Αμφίβολη γραμμή του οριζόντος

Στην αμφίβολη γραμμή του οριζόντος
εν μελαγχολία πλέω σιωπηλά
κι αν η καρδιά μου είναι θέμα όντως
μιας ατάραχης σιγής
πώς ν' αντέξω ο δυστυχής
των θυμήσεων τα δάκρυα πικρά.

Σαν καράβια που το πέλαγος ξεχνάει
μας εγγίζουν οι μέρες - ώ οι μέρες - του φωτός
όπου σείεται ο νους και τ΄ όνειρό μας πάει
σε ελπίδα αλαργινή
όπου τέλος θα γινή
η θλίψη των θολών νερών σαν εμετός.

Στην αμφίβολη γραμμή του οριζόντος
και στο άπειρον - το Άπειρον εκεί!
η καρδιά μου οφείλει πάει επειγόντως
ειδάλλως εν αβύσσω
στο κενό οπού θα σβύσω
το φιλί μου σα νεκρός θα κατοικεί.



δ.κ