Φαντασία Ι

Γενικά σε φαντάζομαι.
Είσαι ωραία σαν μέλι.
Ωραιά οπτασία.

Στο τραπέζι έχω λίγο ψωμί
εσένα κι ένα μαχαίρι.
Ο αρουραίος στη γωνιά
βλέπει τα ψίχουλα που πέφτουν
και συναγλείφεται

είναι έτοιμος να ορμήξει
σαν ωκεανός
ο βρωμιάρης.

Πιάνω το χέρι
κι εκεί που προσπαθώ
να καταλάβω
δυο-τρεις λέξεις

ένα αναθεματισμένο
ξεκούρδιστο πιανο

παίζει κάτι
παράξενες νότες.

Παράταιρες νότες
παράταιρες λέξεις

ποτέ δεν ταιριάζανε

οι απόψεις μας.


δ.κ

Η επιστροφή

Ποια δύναμη με καλεί;
Στον ουρανό ακούγονται συρίγματα
- τα κοράκια έρχονται -
ποια δύναμη με κρατάει ζωντανό
οι αετοί πετούν αγέρωχα
ούτως ή άλλως
κι Εσύ
όταν θα έρθεις να με πάρεις
για να επουλώσεις τις ελπίδες μου
θα απλώσεις ένα αέρινο
ελαφρύ χέρι ελαφρυντικό χέρι
στις πληγές.
Θα παίζει μια σιγανή μελωδία
λυπητερή συνοδεία.
Ποια δύναμη με κρατάει ζωντανό;
κι ακόμα αναπνέω
ενώ δεν θά 'πρεπε
ενώ δεν θα μπορούσα.
Ποια δύναμη με καλεί;


δ.κ

Το κασετόφωνο

Αν ακούς στο κασετόφωνο
τραγούδια που σε κάνουν να κλαις
τότε το καλύτερο πού 'χεις να κάνεις
διάολε, είναι να βάλεις τέρμα
αυτήν την τόσο ωραία μουσική

Καιρός

Υποθετικά μιλώντας τσαλακώνομαι.
Ουσιαστικά; Γίνομαι  μια γκάμα
από ό,τι νά 'ναι. Και το ορίζω αυτό
ως εξής:

όταν έξω βρέχει, ή μέσα - δεν έχει σημασία
ο καιρός ή το πού-
γίνομαι αόρατος σχεδόν, ίσως μονάχα αισθητός,
διατρέχομαι από ηλεκτρικές εκκενώσεις
(στο χώμα στην αυλή πάντα κρύβω ένα
γερό ψαλίδι, να ξέρουν οι ρίζες πότε
να κόψουν την ανατροφοδοσία)
και αν και περνούν συνέχεια
γαλάζια μάτια και μορφές από μπροστά μου
εγώ συνεχίζω να γίνομαι αόρατος,
σχεδόν αισθητός,
και δεν έχει καθόλου σημασία
ο γαμημένος ο καιρός
ή το πού

αλλά ουσιαστικά εγώ
όταν βρέχει ή όταν δεν βρέχει
κατεδαφίζομαι κατεδαφίζομαι.

Κι αυτό συμβαίνει
κάθε μέρα.


 δ.κ