- "αντιο" -

ηταν ενα κοριτσι
που ελεγε
θα φυγει
μα ολο ανοιγε τρυπες
στον πατο καποιας λιμνης
και χωνότανε μεσα
μεχρι να ξημερωσει.
δεν επρεπε να τη βρει εκεινος,βλεπεις
γιατι ολο τη σκοτωνε
κι υστερα πεθαινε κι αυτος
και τα κορμια τους
υστερα πτωματα
ραμμενα μεταξυ τους.
κι ολο η βροχη η σιγανη
απ το ψηλο κελι τους
εμοιαζε λες και δάκρυζαν
μες στο λευκο τους δερμα.___
μεχρι που αυτη ξεκιναε 
και ελεγε
θα φυγει
μα ολο ανοιγε τρυπες
στον πατο καποιας λιμνης
και χωνότανε μεσα
μεχρι να ξημερωσει.
δεν επρεπε να τη βρει εκεινος,βλεπεις
γιατι ολο τη σκοτωνε
κι υστερα πεθαινε κι αυτος
και τα κορμια τους
υστερα πτωματα
ραμμενα μεταξυ τους.
κι ολο η βροχη η σιγανη
απ το ψηλο κελι τους
εμοιαζε λες και δάκρυζαν
μες στο λευκο τους δερμα.___
μεχρι που αυτος ξεκιναε 
και
- - - - - ,
διχως ξανα πια να γυρισει
ετσι κι εκεινη εμεινε 
χωρις τον εαυτο της.
και τοτε μεσ στον πανικο
και τις κοφτες ανασες,
. ειπε
θα φυγει ,..                  -άννηξ* ,22.03.2013-

Η ευφωνία

Μακροπρόθεσμη υπόσχεση ο θάνατος
στις εκβολές του ευ ζειν.
Υπερκινητική η αλήθεια του.

Διασκελίζοντας τον ίλιγγο που μου
προκαλεί
επιδιορθώνω κάποιες βλάβες,
μερικές ουλές, γρατσουνίσματα
φθοράς
και τεμαχίζομαι.

Τέλος συναντώ τον εαυτό μου
ραντεβού στο δέλτα της ροής μου
γονατώ εμπρός μου
και υποβάλλομαι.

Σε εξονυχιστικούς ελέγχους αθανασίας
και αφθάρτου κλέους.

Πόρισμα: Κλεπτομανής εμού.


Δ.Κ

Λάμπα πραγματικότητας

Η γεωλογία των κυττάρων σου
είναι μοναχικά δομιμένη στο ανέπαφο.
Σαν πριγκιπάτο η γάργαρη φρεσκάδα σου
είναι σβόλος και φλοίσβος τα μαλλιά σου
στο απέραντο του χάους τράνταγμα.
Επέτης προσπέφτω στον δονζουανισμό
των χαλιφάτων της καρδιάς σου.
Οι φλόγες ζητούν και δράττονται της ευκαιρίας:

- αποτεφρωμένη σιωπή
κυριεύει το υπέρτατό μας-

ο γλόμπος το επάνω σαρκώδες
χείλος της νύχτας μας προτείνει.

Ξεχνάς νομίζω τότε που άκουγες έρεβος
κι έψαχνες γρήγορα μια λάμπα
πραγματικότητας ν' ανοίξεις.

Τα σκότη της
ορίζουν την πανδεσία των σωμάτων.

Δ.Κ

Ο ριπτασμός του ριψάσπιδος

Θαυμαστά τα έργα σου Κύριε
αλλά τη νύχτα την άφησες μισοτέλειωτη.
Μισογκρεμισμένη στο ένα μπράτσο μου ακουμπά
και τ' άλλο μισό της Εσύ μάλλον το 'χεις.
Ύπουλα ιπτάμενα φιλιά, σταυροδρόμια τριών
ονείρων, θριάμβευσες θριάμβευσες.
Αλλά κι εγώ, θριάμβευσα στις συνομιλίες της νύχτας
με τα γκλοπ της εξασθένισης.
Με τι φτερά το ανείπωτο μας αιχμαλωτίζει
κι Εσύ του τα προσέφερες απλόχερα.
Θεός δεν είναι η μνημειώδης αποστήθιση αγγέλων.
Ενεδρεύον σάπισμα εντός καρδίας ξένης
αποδιόπεμψέ με μακριά.


Δ.Κ

Θάλασσα

Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
μπαίνεις και δεν ξέρεις αν θα βγεις.
Πόσοι δεν έφαγαν τα νιάτα τους –
μοιραίες βουτιές, θανατερές καταδύσεις,
γράμπες, πηγάδια, βράχια αθέατα,
ρουφήχτρες, καρχαρίες, μέδουσες.
Αλίμονο αν κόψουμε τα μπάνια
Μόνο και μόνο γιατί πνίγηκαν πεντέξι.
Αλίμονο αν προδώσουμε τη θάλασσα
Γιατί έχει τρόπους να μας καταπίνει.
Η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα:
χίλιοι τη χαίρονται – ένας την πληρώνει.


Ντίνος Χριστιανόπουλος

ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ

ΘΑ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΠΩΣ
Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΦΟΥ Η ΖΩΗ ΜΑΣ ΔΥΟ ΕΧΕΙ ΤΡΟΠΟΥΣ,
Η ΛΕΞΗ ΕΙΝΑΙ ΦΤΕΡΟΥΓΑ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ,
ΕΧΕΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟ 'ΝΑ ΜΙΣΟ ΑΠΟ ΚΡΥΟ.

Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΗΣΩ ΠΑΛΙ,
Τ'ΑΠΕΙΡΟ ΓΙΑ ΝΑ ΞΑΝΑΡΧΙΣΩ
ΚΙ ΑΠ'ΤΟ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΠΑΨΩ:
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΚΙ ΕΓΩ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΑΚΟΜΑ.

Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΩ ΣΑΝ ΝΑ 'ΧΑ
ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΑ ΚΛΕΙΔΙΑ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ
ΚΙ ΕΝΑ ΔΥΣΤΥΧΟ ΑΒΕΒΑΙΟ ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ.

ΔΥΟ ΖΩΕΣ ΝΑ Σ'ΑΓΑΠΩ Η ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ ΕΧΕΙ.
ΓΙ'ΑΥΤΟ ΟΧΙ ΜΟΝΟΝ ΟΤΑΝ Σ'ΑΓΑΠΑΩ
ΜΑ Σ'ΑΓΑΠΑΩ ΚΙ ΟΤΑΝ ΔΕ Σ'ΑΓΑΠΑΩ



Πάμπλο Νερούδα

Σκυφτός στο δειλινό

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου θλιμμένα
στα ωκεάνια μάτια σου.

Εκεί αποσύρεται και φλέγεται μέσα στην πιο ψηλή φωτιά
η μοναξιά μου που τινάζει τα χέρια της σα ναυαγός.

Κάνω σινιάλα κόκκινα στα μάτια σου που απουσιάζουν
και κυματίζουν σαν τη θάλασσα στα πόδια ενός φάρου.

Μόνο σκοτάδια κρύβεις μέσα σου, γυναίκα μακρινή, δική μου
κι από το βλέμμα σου αναδύεται καμιά φορά η ακτή του τρόμου.

Σκυφτός στο δειλινό ρίχνω τα δίχτυα μου τα θλιμμένα
σ' αυτή τη θάλασσα που αναταράζει τα ωκεάνεια μάτια σου.

Τα νυχτοπούλια ραμφίζουν τα πρώτα αστέρια
που σπινθηρίζουν όπως η ψυχή μου όταν σ' αγαπώ.

Καλπάζει η νύχτα στη φοράδα της τη σκοτεινή
σκορπίζοντας γαλάζια στάχυα πάνω στους αγρούς


Πάμπλο Νερούδα

Αργοπεθαίνει

Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει όποιος αποφεύγει ένα πάθος, όποιος προτιμά το μαύρο για το άσπρο και τα διαλυτικά σημεία στο " ι " αντί ενός συνόλου συγκινήσεων που κάνουν να λάμπουν τα μάτια , που μετατρέπουν ένα χασμουργητό σε ένα χαμόγελο, που κάνουν την καρδιά να κτυπά στο λάθος και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν αναποδογυρίζει το τραπέζι, όποιος δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του, όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του τουλάχιστον μια φορά στη ζωή του να αποφύγει τις εχέφρονες συμβουλές.

Αργοπεθαίνει όποιος δεν ταξιδεύει, όποιος δεν διαβάζει, όποιος δεν ακούει μουσική, όποιος δεν βρίσκει σαγήνη στον εαυτό του.

Αργοπεθαίνει όποιος καταστρέφει τον έρωτά του, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη τύχη του ή για την ασταμάτητη βροχή.

Αργοπεθαίνει όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει. Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι για να είσαι ζωντανός χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής.Μόνο η ένθερμη υπομονή θα οδηγήσει στην επίτευξη μιας λαμπρής ευτυχίας.



Πάμπλο Νερούδα

Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο

Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου
να διέκρινε άραγε των ροδόδενδρων την αρμονία;
Όχι-όχι-μιαν απέραντη ηθικολογία
δεν θα βοηθήση να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο

Νά ελπίζης-να ελπίζης πάντα-πώς ανάμεσα εις τους ανθρώπους
-που τους ρημάζει η τρομερή «ευκολία»-
θα συναντήσης απαλές ψυχές με τρόπους
που τους διέπει καλωσύνη-πόθος ευγένειας-ηρεμία.

Ίσως όχι πολλές-ίσως νασ’ άτυχος : καμμία-
τότες εσύ προσπάθησε να γενής καλλίτερος
είς τρόπον ώστε να έρθη κάποια σχετική ισορροπία

Άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζωνται πως κάνουν κάτι
συ σκέψου-τώρα πια-με τι γλυκειά γαλήνη
προσμένεις ναρθ’ η ώρα να ξαπλώσης στο παρήγορο του θάνατου κρεββάτι.


Νίκος Εγγονόπουλος