Παραληρηματικό

Αποφασίζω να σε ψάξω
κι είσαι ήδη κρυμμένη στο μυστικό:
δεν υπάρχουν άλλες φυλακές που να μπορούν
πλέον να με φυλακίσουν
- μόνο μία έχει μείνει -
κι είναι η δικιά σου η κλημεντίνη!

Σ' την ανοίγω σαν ρώγα ή σαν κλάσμα
δεν είναι πορτοκάλι δεν είναι μανταρίνι
το στόμα σου
είναι κάτι άλλο που έχω ξεχάσει πώς το λέμε
κι επίσης δεν είναι εσπεριδοειδές τα χείλη σου
γι'αυτό τα δαγκάνω σαν είναι από χυμό σταφυλιού
ή σαν να να είναι κάτι πολύ ωραίο και πολύ χυμώδες.

Κάνω λάθος, μικρή μου Ιταλίδα; Μπορώ να σ'αγαπώ;
Μπορώ να σε φωνάζω ντέμπολε
μπορώ να σε αγγίζω;
Σκούλουκουιν σκούλουκουιν πού πάεις χωρίς βρακούιν
μού ΄ρχεται στο μυαλό τώρα
και θέλω τόσο να σε μαζέψω (να σε μαζώξω)
και να σ'αγκαλιάσω και να σε έχω,
μικρή μικρή μιτσιά μου Ιταλίδα.

Σε κράτησα σαν αναπνοή
στα πιο βαθιά στα πιο τρελά
και ξύπνησες και μου τραγούδησες
στ'αφτί
ένα νανούρισμα για νάνους:
"Ξέχνα ό,τι έμαθες
το δάσος είναι κρύο
τα φύλλα είναι κίτρινα
και η καρδιά για δύο"
αποκοιμήθηκα και πάλι με τούτο
τον ήχο στο στόμα και στ'αφτιά
κι έτσι ξεγλίστρησες
κι έφυγες από την πίσω πόρτα
την πάλαι ποτέ του κρεβατιού
την τάχα άλλοτε κλειδωμένη
(έννοια σου κι εγώ αυτήν χρησιμοποιώ
για να ξεφύγω από τα νανουρίσματα)
|...|

Κι έμεινα εγώ εδώ
Να σε κρατώ σαν αναπνοή
Στα πιο βαθιά
Στα πιο τρελά
....ά

Θυμάμαι

oppugno μnème

Που ήρθες να μ'αγκαλιάσεις θυμάμαι.
Επειδή μ'είχες πονέσει.
Μου ζήτησες συγνώμη και σου 'πα
"Δεν πειράζει".
Θέλω ξανά να σ'αγκαλιάσω, έτσι
όπως τότε, αγνά μάλλον ή τρυφερά.
|και κλαίω τώρα|
γιατί πώς να το κάνουμε
θυμάμαι και πιο πολύ σε αγαπώ.
Γ. πού είσαι;

μορφοκλασματικό σύνολο ελληνιστί

τι είναι όνειρο κι αγάπη, τι καρέκλα,
τί είναι πράσινο, τι είναι ο Έρωτας κλπ

τα μαθηματικά και τον έρωτα

σ'αγαπώ. χωρίς αμφιβολία;
άνευ ενδοιασμού;
δίχως δεύτερες σκέψεις;
δε νομίζω δε νομίζω...
έσκυψα και κοίταξα το πρόσωπό σου
από την άλλη μεριά των πραγμάτων
και δεν μου ήταν τόσο γνώριμο°
δεν ήταν τόσο οικείο.
τι σημαίνει αυτό;
πως αγαπάμε μία όψη των πραγμάτων
ή ότι η αγάπη μας αγαπάει από μια μεριά
κι ότι επηρεάζεται από άξονες
(συμμετρίας και μη)
ή μήπως η αγάπη θά 'πρεπε
να είναι μια ομοθεσία με αναλλοίωτο κέντρο
αμετάβλητον έρωταν ραγδαίον
και μια πολλαπλότητα
που δεν μπορεί να επαληθεύεται
παρά μόνο αυτοδιασταυρόμενη
που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί
παρά μόνο μέσω μιας χαρτολογικής προβολής;

(πω πω, πώς περιέπλεξα έτσι
τα μαθηματικά και τον έρωτα)

σαφώς σοφότερος

κάποτε, που ήμουν νεαρότερος,
και δεν σκεφτόμουνα πολύ-πολύ
μπορούσα να πω σε δύο κλάσματα
σ'αγαπώ!
τώρα, που είμαι γηραιότερος,
και άρα σαφώς σοφότερος
ξέρω πως πρέπει να το λέω
σε ένα

Οι αγαπήσαντες και οι αγαπηθέντες

σ'αγαπώ σημαίνει θέλω
νά 'σαι δικός μου
τσαλακωμένος κι ατσαλάκωτος
παραδομένος και παραδιδόμενος
αήττητος και ηττημένος και ηττούμενος
και ηττηθείς
των αγαπησάντων τα λόγια
να μην ξεχωρίζεις
από των αγαπηθέντων

Πόση ώρα σου παίρνει να γράψεις ένα ποίημα;
Ε πόση ώρα διαρκεί ένα τσιγάρο;

Τα ασόβαρα

Τ'ομολογώ: δεν ήμουν πάντα σοβαρός.
Κάποτε ενεργούσα σαν μικρό παιδί,
κάποτε άφηνα τα πράγματα να περνάνε αδιάφορα απ'τη ζωή μου
κάποτε δεν ήξερα (αφήστε με να πω).

Μα τώρα εσοβαρεύθην! Επρόσεξα πολύ το φέρσιμό μου και την ενδυμασία μου, αφορμές να μην δώσω επροσπάθησα κι επι τούτω εμελέτησα πολύ.
Δεν ήταν πάντα εύκολο, δεν ήταν πάντα εφικτό. Αλλά όσο μπόρεσα περιόρισα τα ασόβαρα μέσα στη ζωή μου.

Κι έγινα ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.

άστρα άστρα χαρωπά
της λύπης μου φωτάκια
ελάτε πιο κοντά
ολόφωτα αστράκια

ελάτε πιο κοντά
ίσα να σας αγγίξω
αστράκια χαρωπά
την πόρτα θα ανοίξω

μα σα θα μπείτ' εκλιπαρώ
- η λύπη μου κοιμάται -
δε θέλω άλλο να πονώ
μη μου τηνε ξυπνάτε