κηπουρός

θα εχω ηδη φυγει
οταν με δεις να γελαω
αυτα τα βραδυα τελευταια
τ'αργοκοβω τα 'λιοστρόφια
τ'αγγιζω λιγο ακομα κι 
υστερα 
εις-τώρα
οι ριζες τους κοιτουν τους ουρανούς σας,
τους ηλιους που εξερράγησαν 
και 'μπάσαν τις φωτιές τους  στα σωθικά μας
                                          στις στενες μας φλεβες
                                          στο υγραμενο μας μυαλο
τις εμπασαν σαν κολαση
μες απ τις εκδορες μας
μετέγγισαν το θανατο
και φύγαν μαβιασμενοι.

*.

τοτε 'κεινος της μιλαε
λες κι ηταν η σεληνη 
κι απο ψηλα την έφτυνε 
ο αντιμαχος Φαέθων. Είσαι απλα μια θολωτη
                               ανάκλαση του ηλίου
                               μια οφθαλμαπατη μισητη
                               φτηνιαρικα ντυμενη
                               σε κιτρινα που 'θώριασαν 
                               γι'αυτο και περιφρούνται.
αυτά ειπε στο φονο τους
κι εκεινη άρχισ' εγέλαν
κι εμοιαζε τοσο ομορφη 
σαν να είχε ηδη φεύγω.               -αννη ξ.19.04.2012-