Αυτόδηλο

Αγκάλιασες με φόβο
ένα κατατρεγμένο
λύπης προαίσθημα
- σωστό αγρίμι -
που σου παρουσιάστηκε
ενόσω σ' αγαπούσα.

Το ζέστανες περιμαζεύοντάς το
το έντυσες το τάισες
με υποσχέσεις το φίλεψες
την αδικία πρόσφερες
σ' ό,τι δε σου ανήκει.

Κι ύστερα το πέταξες
στο δρόμο που το βρήκες
τσαλαπατώντας έτσι
μια ενδεχόμενη ανάρρωσή μου.


δ.κ

Σκέψη στο όνειρο

Τηλέφωνο είδα
και σύρμα είδα
και μένα να απαντώ είδα.

Και ομιλητή άκουσα
και οδηγίες άκουσα
εμένα να μιλώ άκουσα

εσύ δεν ακουγόσουν
ουδαμώς ούτε που φάνηκες

αν και ξέρω πως
στο βάθος του ονείρου
δεν ήταν τρόμος ή παραίνεση
να μη φωνάξω

ήταν πένθος
για κάτι που δεν είχα
τίποτα να χάσω...


δ.κ

Δε σού φτανε;

Κι εσύ
μαυλιστικό συνένοχο

φως του δειλινού *

που υποθάλπεις

τα υπονούμενα

ερωτικά και μή

πες μου μονάχα:

κλοπιμαίο το χαμόγελό σου

από την Τύχη το σούφρωσες

στα έγκατά της παρεισφρύοντας

γιατί όμως γιατί

δε σού φτανε η μια μεριά

της Γης για ζωή

ήθελες και την άλλη

για καβάτζα;

* Ν.Καζαντάκη

δ.κ

Απληστία ή;

Ήθελες ένα ρόδο
κι έκλεψες ολόκληρο
τον κήπο με τα άνθη.

Αλήθεια, τι την ήθελες
τόση κηπουρική απληστία;

(Ύστερα γονάτισες στο χώμα
έφτυσες και νομίζω φύτεψες
για αντάλλαγμα

μια παλιά σου οφειλή).

δ.κ

Έμπνευση

Ανοίγω το πιάνο και παίρνω
από μέσα τον μπετόβεν
τον κτυπάω στο αφτί
και κλέβω μια μουριά
τρώω δύο - τρία μούρα
και φυτεύω τα κουκούτσια
στον κήπο του καπέλου μου
το οποίο αφήνω επάνω
στο πολύτιμο πιάνο
- ύστερα πιάνω μιαν παρτιτούρα
και μουντζαρώνω τα γραμμένα -
περιμένω περιμένω περιμένω
έντρομος χλωμός τυχαίος
την υπέρτατη έμπνευση
να υποδεχτώ ως εν ενοράσει
- αφού πρώτα καταπιώ
κάτι τρίχες μιας γάτας
που ντάντεψα εντός του κήπου
του καπέλου των μούρων
της μουριάς των κουκουτσιών του αφτιού
του μπετόβεν του πιάνου μου.



δ.κ