Επιχωμάτωση

Κάτω - στο συνεργείο των παρακρούσεων -
χθες νύχτα αργά
ξέθαψα αγρυπνώντας
ένα παμπάλαιο κοχύλι.
Σκόπιμο το έκρινα
να το χαϊδέψω - μήπως και
αλλάξει γνώμη για μένα
η παλαιότης - ή έστω
αν έβγαινε από μέσα
κανένα τζίνι υπερπόντιο.
Τίποτα απ' τα δύο.
Αμέσως το εννόησα -
το ιδιότροπο - το παράδοξο.
Δεν ήτανε κοχύλι.
Ήταν η κατακερματισμένη μου
η υπηκοότητα του απολωλού.
Σιγά σιγά, ενήργησα, κι έκλεισα
σε υπογείους θαλάμους ταραχής
την αποστροφή μου γι' αυτό
κι έκτισα από πάνω
μνημείο χωμάτινο
έναν παλιό εαυτό μου


δ.κ