Πες πως βρίσκεσαι

Πες πως βρίσκεσαι σε ένα μεγάλο σταυροδρόμι. Στον απέναντι δρόμο δε βλέπεις τίποτα πέρα από το μαύρο θολό σκοτάδι. Ενώ στους πλαϊνούς δρόμους φώτα υπερογκα φωτίζουν τη διαδρομή. Ποιο δρόμο θα διαλέξεις. Εγώ λοιπόν σε συμβουλεύω τον δρόμο τον λιγότερο περπατημένο να πάρεις, εκείνον που λιγότερους ψιθύρους περασμένων πατημασιών θα αντηχεί, εκείνον που δε θα ξέρει να σου πει άλλη ιστορία πέρα απ' αυτήν που θα του διηγηθείς εσύ, εκείνον τον δρόμο που θα σε οδηγήσει εκεί όπου δεν πάνε οι πολλοί. Εγώ αυτόν θα διάλεγα.


Δ.Κ

Μια νύχτα που θα 'ρθει

ή για ποιον κτυπά η καμπάνα


Μια νύχτα που θα 'ρθει, ίσως, ένα απόγευμα που χάθηκε. Μπορεί. Έτσι βολεύτηκε η αγάπη μας στα περασμένα. Σταλάζει στο κορμί ο πόθος, κλάμα η αγάπη μας, κλάμα οι αντοχές. Μια νύχτα που έφυγε ενα απόγευμα που θα 'ρθει. Ίσως η αγάπη μας να είναι αληθινή. Να 'ξερες πώς σε θέλω να 'ξερες πώς σε αναζητώ μες σε άλλων τις φράσεις. Να 'ξερες πώς ο έρωτας γεννιέται και πεθαίνει σε ένα δευτερόλεπτο. Γι' αυτό η αγάπη μας κρατάει του φλοίσβου την ιαχή γι' αυτό η πληγή τρέμει στα μάγουλα και των δυο μας. Μια νύχτα που έρχεται ένα απόγευμα μπορεί. Έτσι βολεύτηκε η αγάπη μας έτσι βολεύτηκε η αντοχή.


Δ.Κ

Αν μ' ηγάπας

              Αν του βίου μου το σκότος
              φαεινή έρωτος ακτίς
              διεθέρμαινεν, ο πρώτος
              της αλγούσης μου ψυχής
ο παλμός ήθελεν ήτο ραψωδία ευτυχής.
              Δεν τολμώ να ψιθυρίσω
              ό,τι ήθελον σε ειπεί:
              πως χωρίς εσέ να ζήσω
              μοι είναι αφόρητος ποινή -
αν μ' ηγάπας... πλην, φευ, τούτο είν' ελπίς απατηλή!
              Αν μ' ηγάπας, των δακρύων
              ήθελον το τέρμα ιδεί·
              και των πόνων των κρυφίων.
              Οι δε πλάνοι δισταγμοί
δεν θα ετόλμων πλέον να δείξουν την δολίαν των μορφή.
              Εν τω μέσω οραμάτων
              θείων ήθελ' ευρεθείς.
              Ρόδα θαλερά την βάτον
              θα εκόσμων της ζωής -
αν μ' ηγάπας... πλην, φευ, τούτο είν' απατηλή ελπίς!


Κωνσταντίνος Π. Καβάφης

Έφοδος

Εφοδεύοντα στοιχεία της νύχτας
που άγρια ξυπνάτε χαράματα
για να ελέξετε μήπως και μένει
αφρούρητο το όλο κενό
και μας δαγκώσει με τη σφοδρότητά του

τουλάχιστον
μην απαιτείτε από τους φύλακες του σκότους
εχθροί και μη του φωτός
να είναι εντελώς ξάγρυπνοι.

Κάπου η κούραση του απέραντου
κάπου η νωχελικότητα του εξωπραγματικού
όλο και κάποια
υπνηλίας τάση θα ξεφύγει.

Μα είναι τότε δυστυχώς που μας προδίδει
η αβέβαιη διστακτικότητα του χάους:

σε παρασύρει σε ερεβώδη συμπλέγματα…


δ.κ

Μικρότητα

Κάθομαι κι ακούω τις σειρήνες.
Βρίσκομαι σε ενα μικρό υπόγειο κλεισμένος
και παρακολουθώ τους ήχους που δε φεύγουν.
Ω και να μπορούσα να ήμουν κάτι πολύ μικρό
που να κινιόμουν δίχως να ήμουν ευρέως αντιληπτός,
απαρατήρητα και απαρέγκλιτα να διέσχιζα τον κόσμο τούτο
χωρίς να επιβάλλομαι μονίμως αλλοιώσεις.


δ.κ

Ενέδρα

Επιτέλους φτάσαμε στα κατακόρυφα:
εγώ εδώ
εσύ εκεί
κι η σχέση που μας χωρίζει
αντίκρυ.

Στο τελευταίο γεγονός της ημέρας
αποσιώπησε τις ραδιουργίες της νύχτας
βάλε στον ασύρματο της ενδοεπικοινωνείας μας
τις κινδυνολογίες του βάθους
κι αποφάσισε επιτέλους
ποιος στέκεται εδώ
ποιος εκει
και ποιος αντίκρυ.



δ.κ