Εύθυμη παρουσία σκέψεων

Αφιππεύω μία σκέψη
στην πιατέλα των ονείρων.
Αμέσως κατρακυλά
πέφτουν ένας ήλιος ένα φεγγάρι
χάμω σπάει σαν
πορσελάνινος πολτός χειροκροτημάτων
χύνεται στην κλίνη του εκθαμβωτικού
ατόφια ολόφρεσκια ασημένια νεραϊδόσκονη
μαγικές πετάνε παντού πεταλούδες
αγαλματάκια παγωμένα ζωηρά ακίνητα
παιδιά που τρέχουν -πού τρέχουν-
μακριά από μεγάλους -άλλους-
στους κήπους του ύπνου
στους ύπνους του κήπου
πιτσιλίσματα από μπογιές απείρου
πατημασιές από ανήλικα κεριά
μικρά κεράκια μεγαλώνοντας τις θλίψεις
αλογάκια ξύλινα χαρωπά
λάρνακες λεμεσούς λευκωσίες
πάφους κερύνειες αμμοχώστους
δρομάκια δεντράκια
δαχτυλίδια πυρός
δαχτυλίδια ύδατος
περνώ από μέσα συντριβάνια νεράιδες τοκετοί
ονείρων ονείρων ονείρων

ποίημα χωρίς ανάσα.


δ.κ

Σαν να το προαισθανόμουν

Σαν να το προαισθανόμουν
που απόψε θα έμενα
δίχως έρωτα.
Έτσι. Απεγνωσμένος.

Βράδυ Σαββάτου.
Νύχτα και σ' αγαπώ.
Στο πιάνο
παγώνει η καρδιά
το αύριο.
Απόψε υπάρχει
μόνο η έκλειψη.

Στο ακούραστο
χαμόγελο της θλίψης
στην αντιβιοτική
ησυχία της μελαγχολίας
στον αθάνατο
έρωτα της μνήμης

μεγαλώνω.

δ.κ

Απ' όσα λίγα ξέρω

Απ' όσα λίγα ξέρω
κι απ' όσα λίγα αγάπησα
Εσένα δε σ' απάτησα
ούτε στιγμή.
Κι αν όντως σε συνάντησα
σε ακροθαλασσιά ή βράχους
ήτανε του μοιραίου μου λάθους
η πανσέληνος φυγή.

Απ' όσα λίγα ξέρω
κι απ' όσα λίγα αγάπησα
το λόγο μου τον κράτησα
για μια ζωή.
Φοβάμαι πως συμπάθησα
Τ' ονείρου μου την πλάνη
λευκό τριαντάφυλλο που θα μαράνει
αν έρθει σε αντιδιαστολή.

Απ' όσα λίγα ξέρω
κι απ' όσα λίγα αγάπησα
Ω πόσο το προσπάθησα
την τότε εποχή!
Τότε που έτρεμα μη διασπάθισα
το τελευταίο μου μύρο.
Μα τώρα που στον τάφο μου θα γείρω
Είναι ο έρωτας γλυκιά αμυχή.


δ.κ

Δάσος

Σηκώθηκα νύχτα να βρω ένα δάσος με λευκά δέντρα.
Απογειωμένος στην ψευδαίσθηση του ωραίου βρέθηκα
να κυνηγώ έναν θυσαυρό από κρίνα. Ώ πού εμπιστεύτηκα
την αθωότητα, ώ πού άφησα εκτεθιμένη την Ομορφιά,
ώ πώς ξέχασα να μιλήσω!


δ.κ

Ήχοι

Να ξεκλέψω προσπαθώ λέξεις απ' το πλήθος. Αν άκουγες μονάχα
ήχους απ' την αλλοτινή ζωή.
Ενόσω περπατούσαμε προς το πρωινό ξημέρωμα του ήλιου
από πίσω αντιλαλούσε ο απόηχος
των χαμένων μου ονείρων.

Σε υποκλέπτω ευθέως.

Προσπάθησε έστω να με αφηγηθείς
μια νύχτα στα υπόψη σου
ή τουλάχιστον
στα εγγόνια σου τις αναμνήσεις.
Κρυφίως...

δ.κ

Χλωριούχος ασβέστης

             (σε ενυδρεία)

Χειμώνες ρέουν ήλιοι σκοτεινοί της οδύνης σιωπηλοί
Ανταποδίδουν νοερές διαδρομές ρόδων έτοιμων όψιμων υπάκουων. Χθες ράγισε η σιγή. Των όντων στέκουν απόμερα νηφάλια δάκρυα. Ρίγησαν εκτός ορισμένης ύλης.
Χάρτινα ρακούν ή σατανικός τυραννόσαυρος όφις σίγουρος. Αν δεν ρυμοτομηθεί ένας ολόκληρος ύφαλος. Χάρηκες ρε! Ήταν συνεχώς τραίνο ο σταματημός. Από νέα δειλία ρήμαξες εκατό όχι υποχρεωμένα. Χωρίς ρίγη η στάση του ονείρου σου άχρηστη ναι! Δώσε ρώμη εκεί όπου υποχρεούσαι. Χάθηκαν ρεύματα ηφαιστιογενή σε όπλο σαρκαστικής απόθησης. Νά 'δινες ρεμάλι έστω όταν υποψιαζόσουν. Χειμώνες ρέουν ήλιοι σκοτεινοί της οδύνης σιωπηλοί
Ανταποδίδουν νοερές διαδρομές ρόδων έτοιμων όψιμων υπάκουων.


δ.κ

Έγνοια φαντασίας

Επέλεξα να μην ελπίζω.
Όχι γιατί είμαι καράβι και η ελπίδα
θα πεθάνει τελευταία. Όχι γιατί είμαι
ελπίδα και δε θα πεθάνω ποτέ.
Αλλά γιατί με όποια ανέλπιστη τύχη
κι αν σε κατακτήσω πάλι
μέλι ή στεναγμός
αερόστατη απόσταση να συνυπάρξουμε.

Είμαι στην πλευρά των πραγμάτων
που δεν επιδέχονται αλλοιώσεις.
Η τακτική του συμβιβασμού
πνίγηκε στο ταξίδι προς την αθανασία.
Το μόνο όφελος πλέον το απρόοπτο.
Η απουσία εδρεύει στο απίθανο

κι εγώ δεν παύω να σ' αγαπάω...


δ.κ