίε που εμφανίζεσαι
πλησίον της επιμελούς πηγής των πλέον ουρλιαχτών
για όσους δεν προλάβαμε, για όσους περιμέναμε
πιο πολύ απ'όσο έπρεπε τον δονάτη και τη μύρια
συγχώρεσέ με ία που προλαβαίνω να το πω αυτό
πριν με καταβροχθίσει το δάσος μα σ'αγάπησα πολύ
- κι ίσως μάλλον πιο πολύ απ'όσο περίμενα - κι έπρεπε...
αν στο χάραμα της μέρας ακούσεις θρήνους ή αεράκι
με πήραν τα αράβια και τα πηχτά σκοτάδια του έλους
του τέλους και της μαραμένης λευκής πηγής που σε περίμενα...

Δονατέλλα

Δονατέλλα μην αγαπάς τον αδερφό σου
σαν να 'ταν άγαλμα
που ραγίζει και πεθαίνει

στη σάρκα μην κολλάς
γιατί το πουκάμισο που φορεί
κυοφόρησε τα καλοκαίρια του
κι ανέβασε έρωτες
από το πιλοτήριο της οδύνης

κι εν τέλει μη θρηνείς
σαν να μην ηγάπησες
ούτε τον ίδιο σου τον αδερφό

δολοπλόκα Δονατέλλα

Scusa...ma ti amo

è per te...

Στον τοίχο -στην πόλη σου- έγραφε

ακριβώς αυτό που ήθελα να σου πω.

Και μετά σου τό 'πα

και δεν το κατάλαβες

δηλαδή

σου είπα σ'αγαπώ και δεν τ'ανθίστηκες

κι η τολύπη του καπνού

με τόση λύπη ωκεανού

και κάτι χείλη να συσπούνται

κάτι φρύδια να δονούνται

υπό το φως

και τα πέριξ

και να σου λέω

σ'αγαπώ μα δεν το ξέρεις

κοίταξε πώς υποφέρεις...

Στο Παλέρμο στον τοίχο εκείνο έγραφε

scusa...ma ti amo

το μόνο που έλειπε ήταν τ'όνομά σου

γι'αυτό το προσθέτω τώρα εγώ

Εράσπαγο εγκάσπαρο εράσπαγκκο