Θλίψη των ματιών

λπ - mea amiculi libertas

Ακόμα σ' αγαπώ

το ίδιο αφόρητα.

Μιλήσαμε ξανά

ύστερα από 838

μέρες.

Έμαθα λίγα πράγματα

για σένα

διαπίστωσα με λύπη μου

πως ακόμα κουβαλάς

εκείνη τη θλίψη

των ματιών

που σε κάνει

να ξοδεύεις

τόσους αγγέλους

Σ' αγαπώ. 

δ.κ

Αμφίβολη γραμμή του οριζόντος

Στην αμφίβολη γραμμή του οριζόντος
εν μελαγχολία πλέω σιωπηλά
κι αν η καρδιά μου είναι θέμα όντως
μιας ατάραχης σιγής
πώς ν' αντέξω ο δυστυχής
των θυμήσεων τα δάκρυα πικρά.

Σαν καράβια που το πέλαγος ξεχνάει
μας εγγίζουν οι μέρες - ώ οι μέρες - του φωτός
όπου σείεται ο νους και τ΄ όνειρό μας πάει
σε ελπίδα αλαργινή
όπου τέλος θα γινή
η θλίψη των θολών νερών σαν εμετός.

Στην αμφίβολη γραμμή του οριζόντος
και στο άπειρον - το Άπειρον εκεί!
η καρδιά μου οφείλει πάει επειγόντως
ειδάλλως εν αβύσσω
στο κενό οπού θα σβύσω
το φιλί μου σα νεκρός θα κατοικεί.



δ.κ
 

Τα αιχμηρά (μου ανήκουν)

Παίρνεις μακριά
ό,τι ήθελες να πάρεις μακριά.
Για στάσου ένα λεπτό:
αυτό το τρυπάνι (για ακαδημαϊκούς σκοπούς)
μου ανήκει
κι αυτός ο κρητικός σουγιάς (ομοίως)
α! και το σετ των κουζινικων μαχαιριών
μαζί με τους δύο χαρτοκόπτες
- τα αιχμηρά τελοσπάντων - αυτά
μου ανήκουν.

Πώς νομίζεις τόσα χρόνια
αποκεφάλοζα τη μοναξιά μου.
(Κράτησε αν θέλεις
την αιχμηρή ελπίδα,
γι' αυτήν ούτε λόγος,
ακέφαλη κυκλοφορεί
ούτως ή άλλως -
και το μαξιλάρι κράτα)

δ.κ

Επιτραπέζιο άλας

Λοιπόν, σε ονομάζω άρωμα.
Σε κύβους εκδίδεσαι
σε κύβους σε ψάχνω.
Είσαι για μένα
ένα τετράγωνο θύραμα.

Κι επειδή εξακολουθείς να επιτυγχάνεις
στα όνειρα στους κήπους στο πορτοφόλι
κι επειδή - όντως -
μέσα στα μάτια σου καταιγίδες και έρημοι
διαπληκτίζονται διασκεδάζουν διαδίδονται
σε ονομάζω άλας. Επιτραπέζιο άλας.

(Κι ας μυρίζει τριγύρω
- λίαν εντόνως ομολογουμένως -
άρωμα βενζαλδεΰδης).


δ.κ

Τόλμημα

''η διαδρομή είναι δύσκολη κι είναι βαρειά η καρδιά μας'' Wuthering Heights

Δεν μπορεί να είναι
τόσο δύσκολη η διαδρομή.
Από χιόνι ή από έρημο
κι αν περάσουμε
θα φτάσουμε κάποτε
στην ακτή.

Διώξε μακριά
το σαπισμένο χρόνο.
Οι ώρες κυλούν σαν τον γοργό ποταμό.
Μα κι αν σταματήσαμε
στα μισά του δρόμου
δεν είναι από λιποψυχία και ανανδρία
αλλά από έκπληξη
πώς και φτάσαμε ακόμα
μέχρι εκεί.

Κι αν βγήκαμε από μνήμης
στην ακρογιαλιά
ποια η ανάγκη
να επιστρέψουμε;

Το πιο ανώφελο τέλος
η άρνηση.


δ.κ

Απογευματινό παράπονο

Κάτω η πόρτα ανοιχτή
και τα σεντόνια κρεμασμένα
(θά 'ναι θαρρώ Κυριακή).
Κάτω ο κήπος ανοιχτός
και τα λουλούδια νοτισμένα
(θά 'ναι θαρρώ ερωτικός).

Έξω στον κήπο ο νοσφιστής
παίρνει δικά μου άνθη
(θά 'ναι θαρρώ θηριοδαμαστής).
Έξω στον κήπο το όνειρο
είδε τη δύση κι εμαράνθη
(θά 'ναι θαρρώ επώδυνο).

δ.κ

Έρωτας

Μεγαλειωδώς υπάρχει.
Κινείται από όνειρο σε όνειρο
από πραγματικότητα σε πραγματικότητα.
Διαλύεται στην παρανόηση
υπονοείται σε κάθε συνεννόηση
περιλαμβάνει το χάος
στο χάος περιλαμβάνεται.
Υπόσχεται μέρα και ήλιο και φως
είναι νύχτα και σκοτάδι και κενό.
Προμηθεύεται καλωσόρισες από
ό,τι τον εγκαταλείπει
προμηθεύεται εγκαταλείψεις από
ό,τι τον καλωσορίζει.
Είναι δύναμη μαζί κι αδυναμία
είναι πόθος είναι πάθος
είναι
Έρωτας.


δ.κ

Τίποτα για μένα

Τίποτα για μένα μην αφήσεις,
ω θλιμμένε,
για σένα φύλαξε και την
τελευταία ελπίδα.
Τα λόγια μόνο τούτα κράτησε
ενός θεότρελου
ή απελπισμένου
και πριν το τέλος
θυμήσου με να χαρείς.
Αν μέχρι τότε δεν υπάρξω ακόμα
για σένα
στην παραίτηση δείξε αντίσταση
μικρέ δειλέ εαυτέ μου.

δ.κ

Εξ αιτίας σου αγάπησα

Εξ αιτίας σου αγάπησα.
Τι να κάνω;
Ενέπιπτες κάθε τόσο
στα όνειρά μου.
Τι να κάνω; Κάθε τόσο.
Ενέπιπτες. Στα όνειρα.
Κι επειδή είμαι φιλαλήθης
κι είναι επιτυχές να το ομολογείς,
λοιπόν,
είσαι ωραία σαν γυναίκα.
Υπτίως σε υμνώ δελφίνι.
Κι ο κάθε άλλος
ωραίος σαν άνδρας
είναι θεόρατο
να μην τον αγαπάς.
Χα χα ωραίος
σαν άνδρας.
Είναι.


δ.κ

Διπλό ουίσκι

Η ώρα είναι περασμένες δύο
(τα ξημερώματα)
έχω πιει όσο δεν πάει άλλο
- ο άλλος που κοιμάται
στον καθρέφτη μου
ή έστω στην απέναντι όχθη
είναι ίδιος με μένα -
δεν έχω δεκάρα τσακιστή
χρωστάω τρία νοίκια
έφαγα ξύλο αλύπητο
τις προάλλες
και η Τζέην
έχει πεθάνει
εδώ και κάτι μήνες.
Όχι δεν είμαι
ο Μπουκόφσκι
είμαι ο ανέμελος σωσίας του
που δεν γνώρισε ποτέ του
αλλά θα παρακάλαγε
να είχει.
Παρεμπιπτόντως δεν έχω
ιδέα πού κόβει το Χόλιγουντ
η Αγλαντζιά είναι ήσυχη
κι η εγκληματικότητα
του Λός Άντζελες
δεν υπάρχει
ούτε κατα διάνοια.
Κατά τα άλλα
όλα βαίνουν καλώς
η οροφή δεν στάζει
το κρεβάτι είναι στρωμμένο
κι εγώ δεν πεθαίνω της πείνας.

δ.κ

Τρία ευρώ ή ο θάνατος

Όταν, ένα κυριακάτικο απόγευμα, μου τηλεφώνησε ο αδερφός μου πως στην
αγορά - ποιου την αγορά; - πουλούσαν τρία ευρώ το βιβλίο, σηκώθηκα,
παράτησα τον τόμο και πήγα πως θα έμπαινα στο αμάξι, αλλά μετά
θυμήθηκα πως - κάποια άλλη ίσως Κυριακή - σ' έναν άγνωστο μάλλον
κήπο - δήθεν κι εκεί δεν πουλούν τρία φύλλα την χλωρότητα - πίσω από
τη δρύινη πόρτα - ώ Ίσενγκαρτ κι εσύ Ανόμιελ - στεκόταν ένα κούφιο
πτώμα, που αν και δε ρωτήσαμε ποτέ ποιου ήταν, διότι φοβόμασταν
εμείς οι περαστικοί τους μόνιμους (σαν τοίχοι θεριεύουν γρυλίζουν γνωματεύουν)
κατά πάσαν πιθανότητα - ή καλύτερα - σχεδόν σίγουρα
ήταν κι αυτός ο κάποιος ένας που πήγαινε στην αγορά για
τρία ευρώ το βιβλίο.


14.6.2015

Δ.Κ

Στο περιθώριο

ρουκέτες
σπασμωδικές
από έρωτα
φουσκάλες
φρόνιμες
φρενήρεις
φονικές
πονηρό
σιχαμερό
φιάσκο
ερωτικό


δ.κ

Ρες νον βέρμπα ή μην φοβάσαι την απόρριψη

Χ.Α

Μπήκες της πύλης

με όλο σου το κορμί

-δυο χέρια, δυο πόδια-

μάτια μύτη στόμα

δεν πρόλαβα να δω

στον τόπο τους είναι όμως

υποθέτω.

Έμπηξες μέσα το εξαίσιο

νεανικό κορμί σου

και με τη φανέλα της απλότητας

να τονίζει την αρρενωπή σου φύση

περπάτησες.

Ώ Χρήστο Χρήστο, 

είσαι βαθιά νυκτωμένος

αν νομίζεις ότι η φιλία κερδίζεται

με φράσεις όπως το

θα δούμε

ή το 

βλέπουμε.

Υπό κανονικές συνθήκες

θα σε είχα διαγράψει

από τα υπόψη μου, 

έχεις, εν τούτοις, κάτι

στη βεβαιότητα του εαυτού σου

που με ελκύει

να θέλω

να σε σαγηνέψω.

Για τους αιώνιος φίλους

για τις ηρωικές πράξεις

για το ακατάληπτο και το ακατάσχετο

υπόσχομαι

ενώπιον των λέξεών μου

πως θα σου είμαι

παντοτινός φίλος

όταν όλοι οι άλλοι

θα σε ξεγράψουν.

Μια συμβουλή πριν ξεχαστούν

τούτα εδώ τα ηλίθια λόγια:

(αυτά που κάποτε μου είπαν

κι εμένα):

Αντίσταση στην Παραίτηση.

δ.κ

 

Διαμαρτύρομαι εντόνως

Αποδημούν οι ευαισθησίες
τα φανταστικά τρέμουλα των χορευτών
εδώθεν και εκείθεν παραδίδουν
μαθήματα σιωπής
και η παράξενη όψη σου
εμφωλεύει στο αδίστακτο.

Έλεος! Από πότε άρχισες
να καπνίζεις και τα άστρα
φράττοντας έτσι
τη δυναστεία των ελεφάντων.

(Ώ λέοντες αφρικανικοί,
κάτω απ' του πρώτου σας έρωτα
το θάμπος,
ολοκληρώστε μου ετούτη την παγερή νύχτα
ετούτη την παγερή φράση
που σας εκλιπαρεί
για λίγη άγρια ζεστασιά).

Ενόσω περπατούσες
γύρω από τον κυκλικό κόμβο
του γαλαξία
ιδιόρυθμες εκπομπές πυροτεχνημάτων
εξανίσταντο
επί της ηβικής σου στάσης.

Πόσω μάλλον εγώ!
Πόσο περισσότερο να σε αντέξω;


δ.κ

Ευτυχία στο μπάνιο

μπήκα στο μπάνιο
και άνοιξα το νερό να τρέχει
ξεντύθηκα και μπήκα μέσα
στην μπανιέρα να λουστώ
σ' άκουσα που μπήκες
στο διαμέρισμα
άνοιξες την πόρτα
και φώναξες τ' όνομά μου
ανταπέδωσα το κάλεσμα
στο μπάνιο δηλώνοντάς σου πως είμαι
ήρθες
ξεντύθηκες
μπήκες
με φίλησες
σε φίλησα
και εκεί στην άκρη των φιλιών μας
κάναμε έρωτα
επί δύο αιώνες


δ.κ

Σχεδόν

Σχεδόν δεν γύρισα να σε κοιτάξω
που μπήκες μέσα. Κράτησα
τη δύσκολη αναπνοή
το βασικό όργανο της ζωής
το αποκαλούμενο "καρδία"
παλλόταν εις ρυθμόν φρενήρην
(ανάλογον ρυθμόν του τυμπάνου
παλλομένου γαλαξία)
ενώ του στομαχιού μου ο ισθμός
τεντώθηκε συρρικνώθηκε
σκοτώθηκε η λύπη μου
πώς μεγαλώνει πώς μεγαλώνεις
μέσα μου ακόμα μαχαιρώνεις
τα εύπλαστα τα εύχρηστα τα εύλογα.
Σχεδόν.

δ.κ

Εύθυμη παρουσία σκέψεων

Αφιππεύω μία σκέψη
στην πιατέλα των ονείρων.
Αμέσως κατρακυλά
πέφτουν ένας ήλιος ένα φεγγάρι
χάμω σπάει σαν
πορσελάνινος πολτός χειροκροτημάτων
χύνεται στην κλίνη του εκθαμβωτικού
ατόφια ολόφρεσκια ασημένια νεραϊδόσκονη
μαγικές πετάνε παντού πεταλούδες
αγαλματάκια παγωμένα ζωηρά ακίνητα
παιδιά που τρέχουν -πού τρέχουν-
μακριά από μεγάλους -άλλους-
στους κήπους του ύπνου
στους ύπνους του κήπου
πιτσιλίσματα από μπογιές απείρου
πατημασιές από ανήλικα κεριά
μικρά κεράκια μεγαλώνοντας τις θλίψεις
αλογάκια ξύλινα χαρωπά
λάρνακες λεμεσούς λευκωσίες
πάφους κερύνειες αμμοχώστους
δρομάκια δεντράκια
δαχτυλίδια πυρός
δαχτυλίδια ύδατος
περνώ από μέσα συντριβάνια νεράιδες τοκετοί
ονείρων ονείρων ονείρων

ποίημα χωρίς ανάσα.


δ.κ

Σαν να το προαισθανόμουν

Σαν να το προαισθανόμουν
που απόψε θα έμενα
δίχως έρωτα.
Έτσι. Απεγνωσμένος.

Βράδυ Σαββάτου.
Νύχτα και σ' αγαπώ.
Στο πιάνο
παγώνει η καρδιά
το αύριο.
Απόψε υπάρχει
μόνο η έκλειψη.

Στο ακούραστο
χαμόγελο της θλίψης
στην αντιβιοτική
ησυχία της μελαγχολίας
στον αθάνατο
έρωτα της μνήμης

μεγαλώνω.

δ.κ

Απ' όσα λίγα ξέρω

Απ' όσα λίγα ξέρω
κι απ' όσα λίγα αγάπησα
Εσένα δε σ' απάτησα
ούτε στιγμή.
Κι αν όντως σε συνάντησα
σε ακροθαλασσιά ή βράχους
ήτανε του μοιραίου μου λάθους
η πανσέληνος φυγή.

Απ' όσα λίγα ξέρω
κι απ' όσα λίγα αγάπησα
το λόγο μου τον κράτησα
για μια ζωή.
Φοβάμαι πως συμπάθησα
Τ' ονείρου μου την πλάνη
λευκό τριαντάφυλλο που θα μαράνει
αν έρθει σε αντιδιαστολή.

Απ' όσα λίγα ξέρω
κι απ' όσα λίγα αγάπησα
Ω πόσο το προσπάθησα
την τότε εποχή!
Τότε που έτρεμα μη διασπάθισα
το τελευταίο μου μύρο.
Μα τώρα που στον τάφο μου θα γείρω
Είναι ο έρωτας γλυκιά αμυχή.


δ.κ

Δάσος

Σηκώθηκα νύχτα να βρω ένα δάσος με λευκά δέντρα.
Απογειωμένος στην ψευδαίσθηση του ωραίου βρέθηκα
να κυνηγώ έναν θυσαυρό από κρίνα. Ώ πού εμπιστεύτηκα
την αθωότητα, ώ πού άφησα εκτεθιμένη την Ομορφιά,
ώ πώς ξέχασα να μιλήσω!


δ.κ

Ήχοι

Να ξεκλέψω προσπαθώ λέξεις απ' το πλήθος. Αν άκουγες μονάχα
ήχους απ' την αλλοτινή ζωή.
Ενόσω περπατούσαμε προς το πρωινό ξημέρωμα του ήλιου
από πίσω αντιλαλούσε ο απόηχος
των χαμένων μου ονείρων.

Σε υποκλέπτω ευθέως.

Προσπάθησε έστω να με αφηγηθείς
μια νύχτα στα υπόψη σου
ή τουλάχιστον
στα εγγόνια σου τις αναμνήσεις.
Κρυφίως...

δ.κ

Χλωριούχος ασβέστης

             (σε ενυδρεία)

Χειμώνες ρέουν ήλιοι σκοτεινοί της οδύνης σιωπηλοί
Ανταποδίδουν νοερές διαδρομές ρόδων έτοιμων όψιμων υπάκουων. Χθες ράγισε η σιγή. Των όντων στέκουν απόμερα νηφάλια δάκρυα. Ρίγησαν εκτός ορισμένης ύλης.
Χάρτινα ρακούν ή σατανικός τυραννόσαυρος όφις σίγουρος. Αν δεν ρυμοτομηθεί ένας ολόκληρος ύφαλος. Χάρηκες ρε! Ήταν συνεχώς τραίνο ο σταματημός. Από νέα δειλία ρήμαξες εκατό όχι υποχρεωμένα. Χωρίς ρίγη η στάση του ονείρου σου άχρηστη ναι! Δώσε ρώμη εκεί όπου υποχρεούσαι. Χάθηκαν ρεύματα ηφαιστιογενή σε όπλο σαρκαστικής απόθησης. Νά 'δινες ρεμάλι έστω όταν υποψιαζόσουν. Χειμώνες ρέουν ήλιοι σκοτεινοί της οδύνης σιωπηλοί
Ανταποδίδουν νοερές διαδρομές ρόδων έτοιμων όψιμων υπάκουων.


δ.κ

Έγνοια φαντασίας

Επέλεξα να μην ελπίζω.
Όχι γιατί είμαι καράβι και η ελπίδα
θα πεθάνει τελευταία. Όχι γιατί είμαι
ελπίδα και δε θα πεθάνω ποτέ.
Αλλά γιατί με όποια ανέλπιστη τύχη
κι αν σε κατακτήσω πάλι
μέλι ή στεναγμός
αερόστατη απόσταση να συνυπάρξουμε.

Είμαι στην πλευρά των πραγμάτων
που δεν επιδέχονται αλλοιώσεις.
Η τακτική του συμβιβασμού
πνίγηκε στο ταξίδι προς την αθανασία.
Το μόνο όφελος πλέον το απρόοπτο.
Η απουσία εδρεύει στο απίθανο

κι εγώ δεν παύω να σ' αγαπάω...


δ.κ

Καταστρατήγηση συμφωνίας

(Υποτίθεται πως σου απαγόρευσα
να μπαινοβγαίνεις στη σκέψη μου
όποτε γουστάρεις).

Καταστρατήγησες τη συμφωνία μας. Αν θυμάμαι υποσχέθηκες να μην μεσολαβείς σε κάθε τράνταγμα του ύπνου μου να μην υφίστασαι σε κάθε τρεμούλιασμα των μυώνων στις εναγώνιες ώρες μου να μην παρίστασαι . Εν τούτοις, αν και δεν παρέλειψα να σε απειλήσω με αφανισμό, εξακολουθείς να εμπίπτεις στα τεκταινόμενα. Συλλογίστηκα λοιπόν την όλη κατάσταση και αποφάσισα να σε διαγράψω από το φαινόμενο μνήμη. Έψαξα έψαξα έψαξα αλλά πουθενά. Πού βρίσκεται εκείνο το μικροσκοπικό ηλεκτρονικό κουμπί του διαγράφειν. Δεν λειτουργούν όλες οι υπερωρίες των φόβων με το ίδιο σύστημα καταγραφής; Είτε είναι εν ζωή είτε ως εν ονείρω και ψευδαισθήσει;

Ούτε και μία συμφωνία δεν κρατάς.
Επίορκη.


δ.κ

Επιχωμάτωση

Κάτω - στο συνεργείο των παρακρούσεων -
χθες νύχτα αργά
ξέθαψα αγρυπνώντας
ένα παμπάλαιο κοχύλι.
Σκόπιμο το έκρινα
να το χαϊδέψω - μήπως και
αλλάξει γνώμη για μένα
η παλαιότης - ή έστω
αν έβγαινε από μέσα
κανένα τζίνι υπερπόντιο.
Τίποτα απ' τα δύο.
Αμέσως το εννόησα -
το ιδιότροπο - το παράδοξο.
Δεν ήτανε κοχύλι.
Ήταν η κατακερματισμένη μου
η υπηκοότητα του απολωλού.
Σιγά σιγά, ενήργησα, κι έκλεισα
σε υπογείους θαλάμους ταραχής
την αποστροφή μου γι' αυτό
κι έκτισα από πάνω
μνημείο χωμάτινο
έναν παλιό εαυτό μου


δ.κ

Το Ολοφάνερον

Ήταν ήδη αργά. Ήμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο για να το αποφύγουμε...
Εξάλλου δεν οφελούσε σε τίποτα να ξεπαγιάζουμε στη μοναξιά μας.
Πρώτα το απέραντο τίποτα ύστερα εσύ τα πάντα και όλα. Χαθήκαμε στων τελευταίων ημερών το άκουσμα.
Υποχρεώθηκαν οι κωδωνοκρουσίες των εαυτών μας τη βιομηχανία να ανεκτούν.
Έκτιζα το μέλλον που προδιέγραφες ερωτηματικό για να εμπλουτίζω το ανώφελο. Κι έπιασε.
Τι πιο γεμάτο από το Μέγα Ανώφελο. Το Αρχαίον Μεγάλον, το Ολοφάνερον Διαμπερές. Το Απόλυτο Τίποτα.

δ.κ

Σαν Ποίηση! ή ο χαμένος αερολιμένας ενός πρόβατου

Είναι αλήθεια - δεν το γνωρίζεις
πώς σ' αγαπώ: σαν η γυάλα το ψάρι
που την εσωκλείει.
Σκέφτου νά 'τανε τόσο ωραία εδώ.
Όμως ακόμα να μάθω να κολυμπώ -
ώ γιατί να μην με αγαπάς παθιασμένα...

Νά 'ρχεσαι συχνά να μ' επισκέπτεσαι να επενδύομαι.
Νά 'ρχεσαι σαν Ποίηση!


δ.κ

Κλέφτης βιβλίων

στον Ρούντι

-Λίζελ, σ'αγαπώ.
-Ρούντι, φίλα με μικρέ λεμονανθέ μου
-Μικρή μου κλέφτρα
-Ρούντι, σ'αγαπώ.

Αν σ' αγαπάω εδώ σ' αγαπάω παντού.
Κάθε μορφή που παίρνεις
κύμα ή αέρας
ένα έκτακτο αγκάθι ή περιφερόμενο
ένα άσπρο περιστέρι
είναι για μένα ελπίδα
ελπίδα
πως υπάρχεις, υπάρχεις υπάρχεις.

Είναι φορές που κτυπάμε ένα παράθυρο
και μας ανοίγει ένα περιστέρι:
δεν είσαι εσύ;
Τα πιο ωραιά λόγια να ειπωθούν ψάχνω
κι αν ήρθα νύκτα σαν βόμβα
να σου πάρω το όνειρο ερωτικό
γιατί οι άνθρωποι αγαπούνε
συγγνώμη.

Το τελευταίο φιλί υπέκυψε στα μάγουλα
στα χείλη στα άκρα των δακτύλων σου
με απαλότητα θωπεύει η παιδικότητα
το αθώο εσένα.

Ρούντι, αν υπάρχεις ακόμα
Ρούντι σ' αγαπώ.

δ.κ

Πρωί σε κάμπο

Αποστολή εξετελέστη: ούτε και μία
πεταλούδα στους κάμπους. Ατροφούν
οι επιδείξεις των πεταγμάτων. Τώρα
μόνο οι εποχές αλλάζουν, οι πιο πολλές ιστορίες των θαυμάτων που τελέστηκαν κατά τη διάρκεια των αιώνων έχουν καταργηθεί στο κενό. Στην ένταση
βυθίζεται η συγκίνησή μας.
Ερωδιοί ερωδιοί ερωδιοί πετούν.
Υποσχέσεις και θρύλοι. Οι φόβοι εράσμιοι.
Την προσοχή σας παρακαλώ: ο κάμπος κλείνει σε δέκα λεπτά. Δύο μικρά χιλιοστά απέχουμε απο το διάστημα. Ισα να σηκώσεις το δεξί σου πόδι. Πρωί.


δ.κ