Λόγω έκπνοω

Μας είπαν πεθαμένους, μας είπαν ποιητές
σε κάτι ξέπνοα ρίγη αποθεμάτων
σταμάτησαν οι λέξεις - σταμάτησαν δεν μας ακολουθούν πια.
Όμως έτσι που μας απέρριψαν, έτσι που αδίκως μας απέρριψαν
επιδεικνύοντας ιδανική αντοχή
προέκυψε η επαλήθευσή μας, σωτήρας νυν απολύεις.
 Απέδειξαν πλέον μαθηματικώς οι φράσεις
πόσο ερωτικά λίγες είναι χωρίς την έκλυτη ζωή
που τους προσφέρει η τύχη της αμετροέπειάς μας.
Τυροπιτάκια, ανελέητες πιρουνιές φτώχιας,  πομπώδεις νύξεις, έλαια
αρωματικά και μή, σαρκικές λιχουδιές απολαύσεων,
ενδοφλέβιες μαρτυρίες απόγνωσης, πειναλέες γαργάρες αβεβαίου και αορίστου.

Σε δοξάζω αβέβαιο, που με την τόση σου αβεβαιότητα
μας βεβαιώνεις πως τίποτα
δεν είναι βέβαιο

και βέβαια, λόγια ιπτάμενα πουλιά χαμένα ουρανοί φλόγες
απίθανα φλερόβια και αποδείξεις νωχελικά πλασμένων ιδιοσυγκαρσιών
κρετίνοι και πλανόδιοι πωλητές απείρου
χλευαστικά σχόλια εκμηδένισης του λίγου και του πολύ
νύχτα νυχτοπούλια χαμοπούλια αερόβιες δυνάμεις! Όλα, όλα!

Βαθιά μηνιγγίτιδα, πληγωμένη κατάστηθα. Κράσπεδα, κραιπάλες, κρεμάλες.
Ύδωρ, φάος, λύχνος. Άγγελοι, δωρητές ανεμόνων και μόνων.
Φευγαλεα φεύ, φευγαλέα αλίμονο.

Μα υπήρξε κάποτε και μια εποχή
που θα μας έλεγαν απλά φρενοβλαβείς
-τώρα προτιμούν το πιο εκλεπτυσμένο
ποιητές.