σαν να μην έφτανε που τ'άρεσες τόσον
και τού 'δωσες να δει, ν'αγγίξει, ν'απολαύσει
έπρεπε κιόλας, πριν φύγεις, να του σκάσεις κι ένα φιλί
- ω ποιος ξέρει πόσο τ'ονειρεύτηκε -
έπρεπε κιόλας, πριν φύγεις, να αισθηματοποιηθείς
(τώρα για 'κείνον πλέον ρόλο κανένα δεν παίζει
που πήγες ξ...• αυτό που τον ενδιαφέρει
είναι να ξαναπάς• με τ'απελπισμένο χείλη,
τα κόκκινα γουρουνίσια τριαντάφυλλά σου και
να τον καρφώσεις σαν έλεος στον τοίχο, στο παράθυρο
και στο κερί της θολωμένης μαρμαρυγής)!
No comments:
Post a Comment