Πιο μακρυά

Πιο μακρυά από σένα ακόμα
δεν βρίσκεται πλέον αυτή η μνήμη.
Εσβήσθη. Και μαζί της χάθηκαν κι αυτά τα μάτια.
Δεν ξέρω πλέον να πω το χρώμα.
Αλλά κι αν υπήρξαν κι αν όχι
εμένα τι με νοιάζεις,
αφού δεν θα τα ξαναδώ ποτέ.
Και το τί με λυπεί δεν είναι που δεν θα τα ξαναδώ ποτέ
αλλά ούτε κι αυτό το ποίημα δεν θα γνωρίσει
τι χρώμα είχαν
εκείνα τα μαβιά, τα σαπφειρένια μαβιά του μάτια

Μακρυά

Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω...
Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει —
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.

Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...
Εκείνη του Aυγούστου — Aύγουστος ήταν; — η βραδυά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
A ναι, μαβιά· ένα σαπφείρινο μαβί.


Κ.Π.Κ

Agitations tropicales

Κάθε μέρα πιο πολύ
κατοικείς
στους αυτοέλικτους κύκλους των ψευδαισθήσεών σου
κι αν κάποιες ημερομηνίες σου ξεφύγουν
είναι που τρέχουν οι μέρες
χωρίς να προλαβαίνουν
να καταγράφονται τα πάντα.

Μη φταίεις τους πουνέντες
για όλα πια.
Άσε κάτι
και για το ρηξικέλευθο
της υποθέσεως.

everything seems so bright

and even if I'm not the poet

you expected me to be

at least let me suffer a bit more

in your sobering arms

je comprends avant tout

que les jours qui restent ne sont pas garantis

et je comprends aussi

que cela ne nous empêche pas du tout

de nous investir à notre nouvelle vie:

quelle vie? celle qu'on a peut-être abandonnée

il y a un moment ou un siècle

ou un temps indefini...

lance-toi et laisse nous se lancer aussi

car notre lancement découle du tien

et le mien du nôtre

et ce n'est pas du tout un cercle

c'est juste ce que c'est

et oublie tout; oublie les mots qui t'ont trahi

ça; ça ne vaut pas la peine de nous mourir dedans;

à l'intérieur ce n'est pas sage;

écoute moi, oui écoute, penses-y, on y est; 

on n'est pas loin

de ce désert dont je te parle

c'est un désert joyeux qui nous aime et on l'aime,

on va l'aimer, crois moi s'il te plaît; juste

crois moi

Σονάτα του Ειρηνικού

Το ξέρω πως όταν είμαι κοντά της
κάτι υπέροχο συμβαίνει
κατεβαίνουν από τα βουνά δυο ελέφαντες
και μ'αρπάζουν από το γιακά και μου λένε:
"Ρε μαλάκα χόρεψε τώρα με αυτό το κορίτσι"
κι αυτό το κορίτσι φαίνεται τόσο μακριά
μέσα στο ποτό και στον καπνό
ψαχουλεύω να την πιάσω
μα σε λάθος πέφτω πάντα λαιμό
και τώρα που με κτυπάνε στην μούρη
και τρέχουν τα αίματα σαν αίματα
δεν ξέρω αν μπορώ ακόμα να την σκέφτομαι
και να θέλω να χορέψω με αυτό το κορίτσι
ή αν σκέφτομαι ξεκάθαρα να πάει να γαμηθεί
αυτό το πολύ συγκεκριμένο κορίτσι
γιατί εξαιτίας της κτυπιέμαι τώρα άγρια και τρώω σκόνη.
Έτσι αυτοί οι μαλακισμένοι ελέφαντες ξανανεβαίνουν στα βουνά
και τώρα το βλέπω πιο καθαρά από ποτέ
είσαι στην άλλη μεριά της πισίνας
κι εγώ σε έψαχνα τόση ώρα μέσα από ένα ποτήρι βότκα,
αλλά αφού εσύ δεν πίνεις παρά νέκταρ νεανικό.
Ωχ, πότισέ με κι εμένα με την ανεμελιά του τίποτά σου,
κάνε με μέλος αυτής της ξεγνοιασιάς, γιατί
έτσι όπως λικνίζεσαι απέναντι από μένα
στην άλλη μπλε μεριά της πισίνας
εγώ υπνωτίζομαι σαν να είμαι ένα ποντίκι
που ψάχνει το πιο γλυκό τυρί του
κι έστω κι αν πέσω, ξέρε, μέσα στη φάκα που μου ετοιμάζουν
τα δειλινά χείλη σου, ξέρε, πως μάλλον θα ενδώσω
στη μπλε άλλη μεριά της πισίνας, στην μπλε άλλη μεριά
των συναισθημάτων. Κι αν νομίζεις πως όλα αυτά
δεν είναι παρά ένα ξεχασμένο τραγούδι, κάποιοι ηλίθιοι στίχοι
ή πολύ απλά το παραλύρημα ενός τρελού
τότε ξέρε πως πολύ απλά είναι όλα αυτά.
Τώρα αν δεν σου κάνει κόπος, κάνε το γύρο της πισίνας
κι έλα να με αγκαλιάσεις να χορέψουμε, γιατί η μούρη μου
είναι τόσο κτυπημένη και γεμάτη άλφα θετικό δικό μου αίμα
που δε βλέπω να περπατήσω μέχρι εκεί
και μάλλον θα χρειαστεί να κολυμπήσω μέχρι την
άλλη μπλε δικιά σου μεριά της πισίνας.
Και ξέρεις ποιο είναι το κακό; Ότι θα κάνω
κόκκινη την άλλη μπλε μεριά της άγνωστης αυτής πισίνας
και τότε δεν θα είναι πλέον, δεν θα είναι πια μπλε άλλη μεριά
αλλά κάτι σαν κόκκινο ή τέλος πάντων μια αμυδρή απόχρωση
του μπλε και του κόκκινου γι'αυτό σε παρακαλώ τέλος πάντων
τσακίσου κι έλα από 'δω. Σε παρακαλώ!
Έτσι μπράβο κορίτσι μου. Χορεύουμαι; Μπορώ να σε φιλήσω;
Όχι, όχι, μή. Μη σκας για τα αίματα. Θα σ'τα καθαρίσω μετά
απ'τη μούρη. Έλα να σαλιαρίσουμε μαζί. Μπλε άλλη όχθη.
Έλα.
 

είναι τώρα κάτι μέρες
που προσπάθησα
- μα ήταν προσπάθεια
στο κενό και στο μαύρο -

δε θα μιλούσα για τα δέντρα
και τα πουλιά
κι ούτε θα έφταιγα τους κάμπους
που τόσο πόνεσα

δε θα μιλήσω για σένα
σαν να μην ήσουν εδώ ή να μην είσαι
κι δε θα ουρλιάζω σε άδεια στάδια

και στα κενά πιάνα
δε θα ουρλιάξω

απλά για να με ακούσει η γειτονιά!

Θα ουρλιάξω επειδή πρέπει,
επειδή το οφείλω στο παιδί στο μπαρ
κι επειδή ίσως να μην ξαναμπορέσω

να ουρλιάξω επ'ευκαιρίας.