Ανεπηρέαστος

Αφού για να περάσεις ήσυχα
από τον κόσμο τούτο και αθόρυβα
πρέπει νά 'σαι σαλός θα γίνω.
Θα περάσω από σεσημασμένους κήπους
και ξεθωριασμένες αντανακλάσεις
και τιποτένιους κίονες καθρέφτη
(ο δαίμων της ωραιοποίησης)
θα τινάξω ακτάνες τα παλιά μου βέλη
της σκόνης και της συμφοράς
θα απογειώσω ένα δοκιμασμένο
άγαλμα διαφάνειας που μου επιτρέπει
να διακινούμαι απαρατήρητος κι ανεπηρέαστος
θα αλλοιώσω τα χλωμοσέντονα των τριανταφύλλων
και θα υποδηθώ πως είμαι εσύ
η λίμνη που ψάχνει τη λογική
στο παρόν ποίημα που κατασκευάζω
για αντιπερισπασμό ούτως ώστε
να περάσω απέναντι άθικτος και ατελής
με μόνη ελπίδα τη φθορά
στο χάρτινο φιλί σου.
Όχι δεν είναι χάρτινο, προς Θεού,
ουδέποτε εισέπεσαν στην αφθονία του χαρτιού
τα όνειρα.
Προς Θεού. Είναι ατελές.



δ.κ

Για να μπορέσω

Για να μπορέσω να ανοίξω
τη βελούδινη σκιά που προσαρμόζει
η εκθαμβωτικότητά σου
στη σκέψη μου
και για να μπορέσω εν τέλει
να μπω στην επίπεδη βάρκα
που με περιμένει ακύμαντη
χρειάζεται πρώτα να πιω
από το θαμπό σεληνόφως
που σουλατσάρεις
πίσω από τα δόντια του δεξιού αφτιού
της εγκαθίδρυσής σου

Πυροβολώ

Πυροβολώ ένα καθισμένο άστρο
να σηκωθεί η φωνή της λάμψης
μπας και δούμε τον κροκόδειλο
της υψηλής διακίνησης μεσα μας
και συγκινηθεί η συμπαντική τροχιά.


δ.κ

Νύχτα και διάβολο

Αφού ξεφεύγεις από τα χέρια του εραστή
τρέξε στο σκοτεινό δρόμο•
εγώ θα σε θυμάμαι σαν ένα ύφασμα
που κάλυπτε γυναικείες γάμπες
και θα σε φωνάζω νύχτα και διάβολο.

Αφού ξεφεύγεις από τα χέρια του εραστή
- γιατί δε θέλεις να μοιραστείς
τα γαμψά μπλε φιλιά σου - τρέξε, τρέξε!
στην ανέμελη γειτονιά και περιμένε
το τραίνο των ερώτων θα περάσει από εκεί
αλλά δε θα σε πάρει μαζί του.

Αφού ξεφεύγεις από τα χέρια του εραστή
και σκέφτεσαι να μην κρατήσεις το λόγο σου
για το πάρκο και το υπέδαφος
εγώ θα κατολισθίζω το διπλανό φαρμακείο
μέχρι να βρω ένα τρελό νόμισμα
να με γιάνεις.

Αφού ξεφεύγεις αφού ξεφεύγεις αφού
στάσου στον λευκό τοίχο πριν φύγεις
- προηγούμενως σ' απάτησε κι αυτός λέγοντάς σου
"Γερνάς", θυμάσαι -
και αναλογίσου αν αξίζει
να φεύγεις από τα χέρια του εραστή.


δ.κ

Σε περίπτωση κινδύνου

Σε αναγνώρισα.
Ήσουνα χθες
στην ανάποδη
βάρκα των χειλιών μου.
Κουπιά δεν κράταγες.
Φιλούσες όμως το κατάστρωμα
με ύφος μελαγχολικό
και με την απουσία σου
να σαλπάρει
στα εκατέρωθεν

Δεν το κατάλαβα
όμως γιατί δε μπήκες;
Ή δεν ήταν ανοιχτά
ή που δεν προσπάθησες.
Γι' αυτό αφήνω πάντα
λίγο κόκκινο στο κάτω χείλος
έτσι για να ξέρεις από
πού να φύγεις
σε περίπτωση κινδύνου.



δ.κ

Υπόσχεση

Υποσχέσου
με τα σωσίβια χείλη
της άπειρης γαλήνης
πως δεν θα μπεις
στη μικρή βαρκούλα
για την άλλη όχθη

αλλά θα περιμένεις
για το πλοίο
που θα σε πάρει
στο αιώνιο
πέλαγος!


δ.κ

Έμπνευση Ι

Αλγεβρικές γραμμές
και μετασχηματισμοί ονείρων|
φιγούρες που μετακινούνται
και έννοιες που κυμαίνονται
- επιπλωμένη ανυπαρξία
με τον πλασματικό καπνό του κενού
ή της Πυθίας -
υποέννοιες υποέννοιες γενικεύσεις
και η πορεία του άπιαστου
και του γνωστού ασύλληπτου
- δεν υφίσταται ακόμη το
άγνωστα ασύλληπτο -
και η συνειδητότητα της συνείδησης
και μια δόση φαντασίας μελαγχολικής
και δύο τρία τριαντάφυλλα|
η ένωση των ψιθυριστών κινήσεων
ο ερχομός,το αβυσσαλέο μάλλον τίποτα
η γλώσσα, η συνθήκη, η κατάσταση
με τα πεπραγμένα και την ιδιοσυγκρασία

του σύμπαντος
σφαιρικές πολυπλοκότητες
ασύνδετα συνδεδεμένες... με μας
τα αιωρούμενα, τα συνθηκολογημένα
τα ανθρώπινα και τα γήινα
αυτά που έπονται
αυτά που διέπονται
οι ρυθμίσεις και οι ρυθμιστές
το κομβικό σημείο και η κβαντομηχανική
ο μικρόκοσμος, ο μεσαίος κόσμος μας
κι αυτός που μεγάλωσε: ο μακρόκοσμος,
ο μακρόκοσμός τουςς,
οι μεταβλητέςκαι τ' αμετάβλητα,
οι συνεργασίες, οι συσχετίσεις, τα αλληλένδετα
και τα συναρτήσει
ο κόσμος ο Χριστός η ηλικία
και τα μαθηματικά|
η σκέψη, η λογική και ο γενικός συμβιβασμός
η αρχή του μηδενός, τα αξιώματα, η ζωή
οι βάσεις, το τέλος, η έχθρα, το μίσος, και η αγάπη
πάντα ή ενίοτε κι ο θάνατος, οι διαδικασίες νεύρες

κι εμείς.



δ.κ

Εφόρμηση

Πίνεις ασταμάτητα
το ένα μετά το άλλο

και σου ανήκουν δε λέω
- και τα τσιγάρα και
η μελαγχολία -

αλλά το λοιπόν

εγώ που σε είδα
να σαλπάρεις με τον καπνό
του καραβιού σου
μπορώ να μπω
στο τελευταίο τσιγάρο

στο πακέτο σου;



δ.κ

Το ψοφάλογο

Μέσα στην οκνηρία κυλούν οι μέρες. Πλήττω, κι όταν πια βαρεθώ να πλήττω, δεν θυμάμαι άλλο παρά να πλήττω. Υψωμένη η αυγή. Πέρασαν τόσες ώρες από την ώρα που έπρεπε να κοιμηθώ. Το θαμπό μπλάβο τ' ουρανού υποκύπτει στον καμβά του εξπρεσσιονιστή ήλιου. "Σαν να μήν ήρθαμε πότε σ' αυτή τη γή, σα να μένουμε ακόμα στην ανυπαρξία", είπε ο ποιητής. Γι' αυτό ίσως πλήττω, ίσως η πλήξη μου δεν είναι άλλο παρά κατάλοιπο της ανυπαρξίας. Τόσες και τόσες φορές διερωτήθηκα για κείνη την κλειστή πόρτα - πού οδηγεί - στην πίσω αυλή; Γιατί τόσο φως δραπετεύει. Ένα λευκό ρόδο μ' εμποδίζει να κοιτάξω από την κλειδαρότρυπα, όμως μυρίζω άμμο και καμένο σώμα απογεύματος. Λες, νά 'ναι πειρασμός ματιών που δεν αισθάνονται έκπληξη ή χειρότερα μια φρυγανιά από τίποτα; Άτιμο, παλιοτίποτα! Σαν ψοφάλογο με κατάντησες. Κουτσαίνω μια μελαγχολία στη μνήμη. Άχρονο, άχρονο το τελυταίο πέρασμα των αιώνων. Δεν αισθανόμαστε πλέον την πράσινη φυγή των κυττάρων μας. Μόνο ήλιος και έλεος από κούραση. Μας κούρασε η θλίψη της πλήξης. Είναι οργή να μην αισθάνεσαι. Τα φύλλα στα δέντρα μεγαλώνουν στο ρυθμό της μοναξίας μας. Είμαστε τόσο μόνοι. Πιο μόνοι κι από το πρωινό φεγγοβόλημα ενός στιγμιαίου φιλιού. Τσουπ και χάθηκε. Χαθήκαμε, κι ακόμα καλά καλά δεν υπήρξαμε. Είμαστε τόσο λίγοι. Πιο λίγοι κι απο ζάχαρη στην αποξύρανση της σκέψης. Δε σκέφτομαι, πλέον όχι δε σκέφτομαι. Βοήθεια!


δ.κ

Επιδεικτική αρμοδιότητα

Με απαλές νότες ξεμαλλιάζει
το μουδιασμένο
σώμα της απελπισίας
τη διάθεση
μέσα σε ανώδυνους σωλήνες
φρίκης τοποθετεί περιτυλίγματα
απ' ό,τι έχει μείνει
τί να μείνει πλέον.

Σοκαρίστικα.
Δεν περίμενα έτσι επιπόλαια
αυθάδεια από τα αρμόδια
αισθήματα επιβίωσης.
Να σέρνονται επί εδάφους;

Αλλά θα μου πεις
τί σχέση έχει το έδαφος
στον αέρα συντελείται
η απόγνωσις.


δ.κ

Αυτόδηλο

Αγκάλιασες με φόβο
ένα κατατρεγμένο
λύπης προαίσθημα
- σωστό αγρίμι -
που σου παρουσιάστηκε
ενόσω σ' αγαπούσα.

Το ζέστανες περιμαζεύοντάς το
το έντυσες το τάισες
με υποσχέσεις το φίλεψες
την αδικία πρόσφερες
σ' ό,τι δε σου ανήκει.

Κι ύστερα το πέταξες
στο δρόμο που το βρήκες
τσαλαπατώντας έτσι
μια ενδεχόμενη ανάρρωσή μου.


δ.κ

Σκέψη στο όνειρο

Τηλέφωνο είδα
και σύρμα είδα
και μένα να απαντώ είδα.

Και ομιλητή άκουσα
και οδηγίες άκουσα
εμένα να μιλώ άκουσα

εσύ δεν ακουγόσουν
ουδαμώς ούτε που φάνηκες

αν και ξέρω πως
στο βάθος του ονείρου
δεν ήταν τρόμος ή παραίνεση
να μη φωνάξω

ήταν πένθος
για κάτι που δεν είχα
τίποτα να χάσω...


δ.κ

Δε σού φτανε;

Κι εσύ
μαυλιστικό συνένοχο

φως του δειλινού *

που υποθάλπεις

τα υπονούμενα

ερωτικά και μή

πες μου μονάχα:

κλοπιμαίο το χαμόγελό σου

από την Τύχη το σούφρωσες

στα έγκατά της παρεισφρύοντας

γιατί όμως γιατί

δε σού φτανε η μια μεριά

της Γης για ζωή

ήθελες και την άλλη

για καβάτζα;

* Ν.Καζαντάκη

δ.κ

Απληστία ή;

Ήθελες ένα ρόδο
κι έκλεψες ολόκληρο
τον κήπο με τα άνθη.

Αλήθεια, τι την ήθελες
τόση κηπουρική απληστία;

(Ύστερα γονάτισες στο χώμα
έφτυσες και νομίζω φύτεψες
για αντάλλαγμα

μια παλιά σου οφειλή).

δ.κ

Έμπνευση

Ανοίγω το πιάνο και παίρνω
από μέσα τον μπετόβεν
τον κτυπάω στο αφτί
και κλέβω μια μουριά
τρώω δύο - τρία μούρα
και φυτεύω τα κουκούτσια
στον κήπο του καπέλου μου
το οποίο αφήνω επάνω
στο πολύτιμο πιάνο
- ύστερα πιάνω μιαν παρτιτούρα
και μουντζαρώνω τα γραμμένα -
περιμένω περιμένω περιμένω
έντρομος χλωμός τυχαίος
την υπέρτατη έμπνευση
να υποδεχτώ ως εν ενοράσει
- αφού πρώτα καταπιώ
κάτι τρίχες μιας γάτας
που ντάντεψα εντός του κήπου
του καπέλου των μούρων
της μουριάς των κουκουτσιών του αφτιού
του μπετόβεν του πιάνου μου.



δ.κ

δόθηκαν:
δύο φιλιά:
σε συσκευασία:
ένα λίγο πάνω από τα χείλη
το άλλο
αγνοώ
ή
αγνοείται:
τους κέρασαν κονιάκ:
ήταν από αίμα:
ήταν από φόβο
πόνο
δάκρυ
φόνο
και μίλησε:
να με λες
Έρωτα.

δ.κ

Το χαμόγελο της Τζοκόντα

μάνος χατζιδάκις

Όταν έρχονται τα σύννεφα
και ο δρόμος σκοτεινιάζει
μη λησμονείς
τα πράσινα φύλλα των ρολογιών:

είχαν κι αυτά κάποτε

και όνειρα

κι αισθήματα

και τύψεις

δ.κ