σε γάμο φιλικό

πού στη λύπη να χορέψουμε
σε γάμο που οι νεόνυμφοι θε να πεθανουν
πού στη λύπη να χαρούμε
και το χείλι μας ν'ανοίξει διάπλατα
που μπαίνει στο προσκήνιον τόξο ο Χάρος
πού στη λύπη να βαστάξουμε, να λυπηθούμε
σε πλατεία δίχως νερό, στεγνή και το πουλί
αρνείται να κελαηδήσει
πού στη λύπη να ελπίσουμε
στον έρημο κάμπο και στο νεκρό θρήνο
καθώς βιολιλα ξεπροβοδίζουν τη χαρά μας
καθώς βιολιά τη ζωή και τη λύπη
πού στη λύπη να αντέξουμε
στη λάσπη των ποδιών που δεν έμαθαν
να περπατούν ξανά δίχως
•στο πλάι που αφήνναμε συνήθως το απαθές
που στη λύπη το ανέπαφο και το μελλοντικό
πού στη λύπη το χαρούμενο και η Χαρά όλη
πού στη λύπη να χορέψουμε και να χαρούμε
μας πνίγει η θάλασσα και ο αφρός της
πού στη λύπη να λυπηθούμε
σε γάμο που οι νεόνυμφοι πεθαίνουν
κι όπου το φως μπαίνει μέσα
πού στη λύπη να χαρούμε

(στη μνήμη των Α. και Α.)

"Κ'αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο για μένα"

σαν να μην έφτανε που τ'άρεσες τόσον

και τού 'δωσες να δει, ν'αγγίξει, ν'απολαύσει

έπρεπε κιόλας, πριν φύγεις, να του σκάσεις κι ένα φιλί

- ω ποιος ξέρει πόσο τ'ονειρεύτηκε -

έπρεπε κιόλας, πριν φύγεις, να αισθηματοποιηθείς

(τώρα για 'κείνον πλέον ρόλο κανένα δεν παίζει

που πήγες ξ...• αυτό που τον ενδιαφέρει

είναι να ξαναπάς• με τ'απελπισμένο χείλη,

τα κόκκινα γουρουνίσια τριαντάφυλλά σου και

να τον καρφώσεις σαν έλεος στον τοίχο, στο παράθυρο

και στο κερί της θολωμένης μαρμαρυγής)!

καβαφίζοντας παραληρηματικώς

όταν τα γράφω πιο αργά
τα ποιήματά μου ξεφαντώνουν:
οι ταιριασμένες λέξεις χέρι-χέρι
προσπαθούν να με τρελάνουν:
"πιάσε μας αν μπορείς, πιάσε"
κι εγώ, σαν νάμουν του νοήματος μαστίγιο
χρόνο τους δίνω να εκδηλωθούν
στο χώρο να εξαπλωθούν σαν καινούργιες
φράσεις ίδιες κι απαράλλακτες με άλλες
κι ύστερα δίνω μια με το μαστίγιο
πάλιν απόψε ραπίζω της ραθυμίας μου το πρόσωπο

*

με όψεις διαφορετικές, με λέξεις
με ύφη και νοήματα, ρυθμούς και αρρυθμίες
να παίξω• μα δε γίνεται πάντα
και νά που καταλήγω πάλι
πιο πεζός κι από μυρμήγκι να γίνομαι

*

ας αναθαρρήσουμε: πιείτε ποτό κι ύστερα
πείτε μου ποιες λέξεις να μην επαναλαμβάνω
το "και" σίγουρα, που ευκολία τελευταίως
μού εγίνη, το "αλλά" και το "αφού"...
αλλά αφού και τα τρία τόσον χρήσιμα
πώς να μου τα ξεφορτωθώ;

*

είναι λύπη αυτό στην ψυχή μου;
ή μήπως έλλειψη αισθήσεως;
γιατί γράφω απόψε γιατί;
αφού απ'τον κόσμο των Ιδεών
καμία δε μου εμεταφέρθη• μόνος μου
κάθομαι και χολοσκώ, τις κόλλες βασανίζω
μόνον και μόνον για να ιδώ
μια μέρα το άγιο Τυπωθήτω!

το φίδι

το φίδι οδηγείται στο γάλα και στο μήλο που αφέθηκαν στο κάτω δάσος. μην του ζητήσεις να σε κυκλώσει με λιγότερο μίσος, να πραΰνει τον πόθο, να ησυχάσει τον εμένα και τον εσένα. ζήτησέ του αν θες να σε φιλήσει: εκεί να δεις. Ιούδας επιδέξιος! πρέπει να παίξεις, να το φιλέψεις ψέμα κυρίως (φλόμωσέ το) κι ύστερα πες του κιόλας σ'αγαπώ (τονίζοντας καλά το άλφα και το πι)

το φίδι οδηγείται στο σκότος και στη φλόγα: μπαίνει εκεί μέσα έρποντας, σηκώνεται και βασιλεύει υπερήφανο. συρίζει και τρομάζει τον αιώνα: μην του ζητήσεις έλεος την ώρα που είναι δυνατό: θα σε δαγκώσει στο σβέρκο με τρόπο αντίθετο από το αίτημα: ζήτησέ του να σου δώσει αυτούσιο τον τρόμο και θα το πράξει. ο έρωτας δε χωράει εκεί, η αγάπη ίσως και η περιφρόνηση (θάρσησις δική μου)

το φίδι τρώει τα διαμάντια που του έδωσες. θα πρέπει να του τάξεις κι άλλα τόσα για να μην σου επιτεθεί: μαζί με τα βιολιά θορυβεί κατά του ογκώδους γαλαξία των κυμάτων ενός -και πάλι- δικού σου τριανταφύλλου. μην του ζητήσεις να σου επιστρέψει τα διαμάντια ή τη χάρη, θα σου ξεράσει δηλητήρια και πιθανότατα κομμάτια απ'τη σάρκα σου• πιθανή σάρκα, πιθανό αιμοβόρο το τέλος-τέλος μην του ζητήσεις

το φίδι τρώει τα οστά και μπαίνει στη θέση τους: πας να σταθείς κι αυτό γελά και πέφτεις: ασταθής. ζήτησέ του να σε συγχωρέσει και θα σε φάει, ζήτησέ του να σε δαγκώσει και το δάγκωμα είναι ήδη εκεί και το μάγουλο και το αίμαι εξού και το χαμένο μήλο εξού και το ξεχασμένο γάλα στο κάτω δάσος. ζήτησέ του• ένα φίδι είναι εξάλλου

το φίδι ζαλίζεται στη ζάχαρη και στην ομίχλη: αν του θολώσεις τα νερά μπορεί να νομίσει πως είσαι κι ο μαέστρος. θα χωθεί στη ζεστή χόβολη του ιμάμ μπαϊλντί, στο καφενείο θα σωπάσει κι επιτέλους, (σαν νάτανε δικό σου) νανουρισμένο στα ζεστά νερά που του ετοίμασες θα παραδοθεί: λιποθύμησέ το στην υπόσχεση, στο τουρκικό γλυκό άσε το εντρυφήσει τον ύπνο και πιάσ'του την ουρά σαν σε Έλληνα ημίθεου.

το φίδι ζαλίζεται στη χάρη και στο καθημερινό: ζήτησέ του ό,τι θέλεις είναι δικό σου. ούτε με μίσος, αλλά ούτε και με αγάπη φρόντισέ το. με προσοχή. ζήτησέ του να κουλουριαστεί και να κουρνιάσει εκεί στην απόμερη καρέκλα στην παλιά Λευκωσία. ζωντάνεψε ξανά η μέρα, τα φώτα βγήκαν η καμπάνα ξύπνησε κι ο κόσμος εκεί έξω είναι τόσο απίθανος! απόλαυσέ τον

κοιμάσαι στο σύννεφο. υπάρχουν μέσα μου δύο ποταμοί. τουλάχιστον ο ένας απ'αυτούς προσφέρει στην άνοιξη τις ανισότητες του Μπερνούλλι! για κοίτα όμως που δε φτάνει για να καλύψουμε ούτε τις μισές μαργαρίτες του ψυχοτρόπου συννέφου που σε κουβαλά.