κι όταν παίζεις κιθάρα

ακούω τις χορδές να βοΐζουν

το μέταλλο να παλλεται κάτω απ'τα δάκτυλά σου
Σ.Σ

Πες μου πότε ήρθες και δεν σε κατάλαβα;

Άνοιξες ήσυχα την πόρτα και μπήκες στο κρεβάτι μου. Δεν με ρώτησες καν. Κάτι συναισθάνθηκα, αλλά έκανα πως δεν σε κατάλαβα. Καταλαβαίνεις. Δεν ήθελα να τρομάξω τον ύπνο και το όνειρο. Ήσουνα εκεί για λίγα δευτερόλεπτα. Ύστερα εξαφανίστηκες και πάλι για πάντα. Σε είχα για τόσο λίγο, σε ξαναέχασα για τόσο πολύ. Πού θα πας την επόμενη φορά; Πού πήγες; Πού πηγαίνεις; Πού είσαι, Γ. Πού είσαι;

ερώτηση ή δε θέλω ποτέ ξανά κανείς να με ρωτήσει

γιατί όλοι με ρωτάνε;

vorrei parlarti

Τι κάνεις; Καλά, εσύ; Ξέρεις, θα ήθελα να σου μιλήσω. Πες μου, ναι. Κοίτα. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν είναι πες μου, ναι. Είναι πιο σοβαρά. Τι τρέχει; Τρέχουν πολλά. Κοίτα, για να καταλάβεις, θέλω κατ'αρχάς να δω τι κάνεις. Είσαι καλά; Κατά δεύτερον, κοίτα, εγώ, όχι εσύ, αλλά εγώ, σ'αγαπώ. Και πού το ξέρω. Να, λοιπόν, προχθές δηλαδή  ανασκοπώντας, εκεί κατέληξα. Γιατί, πώς αλλιώς, δεν βγάζει νόημα. Ήθελα να σ'έχω, ήθελα να σ'αγκαλιάζω, ήθελα να σε φιλώ, ήθελα ήθελα ήθελα. Όταν τα ήθελα, έμαθα, είναι περισσότερο από τρία τότε κάτι ήθελες. Κάτι ήθελα. Εσένα. Σε θέλω. Κοίτα. Όλα καλά; Σ'αγαπώ; Σ'αγαπώ. Βορρέι παρλάρτι; Λο βορρέι. Θα το ήθελα. Το θέλω. Θα το θέλω. Τι κάνεις; Ναι, τί κάνεις; Μετά από τόσο καιρό. Είσαι πάντα το ίδιο άτομο που ήξερα; Πράγματα αλλάξαν; Άλλαξες; Όλα αλλάζουν, άρα κι εσύ, δεν θ'άλλαξες λογικά; Σ'αγαπώ το ίδιο; Θα σ'αγαπώ το ίδιο; Αν σήμερα σε γνώριζα; Απάντησέ μου σε παρακαλώ, απάντησέ μου! Αλλλά πού να μου απαντήσεις, αφού δεν είσαι εδώ, δεν ξέρεις ότι δεν είσαι εδώ, δεν ξέρεις ότι γράφω για σένα, πού είσαι, πού είσαι, πού είσαι;
Σ'αγαπώ, καρδιά της καρδιάς μου, σ'αγαπώ...
κι αν σκοπεύω να πέσω απ'τα σύννεφα, έίναι επειδή ήδη ξέρω ότι γερνώντας θα εξακολουθώ να σ'αγαπώ. Σκοπεύω. Τρόπος του λέγειν. Σ'αγαπώ. Τρόπος του λέγειν; Σ'αγαπώ. 

ακολουθία

από τα λίγα πράγματα που μπορώ
να πω αγάπησα το χορτάρι, τα σύννεφα
κι ίσως μονάχα νά 'κρυψα
δυο-τρία πώς δυο-τρία γιατί
εκείνα τα 'ρωτεύτηκα, εκείνα όχι,
τη γη ιδίως, το νερό, τα πράματα του νου
όλα τα ανεπαίσθητα
της φαντασίας νοερά
κατασκευάσματα που εμάς εν τέλει υποθάλπουν

δύο

ήμουν λιπόθυμος μπροστά σου όταν μιλούσες
κι ανέπνεα πιο δύσκολα από ποτέ
ήμουν μονάχα δεκαεπτά
αλλά πώς σ'αγάπησα δεν αγάπησα ποτέ ξανά
πόσες ρημάδες προσευχές έριξα
πόσο ιδρώτα ερωτικό ξόδεψα
πόσα άνθη - προσπάθησαν προσπάθησαν προσπάθησα -
και ν'ανοίξω και ν'ανθίσω και να μυρίσω
το ένα ρόδο που σ'αγάπησα