οι νυμφες που πλανευτηκαν

εκεινη 
η φορά που τον φωναξε με το πραγματικο του ονομα
που δεν μπορουσε να αρθρωσει 
οσα ενιωθε
ακομα για 
εκεινον
ηταν η νυχτα 
που δε θα ειχε κοιμηθει
κανενα πρωινο-
κι ηταν η ανασσα του η υγρη στη γυμνη πλατη
αυτης,
που ξεπαγιασε τη φωνη της 
και δεν τραγουδαε πια
κρυφα αινιγμένα αγγίματα
για να τον νανουρισει-
κι όποτε τωρα του 
φιλουσε (τα) μελαγχολικα (τα) ματια
το εκανε για ν'αφανισει πισω της τον 
ουρανο-
μα εκεινος ολο περπαταε στις μυτες
ουτε χωρις ν'αφησει ενα γραμμα
ενα εστω
'σ'αγαπαω γιατι 
δεν υπηρξες ποτε'-
ποσο καρτερικα σε νανουριζουνε οι
νεογνες ψυχαλες.
τώρα 
που σε φωναζω με το πραγματικο σου ονομα.

κριμα μονο που 
η βροχη αποψε γδερνει το χωμα τοσο ερωτικα 
 -σα  γυμνη πλατη-
κι οι κραυγες,σου(') μοιαζουν για νανουρισμα.___            -10.02.2013-