Σε κράτησα σαν αναπνοή
στα πιο βαθιά στα πιο τρελά
και ξύπνησες και μου τραγούδησες
στ'αφτί
ένα νανούρισμα για νάνους:
"Ξέχνα ό,τι έμαθες
το δάσος είναι κρύο
τα φύλλα είναι κίτρινα
και η καρδιά για δύο"
αποκοιμήθηκα και πάλι με τούτο
τον ήχο στο στόμα και στ'αφτιά
κι έτσι ξεγλίστρησες
κι έφυγες από την πίσω πόρτα
την πάλαι ποτέ του κρεβατιού
την τάχα άλλοτε κλειδωμένη
(έννοια σου κι εγώ αυτήν χρησιμοποιώ
για να ξεφύγω από τα νανουρίσματα)
|...|

Κι έμεινα εγώ εδώ
Να σε κρατώ σαν αναπνοή
Στα πιο βαθιά
Στα πιο τρελά
....ά