Έκπληξη αφρού

Κι από τα κύματα που ξεπετάχτηκες
ξαφνικά να σε μαρτυρήσω
δε μπόρεσα να προλάβω
ούτε ένα αχ που βγάζουν οι αφροί
λίγο μετά - λίγο αφότου
εμφανιστεί
στα νερά τους
μια τέτοια παρουσία!

Με ρυθμό!

"Πὼς ἤσουνα ἐχθρός μου, δὲν τὸ ἤξερες
οἱ λέξεις σου τὸ εἶπαν."
Κ.Δ

Σε πειράζω.

Μες στα μάτια σου δεν έψαξα ποτέ!

Το παιχνίδι τόχα χάσει προ πολλού...

Εκείνα με διέταξαν

με την ιδέα να επιβιβαστώ

και να σαλπάρω έτσι

μες στους στοχασμούς σου.

Σε πειράζω.

Μες στα μάτια σου δεν έψαξα ποτέ!

Το παιχνίδι τόχα χάσει ήδη αλλιώς.

Εκείνα με διέταξαν

με την ιδέα να επιβιβαστώ

και να σαλπάρω έτσι

με τους ατενισμούς σου.

κακοσχεδιασμένα πιάνα

τα σύμπαντα ακολουθούν πάντα την αλήθεια
ξέρουν να υποπτεύονται τα μήκη της βαρύγδουπης
αναλήθειας των ασίγουρων
τα καλοκουρδισμένα σύμπαντα ξέρουν να ξεχωρίζουν
το αληθινό από το κάλπικο υστερούν όμως στην ελεγεία:
των συναισθημάτων, των επιπτώσεων, των επιλογών
στα φιλιά των χάνουν και δεν προοδεύουν
ενώ ενώνονται έτσι κι αλλιώς μεταξύ τους οι δυνάμεις
οι βασικοί γαλαξίες κι η πλοηγημένη διακυβέρνηση
τα αντικείμενα υποφέρουν στα τέτοια σύμπαντα
τα καλοκουρδισμένα σύμπαντα χρειάζονται ως θέλουν
για Αρχηγό την ωραία βάρκα,
εκείνη που πλέει στη γαλήνη χωρίς παράθυρα
ή στο τυχαία - νά και το τιμόνι - πώς δεν επηρεαστήκατε
ακόμα;

Χαμοχείλη

...τον έχασε εντελώς, σαν να μην υπήρχε καν.
από την φαντασίαν, από τες παραισθήσεις
στα χείλη άλλων νέων τα χείλη του ζητεί
γυρεύει να αισθανθεί ξανά τον έρωτά του.
Κ.Π.Κ

Σ' άλλη χείλη όχι, μη μην επιτρέψεις
είναι πρωτίστως ταλαιπωρία για τα δικά σου.
Σκέψου τώρα να πρέπει να ξεστήνεις
- νυχτιάτικα - τέντα που στερέωσες να αγαπάς.
Θάναι χαμένα χείλη, θάναι χαμένη επιστροφή
κόπος άδικος για το φιλί κι εκείνον.
Η ενθύμηση πάει με τη ζεστασιά και το κόκκινο
των κυμάτων.

πλανητικό καραβάνι ή εγκαταλελειμμένος ή καλοκουρδισμένα σύμπαντα ή ψυχηθέλειαή εράσπαγκκο

πλανητικό καραβάνι με ήχους προόδου
στο μαύρο υποταγμένο σα σε κίνηση σωμάτων
διεπομένων από ασαφή κτήρια γαλαξιακά
κτήρια διαγαλαξιακά φωτονεφέλη στον ουρανό
δεν είσαι πληκτικό, όχι δεν είσαι, καθώς επιπλέεις
στην άριστην επιστήμην του ησυχάζειν!
στον πλάγιο τυλίγεσαι, άνεμο του μεσημβρινού
μοιραία υπερκαινοφανές πλανητικό καράβι
ταξιδεύον ταξιδεύον στο χαμένο οδεύον χάος
στο χαμό στην άραχλη του σύμπαντος βουνοκορφή
πενθίμως κι ενδομορφικώς προτάσσον
τα ημίγερα και λυγερά σου μπράτσα
κον αμπαστάντσα
θα σ' ονομάσουνε Συνάρτιο

*

 εγκαταλελειμμένος στην απουσία του κόσμου
υποπτεύων την μοναξιά σου παίρνεις στα χέρια
την βαρδιά καρδιά του ψυχεδελικού ορίζοντα
σαν ήχο τον απλώνεις και γεμίζεις τα ποιήματα
τα σύμπαντα σ' ακολουθούν μαγεμένα, σ' αποκαλούνε
Άρχων. και κτυπάς με μανία εκείνες τις χορδές
που σ' άφησαν να βλέπεις - να γεμίζεις έτσι την αποκάλυψι -
στο πιο κενό κενό παιδάκι πώς περπατάς;
γύρνα πίσω στη μαμά σου πριν να είναι πολύ αργά
πριν αρχίσουν να κτυπούν τα τύμπαντα και τα κακοσχεδιασμένα πιάνα.
αργοσαλεύεις και φεύγεις έτσι μπράβο, υποτάξου,
γιατί έτσι κι αλλιώς είσαι ή δεν είσαι
εγκαταλελειμμένος θα καταλήξεις
έστω κι αν λικνίζεις απίθανα την παρουσία των εποχών

μπετ ντε βόζ

από τα απογεύματα που λυπήθηκα
στο γαλλικό μπαρ θα θυμάμαι περισσότερο
την βαριά μπύρα (μπετ ντε βοζ) και τα γραψίματα
υπό τον αισχρό ήχο του πόσο πολύ σ'αγάπησα
γιατί πήγαινα στο μέρος εκείνο; στη γωνιά
που καθόμουνα το ξύλο μου γίνηκε φόρτος
και το ανήλιαγο υποβλητικό αντάξιο
ενός φοβισμένου κόπου, μιας πληγής λερωμένου ονείρου
άλλα βράδια εκεί θα χαιρόμουν το απόγευμα
εγίνη σαν κροταλίας που μου έσφιγγε το εγώ να βγεις
κι εν τω άμα θα με δάγκωνε μάλιστα την επανάληψη
στης μοναξιάς το φυλλοβόλο παραμίλημα μαθήτευσα
νωχελικός κι ωραίος - νωχελικώς κι ωραίως -
ενώ προσποιήθηκα επιτυχώς τον ήλιο
και τη γλυκιά του άκρη
σα φανταχτερό δακτυλίδι στο χέρι μιας κουρτίνας
την ανοίγω και μπαίνει η σκουριά την κλείνω
κι ασχημαίνω: όπου πάω με προστατεύει η απάθεια.
στο γαλλικό μπαρ δε στοχάστηκα πολύ,
παρα μόνο σκαρφίστηκα τρόπους για να πονώ καλύτερα
παρα μόνο τρόπους για να πονάω λιγότερο.

υποτονθορυσμός

που τό 'βαλες στα χείλη
ετούτο το κοχύλι
να πάρεις το κυανό
από τον ωκεανό

να φτιάξεις την αλμύρα
στα χείλη που η Μοίρα
στον άγλυκο αχό
με βάζει μοναχό

φιλώντας το με χάρη
θαλάσσιο κουφάρι
να κλέβεις στο νερό
κοχύλι
κοχύλι θλιβερό!

Δυο χείλη κατακόκκινα

Τόξο αμήχανης καμπύλης
πώς - χωρίς αιδώ - παρουσιάζεσαί μου

για κόκκινο μου υποδύεσαι
πώς είσαι
δε σε βλέπω
όχι, αλλιώς, γλυκά, δε σε βλέπω

μα αν έπρεπε
να ξεχωρίσω
το χαμόγελο
από τα μαθηματικά
θα έπρεπε να σε βάλλω
στο στόμα στα χείλη και στην έκλαμψή μου
έλα έλα έλα...
διεκδικώ σε ναι αλλά.

Για τα χείλη

Τα χείλη προμηνύουν το φιλί:
ρεμβάζοντα χείλη ρεμβάζον φιλί
περπερεύοντα χείλη ου ου φιλί

μα
καθώς προπορεύονται οι εντάσεις
καθώς το κόκκινο οξύνεται
ώσπου να γίνει απροσπέλαστο,
ακατανίκητο
κι εν τέλει άκρως ποθητό

τα συνδιαλεγόμενα, εν πολλοίς
συνδιημερεύοντα

ξοδεύουν τόση όση
μετάσταση στα χείλη
μετάσταση στον ιό
και ούτω καθ'εξής

(θα στεναχωριόμουν αφάνταστα
αν δεν μπορούσα να γευστώ
την χάλκινη ηχορύπανση
των άνω σου χειλιών ή το
δεξί-δεξί σου σβέλτο φιλί)
αεροβατώ

μελέτη

πρώτα άφησαν το κοχύλι να αιμορραγήσει
καλά-καλά μες στα χέρια τους - που ήταν
βρόμικα μεν - αλλά τα είχαν ποτίσει
με φορμολικό ανόνειρο. το κράτησαν εν ολίγοις
εκεί μέχρι να ψοφήσει τα καθάρματα
κι ύστερα του πήραν ό,τι πιο πολύτιμο είχε
τη Θάλασσα!

Λέων Αφρικανικός

του Αλέξανδρου Μπάρα

Η πινακίδα αυτή, βαλμένη στο κλουβί του
για τους περίεργους του «Ζωολογικού»,
πόσες φορές δεν ξέβαψεν από τα καλοκαίρια
που πέρασαν και πέρασαν,
πόσες φορές δεν βάφτηκε ξανά!..
Σε τόσα έτη αιχμαλωσίας,
πόσα και πόσα χιλιόμετρα
ανυπομονησίας,
περπατημένα σε δέκα τετραγωνικά!..
Εικοσιτετράωροι αιώνες τον έκαμαν νευρασθενή
χωρίς να τον δαμάσουν.
Δεν πιάστηκε δα και μικρός,
για να μην έχει παρελθόν, να μη θυμάται…
Απεναντίας! Η μνήμη του στον τόπο της!
Εκείνες του Μπαχρ-Ελ-Γκαζάλ οι νύχτες, τότε,
οι τόσο φωτεινές…
οι πρώτοι του έρωτες κάτω από τ’ άστρα…
οι θριαμβικές διαδρομές στα μάκρη της ερήμου…
τα χόρτα απ’ όπου τις γαζέλες καιροφυλακτούσε…
οι βράχοι που ήλιος τροπικός τους πυρπολούσε…
ο ποταμός που ξεδιψούσε…-που είναι; που είναι;
πόσος καιρός να πέρασε; πόσος καιρός;
Εικοσιτετράωροι αιώνες τον έκαμαν νευρασθενή
χωρίς να τον δαμάσουν…
Το όλον του ακόμα μεγαλοπρεπές,
όσο κι αν πέρασαν τα έτη,
παρ’ όλες τις μεγάλες κακουχίες
που υπέφερε μες τον Παγκόσμιο πόλεμο,
με οικονομίες στις τροφές και άλλες αθλιότητες.
Το θηριώδες από τα μάτια του δεν έφυγε,
όσο και αν πέρασαν τα έτη,
δεμένοι μύες στο σώμα του σφικτά
κι ωραία πάντα η χαίτη,
όσο κι αν πέρασαν τα έτη…
Δεν αγρεύει πια, δεν εξανίσταται
-όχι πως του ’γινε συνήθεια η σκλαβιά και πως την υποφέρει,
αλλά, μονάχα από συναίσθηση, περιφρονεί
και στέκεται στο ύψος του!
Η Κυριακή σαν έρχεται το ξέρει
-από λεπτή διαίσθηση την έμαθε,
με το συνωστισμό της, με τ’ αναιδή κυνάρια
στων κυριών τις αγκαλιές, που ’ρχονται και γαβγίζουνε
έξω από το κλουβί του, που χαίρονται τον κόσμο,
ενώ διαρκώς πεθαίνει…Δεν πιάστηκε δα και μικρός,
για να μην έχει παρελθόν, να μη θυμάται…
Ω νύχτες του Μπαχρ-Ελ-Γκαζάλ κάτω από τ’ άστρα!..
(κι ω τύχη του τόσο όμοια
με κάποιες των ανθρώπων!)


(για την Ίρις)

αμάλγαμα

ανοίγω μια τοπολογία στον επιμορφισμό σου
κι ισομετρώ τα συμπαγή: στη γειτνίαση
της μοναδιαίας σφαίρας που σε περιλαμβάνει
όριζω συνεχή συνάρτηση: σε μεταφέρει
σε χώρο μετρικό, σ' απόσταση μικρότερη
από έψιλον από μένα. θεωρώ μιαν ανισότητα
συγκλίνουσας σειράς που σε εγγίζει.
στα όριά μου επιτρέπω μιαν άπειρη τομή.
έτσι μινορεύω το μέγεθος μιας κλειστότητάς σου

αμάλγαμα

άνοιξαν την πόρτα για να μπει
ο κύριος με την πεθαμένη τίγρη
και τα χιλίων τόνων τριαντάφυλλα.
υποτίθεται η τίγρης θα τα έτρωγε,
θα χωνεύονταν έτσι λουλούδια στο θηρίο.
ο Παρθενώνας δεν άφησε την όμορφη πέψη
κι εκείνος περπάτησε στον ήλιο
σαν κάθε άλλος Σικελός. ύστερα εδώ
πονάει, αλλά σταμάτα να διακόπτεις τον έρωτα,
γιατί τα θηρία αγαπούν και πεθαίνουν
τα άνθη κλείνουν τα βλέφαρα ωχρά
κι η θεα Αθηνά δε μ' άκουσε να τον κρατήσει
ή να τον φέρει ως εν φαντασία και απογνώσει

σε γάμο φιλικό

πού στη λύπη να χορέψουμε
σε γάμο που οι νεόνυμφοι θε να πεθανουν
πού στη λύπη να χαρούμε
και το χείλι μας ν'ανοίξει διάπλατα
που μπαίνει στο προσκήνιον τόξο ο Χάρος
πού στη λύπη να βαστάξουμε, να λυπηθούμε
σε πλατεία δίχως νερό, στεγνή και το πουλί
αρνείται να κελαηδήσει
πού στη λύπη να ελπίσουμε
στον έρημο κάμπο και στο νεκρό θρήνο
καθώς βιολιλα ξεπροβοδίζουν τη χαρά μας
καθώς βιολιά τη ζωή και τη λύπη
πού στη λύπη να αντέξουμε
στη λάσπη των ποδιών που δεν έμαθαν
να περπατούν ξανά δίχως
•στο πλάι που αφήνναμε συνήθως το απαθές
που στη λύπη το ανέπαφο και το μελλοντικό
πού στη λύπη το χαρούμενο και η Χαρά όλη
πού στη λύπη να χορέψουμε και να χαρούμε
μας πνίγει η θάλασσα και ο αφρός της
πού στη λύπη να λυπηθούμε
σε γάμο που οι νεόνυμφοι πεθαίνουν
κι όπου το φως μπαίνει μέσα
πού στη λύπη να χαρούμε

(στη μνήμη των Α. και Α.)

"Κ'αισθηματοποιήθηκες ολόκληρο για μένα"

σαν να μην έφτανε που τ'άρεσες τόσον

και τού 'δωσες να δει, ν'αγγίξει, ν'απολαύσει

έπρεπε κιόλας, πριν φύγεις, να του σκάσεις κι ένα φιλί

- ω ποιος ξέρει πόσο τ'ονειρεύτηκε -

έπρεπε κιόλας, πριν φύγεις, να αισθηματοποιηθείς

(τώρα για 'κείνον πλέον ρόλο κανένα δεν παίζει

που πήγες ξ...• αυτό που τον ενδιαφέρει

είναι να ξαναπάς• με τ'απελπισμένο χείλη,

τα κόκκινα γουρουνίσια τριαντάφυλλά σου και

να τον καρφώσεις σαν έλεος στον τοίχο, στο παράθυρο

και στο κερί της θολωμένης μαρμαρυγής)!

καβαφίζοντας παραληρηματικώς

όταν τα γράφω πιο αργά
τα ποιήματά μου ξεφαντώνουν:
οι ταιριασμένες λέξεις χέρι-χέρι
προσπαθούν να με τρελάνουν:
"πιάσε μας αν μπορείς, πιάσε"
κι εγώ, σαν νάμουν του νοήματος μαστίγιο
χρόνο τους δίνω να εκδηλωθούν
στο χώρο να εξαπλωθούν σαν καινούργιες
φράσεις ίδιες κι απαράλλακτες με άλλες
κι ύστερα δίνω μια με το μαστίγιο
πάλιν απόψε ραπίζω της ραθυμίας μου το πρόσωπο

*

με όψεις διαφορετικές, με λέξεις
με ύφη και νοήματα, ρυθμούς και αρρυθμίες
να παίξω• μα δε γίνεται πάντα
και νά που καταλήγω πάλι
πιο πεζός κι από μυρμήγκι να γίνομαι

*

ας αναθαρρήσουμε: πιείτε ποτό κι ύστερα
πείτε μου ποιες λέξεις να μην επαναλαμβάνω
το "και" σίγουρα, που ευκολία τελευταίως
μού εγίνη, το "αλλά" και το "αφού"...
αλλά αφού και τα τρία τόσον χρήσιμα
πώς να μου τα ξεφορτωθώ;

*

είναι λύπη αυτό στην ψυχή μου;
ή μήπως έλλειψη αισθήσεως;
γιατί γράφω απόψε γιατί;
αφού απ'τον κόσμο των Ιδεών
καμία δε μου εμεταφέρθη• μόνος μου
κάθομαι και χολοσκώ, τις κόλλες βασανίζω
μόνον και μόνον για να ιδώ
μια μέρα το άγιο Τυπωθήτω!

το φίδι

το φίδι οδηγείται στο γάλα και στο μήλο που αφέθηκαν στο κάτω δάσος. μην του ζητήσεις να σε κυκλώσει με λιγότερο μίσος, να πραΰνει τον πόθο, να ησυχάσει τον εμένα και τον εσένα. ζήτησέ του αν θες να σε φιλήσει: εκεί να δεις. Ιούδας επιδέξιος! πρέπει να παίξεις, να το φιλέψεις ψέμα κυρίως (φλόμωσέ το) κι ύστερα πες του κιόλας σ'αγαπώ (τονίζοντας καλά το άλφα και το πι)

το φίδι οδηγείται στο σκότος και στη φλόγα: μπαίνει εκεί μέσα έρποντας, σηκώνεται και βασιλεύει υπερήφανο. συρίζει και τρομάζει τον αιώνα: μην του ζητήσεις έλεος την ώρα που είναι δυνατό: θα σε δαγκώσει στο σβέρκο με τρόπο αντίθετο από το αίτημα: ζήτησέ του να σου δώσει αυτούσιο τον τρόμο και θα το πράξει. ο έρωτας δε χωράει εκεί, η αγάπη ίσως και η περιφρόνηση (θάρσησις δική μου)

το φίδι τρώει τα διαμάντια που του έδωσες. θα πρέπει να του τάξεις κι άλλα τόσα για να μην σου επιτεθεί: μαζί με τα βιολιά θορυβεί κατά του ογκώδους γαλαξία των κυμάτων ενός -και πάλι- δικού σου τριανταφύλλου. μην του ζητήσεις να σου επιστρέψει τα διαμάντια ή τη χάρη, θα σου ξεράσει δηλητήρια και πιθανότατα κομμάτια απ'τη σάρκα σου• πιθανή σάρκα, πιθανό αιμοβόρο το τέλος-τέλος μην του ζητήσεις

το φίδι τρώει τα οστά και μπαίνει στη θέση τους: πας να σταθείς κι αυτό γελά και πέφτεις: ασταθής. ζήτησέ του να σε συγχωρέσει και θα σε φάει, ζήτησέ του να σε δαγκώσει και το δάγκωμα είναι ήδη εκεί και το μάγουλο και το αίμαι εξού και το χαμένο μήλο εξού και το ξεχασμένο γάλα στο κάτω δάσος. ζήτησέ του• ένα φίδι είναι εξάλλου

το φίδι ζαλίζεται στη ζάχαρη και στην ομίχλη: αν του θολώσεις τα νερά μπορεί να νομίσει πως είσαι κι ο μαέστρος. θα χωθεί στη ζεστή χόβολη του ιμάμ μπαϊλντί, στο καφενείο θα σωπάσει κι επιτέλους, (σαν νάτανε δικό σου) νανουρισμένο στα ζεστά νερά που του ετοίμασες θα παραδοθεί: λιποθύμησέ το στην υπόσχεση, στο τουρκικό γλυκό άσε το εντρυφήσει τον ύπνο και πιάσ'του την ουρά σαν σε Έλληνα ημίθεου.

το φίδι ζαλίζεται στη χάρη και στο καθημερινό: ζήτησέ του ό,τι θέλεις είναι δικό σου. ούτε με μίσος, αλλά ούτε και με αγάπη φρόντισέ το. με προσοχή. ζήτησέ του να κουλουριαστεί και να κουρνιάσει εκεί στην απόμερη καρέκλα στην παλιά Λευκωσία. ζωντάνεψε ξανά η μέρα, τα φώτα βγήκαν η καμπάνα ξύπνησε κι ο κόσμος εκεί έξω είναι τόσο απίθανος! απόλαυσέ τον

κοιμάσαι στο σύννεφο. υπάρχουν μέσα μου δύο ποταμοί. τουλάχιστον ο ένας απ'αυτούς προσφέρει στην άνοιξη τις ανισότητες του Μπερνούλλι! για κοίτα όμως που δε φτάνει για να καλύψουμε ούτε τις μισές μαργαρίτες του ψυχοτρόπου συννέφου που σε κουβαλά.

κάτω απ'το μπαλκόνι ή αντ'αυτού

- περιμένω, μήνυμα να στείλεις
θέλω να σε φιλήσω
- σήμερα  κάτω στην αυλή
- που προσπαθούσες να ξεκλειδώσεις
- τα ποδήλατα
- πόσο ευχόμουν να μη μπορούσες
- στη βροχή
- ώσπου σε κάποια φάση
- κι απ'την τόση προσμονή
- θα με φιλούσες
- στη βροχή
- σήμερα κάτω στην αυλή
- αντ'αυτού μ'αγκάλιασες
- μήνυμα περιμένω, να μου στείλεις
- θέλω να σε φιλήσω

απόσπασμα

Θα μπορούσαμε να φιληθούμε τόσο άνετα που τα χείλια μας θα γινόντουσαν μαξιλάρια να υποδεχτούν το φωβισμό του όλου σκηνικού!

απόσπασμα βελπωνύλ

γιατί συνάντησα...γιατί συναντήθηκα• και δεν ήταν συνάντησις τυφώνων, ούτε πυροτεχνήθηκαν εντυπωσιάσματα και φρεγάτες ερώτων δεν παλινδρόμησαν ποτέ τα νησιά του Αιγαίου (ίσως μονάχα δυο εξαιρέσεις της Μεσογείου)• ήταν συνάντησις τυχαία! αυτό ήταν, γι'αυτό ταίριαξε, γι'αυτό δούλεψε μες στη στασιμότητα του χάους, γι'αυτό αγαπήθηκε μες στην κούραση και την απογοήτευση...

Αναποφάσιστη η διάκριση

Μες στο μάρμαρο διασκεδάζει
αυτό το αγαλμάτινο άλογο
(ή νάναι σκύλος; σαν να μου φαίνεται
αναποφάσιστη διάκριση• ίσως νάν' κι
ο καλλιτέχνης)
εν πάσει περιπτώσει δεσπόζει.

Γιατί είν'ακίνητος κι ωστόσο χοροπηδάει
γιατί είναι μάρμαρο και τρέμει
σαν νάταν φίλος ή ανάσα ή Κωνσταντίνος...
κι εγώ που ήθελα κι ήθελα
σαν να μην ήξερα
(κι εδώ αναποφάσιστη η διάκριση•
άλλο λίγο κι η γραφή)
καθώς πουλιά κελαηδούν το μουσείο
το απόγευμα ζωντανεύει ως φως που
ρέει στον παραδίπλα
το ποτάμι ροκανίζει τους χαρακτήρες
της πόλης κι η πόλη - ώ η ίδια η πόλη -
βάζει στα μουσεία της τα ζωντανά άλογα,
τους σκύλους και τ'αναποφάσιστά της

κρατώ στο χέρι ένα κέρμα
είμαι παντοδύναμος σκέφτομαι
το ρίχνω στο ποτάμι κι ανθίζουν:
ένας κήπος, δυο χιλιόμετρα και το φεγγάρι:
τα παίρνω όλα τα δαμάζω
τα δοκιμάζω (στον καφέ μου)
μα εσύ δε διαφαίνεσαι πουθενά;
παραλογίζομαι παραλογίζομαι σ'αγαπώ;
στο φεγγάρι στον κήπο στα χιλιόμετρα
στο πάνορμο που σ'αγαπώ και σ'αγαπώ...

Ένα ήσυχο ποίημα

- Να σας γράψω ένα ποίημα κύριε;
- Όχι, να μ'αφήσεις ήσυχο!
- Να σας γράψω ένα ήσυχο ποίημα τότε;
- Όχι, σου είπα να με αφήσεις ήσυχο.

Το νησί

"Στο Πήλιο μέσα στις καταστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου

γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου"

Κατά πως φαίνεται στα νησιά αλλάζουν οι ανθρώποι...

κάποιοι κρατούν τα σκήπτρα του νησιώτη

και κάποιοι παλεύουν με τ'αξεπέραστο

είναι η θάλασσα εκεί να τους παρηγορεί.

Είναι όμως μερικοί, που παρ'όλη τη μετάνοια του γαλάζιου

και για όσο ήλιο χρειαστεί, βρίσκουν το θάρρος και τους τρόπους

να μεταχειρίζονται αλλιώς τη θαλασσινή τους ταυτότητα:

είναι αυτοί που κουβαλούν τη θάλασσα στο καππέλλο τους

ή στην τσέπη ή ακόμα στο μικρό σταυρουδάκι που τους έδωσε

η μάνα τους. Κι όσο κοιτάζουν μπροστά τόσο πέλαγος κοιτάνε.

Κι όσο αγωνίζονται (στα κρυφά νερά και στις βάτους)

τόσο υποφέρουν. Κρατάνε όμως μέσα τους, φυλαχτό και ειρήνη

τη θάλασσα, τον ήλιο, το νησί! Και κοιτάνει ευθεία

τον καταποντισμό του άνδρα και της γυναίκας

του νησιώτη, του ελεύθερου και του δαμασθέντος.

Κάποιοι παλεύουν με το αξεπέραστο και νικάνε

άλλοι γίνονται πεπερασμένοι και φλέγονται!

Ενίοτε στο γαλάζιο, κάποτε στη θάλασσα

μα πάντα στο νησί.

Στην αγορά

κάτω στην αγορά, στην κατηφόρα
τις Τετάρτες στήνονται κάτι Ρωσίδες
πουλούν νομίζω κάτι ρωσικά τυριά
αυτό που με τρομάζει ωστόσο
είναι ο τυπάς στο πίσω παγκάκι
που βάζει κλασική μουσική χαρωπά
μα οι γριές δεν ακούνε τ'αυτοκίνητα
που ξυστά περνάνε από την τέντα τους
έτσι την τελευταία Τετάρτη που πέρασα
είδα νεκρή τη γριά Ρωσίδα τη βαρήκοη
αυτή που δεν άκουγε ούτε τον Αλμπινόνη
ούτε την κόρνα ούτε τον χάρο

η λευκή πηγή

ακολούθησέ με ψάχνω στη λευκή πηγή
ως τα χαμένα ελάφια στο δάσος να βρω
τη συνάντηση των εποχών και το ρεύμα
στο λιγοστό φως που απομένει εναποθέτω
τις ελπίδες μου για συντροφιά: μετά
η νύχτα και το αιώνιο, βαθυγάλαζο πέλαγος
το κρυφό αδάγιο ενός αλβινώνη που κλαίει
οι ρωγμές, ο φόβος, πολλά κακά πολλά
κάτι γέλια που αντηχούν υπόκωφα στους ίσκιους
δες δε μας μένει πολύς χρόνος σε ξορκίζω
ακολούθησέ με τα γιγάντια πλοκάμια των δέντρων
τα πουλιά που τρομάζουν και φεύγουν οι φωνές
που απαντούν στην καμία ερώτηση ξέχνα το
δεν προλαβαίνουμε - το απόγευμα δεν είναι φίλος -
κι εσύ, ω εσύ τελευταίε που εμφανίζεσαι
πλησίον της επιμελούς πηγής των πλέον ουρλιαχτών
για όσους δεν προλάβαμε, για όσους περιμέναμε
πιο πολύ απ'όσο έπρεπε τον δονάτη και τη μύρια
συγχώρεσέ με ία που προλαβαίνω να το πω αυτό
πριν με καταβροχθίσει το δάσος μα σ'αγάπησα πολύ
- κι ίσως μάλλον πιο πολύ απ'όσο περίμενα - κι έπρεπε...
αν στο χάραμα της μέρας ακούσεις θρήνους ή αεράκι
με πήραν τα αράβια και τα πηχτά σκοτάδια του έλους
του τέλους και της μαραμένης λευκής πηγής που σε περίμενα...

Δονατέλλα

Δονατέλλα μην αγαπάς τον αδερφό σου
σαν να 'ταν άγαλμα
που ραγίζει και πεθαίνει

στη σάρκα μην κολλάς
γιατί το πουκάμισο που φορεί
κυοφόρησε τα καλοκαίρια του
κι ανέβασε έρωτες
από το πιλοτήριο της οδύνης

κι εν τέλει μη θρηνείς
σαν να μην ηγάπησες
ούτε τον ίδιο σου τον αδερφό

δολοπλόκα Δονατέλλα

Scusa...ma ti amo

è per te...

Στον τοίχο -στην πόλη σου- έγραφε

ακριβώς αυτό που ήθελα να σου πω.

Και μετά σου τό 'πα

και δεν το κατάλαβες

δηλαδή

σου είπα σ'αγαπώ και δεν τ'ανθίστηκες

κι η τολύπη του καπνού

με τόση λύπη ωκεανού

και κάτι χείλη να συσπούνται

κάτι φρύδια να δονούνται

υπό το φως

και τα πέριξ

και να σου λέω

σ'αγαπώ μα δεν το ξέρεις

κοίταξε πώς υποφέρεις...

Στο Παλέρμο στον τοίχο εκείνο έγραφε

scusa...ma ti amo

το μόνο που έλειπε ήταν τ'όνομά σου

γι'αυτό το προσθέτω τώρα εγώ

Εράσπαγο εγκάσπαρο εράσπαγκκο

Έξω από τον καμβά

Βρομερές επιχρωματώσεις των βάλτων
συχνά κατεβαίναμε εκεί -έξω απ'τον καμβά-
και τα χρώματα δεν ήταν έτσι.
Πώς τολμάς τώρα κύριε καλλιτέχνη
με ποια εξωραϊστική διάθεση
διαφοροποιείς;
Στα χορταράκια, στους γυρίνους, στο άσχημο
τσιμέντο στις μύγες και στα κουνούπια
και σ'εκείνες τις καλαμιές που έκρυβαν
τον παλιοέρωτά μας
πρέπει να ζητήσεις συγνώμη

Ακριβώς γιατί σ'ακολούθησα

Ακριβώς γιατί σ'ακολούθησα
μέσα σ'ένα πράσινο κοχύλι
- από 'κείνα που αγγίζουν ξαφνικά
οι ερωτευμένοι στην παραλία,
όταν χώνουν τα χέρια τους στη γη
γιατί θέλουν να νιώσουν δεμένοι
όταν τους φιλάει τ'αφύσικο -
κι ακριβώς γιατί με φίλησες
(ενώ σου υποσχέθηκα μαργαρίτες αρχίδια)
ακριβώς γιατί μ'αγάπησες
έτσι όπως δε θα μπορούσες λογικά
ακριβώς γιατί μπήκαμε μαζί
- σαν νά 'μασταν τα πρώτα φύλλα
ξανά, ενός γέρικου δέντρου της Εκθέλιον -
γιατί σ'αγάπησα και γιατί σε θέλω
φορώντας το δίχτυ του αίματος
της σαγήνης και της στοργής
υπερπηδώντας φυσικά τις ανωμαλίες
του εδάφους κι ένα ήσυχο βυχτερινό Παλέρμο
ακριβώς γιατί σ'αγάπησα

à G

Απόγευμα στο Μπασσάνο

Μόνο δίπλα μου θα σε ήθελα τώρα.
Να κοιτάω το πρόσωπό σου. Να χαϊδεύω τα μάγουλά σου. Να ανασαίνεις δίπλα μου και να χαμογελάς. Να μη μιλάμε καθώς οι άλλοι απολαμβάνουν το απόγευμα στον κάτω όροφο και να ακούμε τις φωνές τους. Σε ένα ξένο σπίτι στο δικό μας σε φίλων. Δεν έχει σημασία. Μόνο να σε αγαπώ και να σε έχω. Μόνο να με αγαπάς και να με έχεις. Κι εκεί, στα δευτερόλεπτα των κοιταγμάτων και της ευτυχίας θα σού 'σκαγα ένα δροσερό φιλί στα δρομαία χείλη σου. Ωω Θε μου αμήν και πότε

Λόξιγκας

Ψάχνω τις λέξεις
στα ελληνικά, στα ιταλικά
- στα γαλλικά ίσως -
για να σου πω πως
δεν έπρεπε να σε χάσω
στο Παλέρμο στη Βενετία

 ούτε στα κανάλια
που μετέφεραν τον έρωτα

Los putos

Lo que te contaron a ti no es la verdad.
Las flores no se vengan de sus propietarios cuando duerman
la noche despues del corte.

¡Lo hacen el día siguiente!

Αλλά

Φωνάζεις. Να ξέρεις σ'αγαπώ.
Άφησες το σώμα μου στη θάλασσα.
Στην άμμο γονάτισα. Παρακαλώντας
την άγια επιστροφή.
Πιο ελεύθερος. Πιο.
Είμαστε σαν δύο αποδημητικά φιλιά.
Κάθησα κοντά σου, σχεδόν στα μάγουλα.
Επάνω. Σου. Σε φίλησα. Το ένιωσες.
Δεν είπες τίποτα. Μετά,
μέσα σε κάποιο όνειρο, πιο ύστερα,
με φίλησες κι εσύ.
Μετά όμως! Ανάξιο το ύστερα,
άγιο το χθες -εμείς ζούμε στο σήμερα-
κι αν θέλησεις πίστεψε
ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί φωνάσκησες ή μάλλον γιατί.
Στη θάλασσα το σώμα μου άφησες. Γονάτισα παρακαλώντας. Μ'αγαπάς κι εσύ; έτσι φαίνεται έτσι νομίζω.
Φωνάζεις. Να ξέρεις σ'αγαπώ

να γράψω ένα ερωτικό ποίημα τώρα που σε γνωρίζω; μπαίνω στο μικρό δωμάτιό σου και ξαπλώνω στο κρεβάτι, κάθεσαι ψιλοαμήχανα κι εσύ δίπλα κι αρχίζεις να μιλάς περί ανέμων και υδάτων. εγώ είμαι χαλαρός, αλλά εσύ μου φαίνεται τρέμεις στην ιδέα. σε κάποια φάση σού λέω κάτι και σε ακουμπώ, εκεί έρχομαι λίγο πιο κοντά και δε με κοιτάς με τίποτα, αφήνεσαι για ένα δευτερόλεπτο κι αιχμαλωτίζω το βλέμμα δου, το βλέπω στα μάτια σου κι αμέσως αποστρέφεις το βλέμμα. κατάλαβα και κατάλαβες. βάζω τα δάκτυλά μου κοντά στα δικά σου και κάθε ομιλία κόβεται. γυρνάς σιγά-σιγά το κεφάλι σου, χωρίς να αποτραβήξεις το χέρι σου, εκεί κολλάω τα χείλη μου στα δικά σου και σου κλέβω ένα φιλί και την ανάσα! πας να πεις κάτι αλλά σου ξαναχώνω τον πόθο μου στο στόμα κι εκελι ξαπλώνουμε και φιλιόμαστε ανελέητα μέχρι να ερεθιστεί και το τελευταίο κύτταρο του οργανισμού μας!

μρκτ έαρ

mørkt det er

Δάκρυμα

Δακρυόεις ή όπως θά 'λεγαν
οι λατίνοι
δακρυμόσος, λάκρυμος.

Λακρυμόσα περπατάς γυναίκα
μη φοβάσαι τώρα που είμαι εγώ
τα δάκρυα κυλούν ομαλά σαν
να 'μασταν δυο περιστέρια που φοβάσαι.

Για κάποιον εκεί έξω, για κάποιαν.

Sin precipitar

mira que otra forma
pueden tener algunos besos
cuando no se precipitan
las cosas

L'ultimo bacio

Αν το τελευταίο μας φιλί
δόθηκε και δε δόθηκε
πώς να προχωρήσω

σαν ένα λερωμένο εκκρεμές;

κι όταν παίζεις κιθάρα

ακούω τις χορδές να βοΐζουν

το μέταλλο να παλλεται κάτω απ'τα δάκτυλά σου
Σ.Σ

Πες μου πότε ήρθες και δεν σε κατάλαβα;

Άνοιξες ήσυχα την πόρτα και μπήκες στο κρεβάτι μου. Δεν με ρώτησες καν. Κάτι συναισθάνθηκα, αλλά έκανα πως δεν σε κατάλαβα. Καταλαβαίνεις. Δεν ήθελα να τρομάξω τον ύπνο και το όνειρο. Ήσουνα εκεί για λίγα δευτερόλεπτα. Ύστερα εξαφανίστηκες και πάλι για πάντα. Σε είχα για τόσο λίγο, σε ξαναέχασα για τόσο πολύ. Πού θα πας την επόμενη φορά; Πού πήγες; Πού πηγαίνεις; Πού είσαι, Γ. Πού είσαι;

ερώτηση ή δε θέλω ποτέ ξανά κανείς να με ρωτήσει

γιατί όλοι με ρωτάνε;

vorrei parlarti

Τι κάνεις; Καλά, εσύ; Ξέρεις, θα ήθελα να σου μιλήσω. Πες μου, ναι. Κοίτα. Δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Δεν είναι πες μου, ναι. Είναι πιο σοβαρά. Τι τρέχει; Τρέχουν πολλά. Κοίτα, για να καταλάβεις, θέλω κατ'αρχάς να δω τι κάνεις. Είσαι καλά; Κατά δεύτερον, κοίτα, εγώ, όχι εσύ, αλλά εγώ, σ'αγαπώ. Και πού το ξέρω. Να, λοιπόν, προχθές δηλαδή  ανασκοπώντας, εκεί κατέληξα. Γιατί, πώς αλλιώς, δεν βγάζει νόημα. Ήθελα να σ'έχω, ήθελα να σ'αγκαλιάζω, ήθελα να σε φιλώ, ήθελα ήθελα ήθελα. Όταν τα ήθελα, έμαθα, είναι περισσότερο από τρία τότε κάτι ήθελες. Κάτι ήθελα. Εσένα. Σε θέλω. Κοίτα. Όλα καλά; Σ'αγαπώ; Σ'αγαπώ. Βορρέι παρλάρτι; Λο βορρέι. Θα το ήθελα. Το θέλω. Θα το θέλω. Τι κάνεις; Ναι, τί κάνεις; Μετά από τόσο καιρό. Είσαι πάντα το ίδιο άτομο που ήξερα; Πράγματα αλλάξαν; Άλλαξες; Όλα αλλάζουν, άρα κι εσύ, δεν θ'άλλαξες λογικά; Σ'αγαπώ το ίδιο; Θα σ'αγαπώ το ίδιο; Αν σήμερα σε γνώριζα; Απάντησέ μου σε παρακαλώ, απάντησέ μου! Αλλλά πού να μου απαντήσεις, αφού δεν είσαι εδώ, δεν ξέρεις ότι δεν είσαι εδώ, δεν ξέρεις ότι γράφω για σένα, πού είσαι, πού είσαι, πού είσαι;
Σ'αγαπώ, καρδιά της καρδιάς μου, σ'αγαπώ...
κι αν σκοπεύω να πέσω απ'τα σύννεφα, έίναι επειδή ήδη ξέρω ότι γερνώντας θα εξακολουθώ να σ'αγαπώ. Σκοπεύω. Τρόπος του λέγειν. Σ'αγαπώ. Τρόπος του λέγειν; Σ'αγαπώ. 

ακολουθία

από τα λίγα πράγματα που μπορώ
να πω αγάπησα το χορτάρι, τα σύννεφα
κι ίσως μονάχα νά 'κρυψα
δυο-τρία πώς δυο-τρία γιατί
εκείνα τα 'ρωτεύτηκα, εκείνα όχι,
τη γη ιδίως, το νερό, τα πράματα του νου
όλα τα ανεπαίσθητα
της φαντασίας νοερά
κατασκευάσματα που εμάς εν τέλει υποθάλπουν

δύο

ήμουν λιπόθυμος μπροστά σου όταν μιλούσες
κι ανέπνεα πιο δύσκολα από ποτέ
ήμουν μονάχα δεκαεπτά
αλλά πώς σ'αγάπησα δεν αγάπησα ποτέ ξανά
πόσες ρημάδες προσευχές έριξα
πόσο ιδρώτα ερωτικό ξόδεψα
πόσα άνθη - προσπάθησαν προσπάθησαν προσπάθησα -
και ν'ανοίξω και ν'ανθίσω και να μυρίσω
το ένα ρόδο που σ'αγάπησα

ρίγη

έμπλεξαν τα χείλη μας
έμπλεξαν τα πόδια μας
έμπλεξαν πολλά

κι ακόμα αισθανόμαστε
εκείνη την πρώτη οδύνη

άλλαξες γνώμη, οι αμφιβολίες σε κατέκλησαν
καταριέσαι τη στιγμή που το αποφάσισες
δε σκέφτηκες δε σκέφτηκες
δε σκέφτηκες σωστά λες

μα μήπως όλα τούτα τώρα
είναι του ασυνείδητου ενσυνείδητού σου παιχνιδίσματα
για να μην παραδεχθείς πόσο πολύ
κι ακόμα περισσότερο σου υπεράρεσαι
αυτό, αυτό, που τλώρά δήθεν καταριέσαι;

τα φύλα των ωρών

είναι όλα τόσο ρευστά:

το φύλλο που πέφτει στην ώρα

οι ώρες που την πέφτουν στα φύλλα

οι μέρες και τα δέντρα

τα ρυάκια, οι κληματαριές, η Αυσονία.

όλα διασκεδάζουν με το δικό τους τρόπο

στην εποχή τους, με το πάσο που διέπει

όλα το κάθε ζωντανό όνομα

τα φύλλα που πέφτουν στις ώρες που πέφτουν

στον ρου που πέφτει στην καταγραφή του

κι όλ'αυτά να διασκεδάζουν μ'έναν δικό

ολότελα ολόδικο, μοναδικό, τους τρόπο...

Amor, ch'a nullo amato amar perdona

Μας έχει ξεπεράσει η αγάπη μας
έτσι που να μην μπορούμε πια
να δούμε καθαρά τι γίνεται
πέρα απ'αυτήν
πέρα από μας.

Τα κορίτσια στη Δύση βαριανασένουν
τα αγόρια μπήγουν τα πέη τους στην άμμο
και περιμένουν ρους κάβουρες να μεταφέρουν το σπέρμα τους στην θάλασσα

και λίγο πιο κάτω
ο τσαλαπετεινός του ονείρου μας
να επιβλέπει τα όλα ερωτικά μας.

Μα τί γίνεται πια σ'αυτό τον κόσμο.
Τί γίνεται!

Amico mio, Libertà

Πες μου, όταν θα φεύγεις, επί τέλους
ποια θα είναι τα λόγια σου τα αιμακτήρια;
Θα τ'ακούω που θα καίγονται
στην άκρη της καύτρας που είναι γραμμένα
του αποψινού μου σιγαρέτου
Θα έχω πάει σινεμά και θα έχω επιστρέψει
στο κρύο όπως άλλες φορές
μόνο που αυτή τη φορά θα σκέφτομαι πραγματικά εσένα...
στο ολοκαίνουργιο πακέτο μου που φύλαγα
κι αν είπα πως σ'αγάπησα δεν ήταν ψέμα
κι αν πω πως σ'αγαπώ δε θά 'ναι,
κι αν είπα πως εμένα
ή πως εσένα μόνο ερωτεύτηκα
ποια θα είναι τα λόγια σου τελικά
πες μου! τα καθημαγμένα!
καθώς κατεβαίνει η φλόγα προς το κάψιμο του τέλους
θα έχω τόσο ζαλιστεί που θα είμαι ένα υγρό
κλατι πολύ ρευστό, απτό, καιόμενο, όχι αναίμακτο
τα λόγια σου τα τελικά τα πεινασμένα
ελευθερία φιλούι μου, ελευθερία

Αναφορικά

Είναι για μια βραδιά
πού μου ΄χες πει
πώς θ'αγαπιόμαστε;