Σιγά μην τρέμεις

«Σιγά μην τρέμεις...»

είμαστε των παλαιών ερώτων οι φωνές

όχι αυτών που σου άλλαζαν τη ζωή

και βρισκόσουν ξαφνικά σ’ άλλες κάμαρες

να προσκυνάς άλλα αγάλματα

αλλ’ εκείνων των ερώτων των μικρών

που για μια μόνο στιγμή

σ’ έκαναν να κοιτάς ψηλά

μ’ ουράνια οικειότητα

ενώ κάτι άταχτα μονοκοτυλήδονα

το γελάκι, η ματιά

σ’ έκαναν να ξεχνάς τ’ αειθαλή αγκάθια

του κάκτου χρόνου.

Έρωτα μικρέ της τελευταίας στιγμής

ακουμπά σ’ έναν ώμο φανατικά θνητό

ακουμπά στο κενοτάφιο των ονείρων.

Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

Ανισότητα Bernoulli

Της εξορμήσεώς μου τούτης
τα μπρατσάκια φόρεσα
και βάλθηκα να πλέω
μες στη στασιμότητα
των εννοιών εκείνων
που με κολάκευαν

Δ.Κ

μασκαρεμένα

τρεμουν τα χερια μου
 το στομα μου δακρυζει
και τα ματια μου ματωσαν
οταν ερχεσαι τις νυχτες
κρυφανα με σκοτωσεις
και σ'αγαπαω γιατι το 
κοκκινο που αφηνεις πισω σου ειναι βαθυ
κι ο δρομος στην πλατη σου οδηγει στο
φεγγαρι
-όταν φευγεις
ματωμενες εκδορες τα χειλη μου
σε χωματινες αλανες
κι όλο λεω "γιατι δεν παιζω πια με κουκλες . 
υγρο κελι τα σωθικα μου και τ'αντικλειδια εχουν σκουριασει
-οταν φευγεις
σουγ(ε)ιάδες στα χειλια μου
κι αν σ'αγαπαω,σε μισω που σε μισεις .
κι όλο ειπα "ψ(ε/αι)μα θα'ναι,μασκαρεμενος ηρθε παλι
κι εγδερνα τα μαγουλα,τοσο που ανθιζαν ροδα
κι ολο εβγαινε ενα ενοχλητικο φως απ' το πουθενα
που συσκώτιζε το κελι μου,
λες κι ήταν , . . 
-Έφυγες . ___                     -άννη ξ* 10.11.2012-

ιλιγγιώδης άνοιξη~

αυτό το τραγουδι δεν ειναι για σενα
δεν ειν' για ραγιες που εχασαν τραινα
για μαδημενες σάπιες κηλιδες
ουτε της νυχτας σελη σβησμενα . 

αυτό το τραγούδι δεν ειναι γι' αληθειες
ειναι για αισθησεις που ξέχειλες,τρύπιες
μοιαζουν με λώτα στου ονειρου τη λασπη
μοιαζουν με νυμφες σ'ελληνων τις μυθιες . 

αυτο το τραγουδι
ήδη έχεις νοήσει
όσ' άνθη κι αν κόψεις
εκείνο θ'ανθίσει .                     -άννη ξ* 11.10.2011-

----.ραφές.---

{κύτταρα οι στιγμες που δε φοβούνται να ζήσουν.}

*θέλω να μου κρατησεις τα χερια
όπως εκεινο το ολόφωτο βραδυ που χιονιζε στη μεγαλη
αυλή που ειχαμε στησει ενδιάμεσα.
να τα σφίξεις τόσο,που να ματωσουν
και να χαρακωσεις αυλακια στις παλαμες μου
που δε θα στερευουν.
πόσο ανοητη νιωθω
πόσο ανόητο Αυτό. ακατανόητο. απότομο
σαν τα βράχια που δρασκελιζεις κάθε που ανοιγοκλείνεις τα βλεφαρα
τόσο ψηλά και τόσο αιχμηρα
κόβεται ο ουρανος από τα κυμματα.τα νηνεμή.
τόσο αιχμηρα
άπλωσ' τις συννεφιες σου και διαμέλισε κάθε
κύτταρο που θα βρεις στο δρόμο___
άλλωστε,τον ξερεις καλα.
χιλιοπερπατημενος σιγοτραγουδώντας για τους νεους ανθούς.
ελπίζω να μην τον εχεις ξεχασει.
δεν ξέρεις που θα σε βγαλει μια κάποια αγνή λαθος στροφή,.
Ζεματιστά πορνεια με neon επιγραφες
εκκαθαριση στοκ. 
Αραχνιασμένοι άφθονοι φθόνοι
με μαυραγυαλιστα ματια και τρυπια φορεματα.
Κατά συρροήν ηδονές και δολοφόνοι με χρωματιστα μαχαιρια.

κι οι κλόουν που παντα με φοβίζανε, πού ειναι τωρα να μ' αγαπήσουν ;

Βολεμένα τα γραφεια σε ταξη κι ο τηλεφωνικος καταλογος
Ψάχνω στο Ζ.
από μικρή την έσκισα .
-την τελευταία σελιδα-
κι ύστερα την πεταξα με μίσος στα συρματοπλέγματα.
_το ξέρω, έπρπε να την ειχα ξεκολλησει απο πανω μου_
τα αγκάθια είχανε ξεθωριασει
απο τον ηλιο που πάνε χρόνια να με ζεστανει
κι όλο ανθιζει τα ρόδα τ' αρρωστιάρικα
κι όλο ποτε δε συμβιβάζομαι στο ευωδιαστό τους κόκκινο.
εκδιδομαι μονο σε διαφάνειες.
Ελπίζω να μην τον ξέχασες,.
Τότε που ήταν άνοιξη κι ανθίζανε τα χιόνια
και τ'ακροδάχτυλά μου παρέλυαν λόγω ανθορραγίας.
τότε που ήταν άνοιξη.
τότε που ήταν άνοιξη.
τότε που ήταν άνοιξη.
τότε που ήταν άνοιξη.
τότε που ήμουν άνοιξη.
τότε που ήταν άνοιξη._                     - άννη ξ* 15.10.2012-

ζω για να πεθαίνω σαν στιγ-

ερωτευονται καθως πεθαινουν 
οι στιγμές.
κι η ψυχή μου ερωτευεται καθως πεθαινει
-όπως τις αδιάφαν(τ)ες στιγμες
κατω απ'τα επιμονα αγγιγματα

και πεθαινει μολις ερωτευεται
για να μπόρει να γεννιέται
καθε βραδυ με τα χελιδόνια.

Τα ψαλιδια μύρια μας
ραβουν τις αποστάσεις που καθαρίζουν κρεμμυδια
και τα τραγούδια μου όλο φτανουνε στον
Ηλιο
,παραπατούν και ανατέλλονται στην πισω του κάμαρα
χωρις ανασσασμό
Γιατί ερωτευονται

και πεθαινει μολις ερωτευεται 
για να μπορει να γεννιεται 
καθε βραδυ με τα χελιδονια
και να μυριζει σαν το χωμα
,γιατι δε ξεπλύθηκε ακομα
και να γελαει πιο δυνατα κι απ'τα 6 της
γιατι το μονο που σωπαινει το παραλήρημά της,ειναι ένα φι.
λοιπόν,αυτη ειμαι.  
-μή_                       -άννη ξ* 20.05.2012-

Κονιάκ μηδέν αστέρων

Χαμένα πάνε εντελώς τα λόγια των δακρύων.
Όταν μιλάει η αταξία η τάξη να σωπαίνει
-έχει μεγάλη πείρα ο χαμός.
Τώρα πρέπει να σταθούμε στο πλευρό
του ανώφελου.
Σιγά σιγά να ξαναβρεί το λέγειν της η μνήμη
να δίνει ωραίες συμβουλές μακροζωίας
σε ό,τι έχει πεθάνει.

Ας σταθούμε στο πλευρό ετούτης της μικρής
φωτογραφίας
που είναι ακόμα στον ανθό του μέλλοντός της:
νέοι ανώφελα λιγάκι αγκαλιασμένοι
ενώπιον ανωνύμως ευθυμούσης παραλίας.
Ναύπλιο Εύβοια Σκόπελος;
Θα πεις
και πού δεν ήταν τότε θάλασσα.


{κική δημουλά}

Μέγας ευεργέτης

Παρασυρόμενος από πελάγη συναναστροφών
αυτοσυντήρησα την εσωστρέφειά μου
γύρω από τον πολύ εμένα .

παρακινούμενος λοιπόν από εμένα
συρτάρια μοναξιάς ξεδίπλωσα
και έστρωσα μ' αυτά
κρεβάτι βοηθητικό για να κοιμάται
μαζί μου
το απολύτως τίποτα


Δ.Κ

Γιατί η επαφή

Τα εκατομμύρια των κυττάρων
τα ΄χει ο οργανισμός μου βαρεθεί.
Γι' αυτό κι εγώ ζητάω
λίγη απ' τη δική σου επαφή
έτσι για να αλλάξει η επιφάνεια μου
λίγο της επιδερμίδας την υφή


Δ.Κ

Βιογραφικό σημείωμα για την Κική Δημουλά

«...Βαδίζεις σε μιαν έρημο. Ακούς ένα πουλί που κελαηδάει. Όσο κι αν είναι απίθανο να εκκρεμεί ένα πουλί στην έρημο, ωστόσο εσύ είσαι υποχρεωμένος να του φτιάξεις ένα δέντρο. Αυτό είναι το ποίημα...»Κική Δημουλά

Η Κική Δημουλά (Βασιλική Ράδου), γεννήθηκε το 1931 στην Αθήνα όπου ζει μέχρι σήμερα. Παντρεύτηκε το 1952 τον ποιητή Άθω Δημουλά με τον οποίον απέκτησε δύο παιδιά. Εργάστηκε 25 χρόνια τραπεζικός στην Τράπεζα της Ελλάδος, το 2001 ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος της δίδει  το Χρυσό Σταυρό του Τάγματος της Τιμής, ενώ αργότερα το 2002 εξελέγη μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, τίτλο που φέρει ως η τρίτη μέχρι τώρα γυναίκα της Ακαδημίας.

 Το 1952 εκδίδει την πρώτη της ποιητική συλλογή "Ποιήματα" την οποία σύντομα η ίδια αποσύρει. Ακολούθησαν οι συλλογές "Έρεβος", "Ερήμην", "Επί τα ίχνη", για την οποία η Ομάδα των Δώδεκα κάνει Εύφημη μνεία,  "Το λίγο του κόσμου" με την οποία επιτυγχάνει το Β' Κρατικό βραβείο ποίησης, "Το τελευταίο σώμα μου", "Χαίρε Ποτέ" με την οποία επιτυγχάνει το Α' Κρατικό βραβείο ποίησης, "Η εφηβεία της λήθης"  που της χαρίζει το βραβείο Κώστα και Ελένης Ουράνη της Ακαδημίας Αθηνών, ενώ ακολούθησαν τα "Ενός λεπτού μαζί, "Ήχος απομακρύνσεων", "Χλόη θερμοκηπίου", "Μεταφερθήκαμε παραπλεύρως", "Τα εύρετρα". Εκδίδει την Ανθολογία "Συνάντηση" με το Γιάννη Ψυχοπαίδη το 2007. Εξέδωσε ακόμη μη ποιητικές συλλογές τα: "Ο φιλοπαίγμων μύθος", "Εκτός σχεδίου", "Έρανος σκέψεων" και ένα DVD "Συναντήσεις με την Κική Δημουλά".  Οι πρώτες 7 ποιητικές της συλλογές, συμπεριλαμβάνονται στην συλλογική έκδοση από τον Ίκαρο "Ποιήματα".  Ακόμη το 2001 παίρνει το Αριστείο των Γραμμάτων της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του έργου της, το 2009 της απονέμεται το Ευρωπαϊκό Βραβείο Λογοτεχνίας (Prix Européen de Littérature), καθώς επίσης και το 2010 το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο.  

Ποιήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, τα Γαλλικά, τα Ισπανικά, τα Ιταλικά, τα Πολωνικά, τα Βουλγαρικά, τα Γερμανικά και τα Σουηδικά.

Ο πληθυντικός αριθμός

Ο έρωτας, 
όνομα ουσιασιτκόν, 
πολύ ουσιαστικόν, 
ενικού αριθμού, 
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού, 
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.

Ο φόβος, 
όνομα ουσιαστικόν, 
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.

Η μνήμη, 
κύριο όνομα των θλίψεων, 
ενικού αριθμού, 
μόνο ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.

Η νύχτα, 
όνομα ουσιαστικόν, 
γένους θηλυκού, 
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.

{κική δημουλά}

Αγγελίες

Διατίθεται απόγνωσις
εις αρίστην κατάστασιν,
και ευρύχωρον αδιέξοδον.
Σε τιμές ευκαιρίας.

Ανεκμετάλλευτον και εύκαρπον
έδαφος πωλείται
ελλείψει τύχης και διαθέσεως.

Και χρόνος αμεταχείριστος
εντελώς.

Πληροφορίαι: Αδιέξοδον
Ώρα: Πάσα

{κική δημουλά}

Σονέτο 80

Από ταξίδια και καημούς ξαναγύρισα, αγάπη, 
στη φωνή σου, στο χέρι σου που πετάει στην κιθάρα, 
στη φωτιά που διακόπτει με φιλιά το φθινόπωρο, 
στο επουράνιο της νύχτας πηγαινέλα.

Ζητώ για όλον τον κόσμο ψωμί και βασιλεία, 
γυρεύω γη για τον άμοιρο ζευγολάτη, 
δε θα προσφέρει ανακωχή το αίμα μου ή το τραγούδι μου, 
κι απ' την αγάπη σου αν παραιτηθώ, ας πεθάνω.

Γι' αυτό παίξε το βαλς της γαλήνιας σελήνης, 
τη βαρκαρόλα μέσα στο νερό της κιθάρας
όσο που το κεφάλι μου να πάψει να ονειρεύεται:

πως όλες οι ξαγρύπνιες της ζωής μου έχουν υφάνει
τούτο το σύδεντρο όπου ζει και πετάει το χέρι σου
τη νύχτα δαφεντεύοντας του ένυπνου ταξιδιώτη.


Από τα εκατό ερωτικά σονέτα του Πάμπλο Νερούδα
Cien Sonetos De Amor

Σονέτο 70

Ίσως είμαι ή δεν είμαι πληγωμένος
από μια της δικής σου ζωής αχτίδα
και στο λόγγο η βροχή με σταματάει
που με τον ουρανό της πέφτει αντάμα.

Τη βρεγμένη καρδιά μου αγγίζω τότε:
το ξέρω πως τα μάτια σου τρυπώσαν
στον απέραντο χώρο του καημού μου
κι ένας ψίθυρος ίσκιου βγαίνει μόνο:

Ποιος είναι; Ποιος; Όνομα όμως δεν είχε
το φύλλο ή το μουντό νερό που πάλλει
μες στο λόγγο, κουφό, πάνω στο δρόμο,

κι έτσι έμαθα πως πληγωμένος ήμουν
κι άλλος κανείς δε μίλαγε απ' τον ίσκιο,
το φιλί της βροχής, το άσταθο βράδυ.




Από τα εκατό ερωτικά σονέτα του Πάμπλο Νερούδα

Εύφλεκτη η απόσταση

Ασυγχώρητη απροσεξία
να μου στείλεις επί χάρτου εφημερίδας
ολοσέλιδη τη φωτογραφία σου
με αναμμένο το τσιγάρο της.

Αν έπιανε φωτιά η παραλαβή;
Ποια πυροσβεστική
ψυχραιμία εις μάτην θα καλούσα
σε ποιο διανυκτερεύον έγκαυμα
θα έτρεχα ανήμπορο εγώ χαρτί καμένο
σε ποιαν εξαντλημένη θεραπεία

σε ποιαν αποζημίωση μετά.
Ασφάλεια αναθρώσκοντος καπνού
δεν έχω κάνει.

{κική δημουλά}

Πανσέληνος

Το πρωί

εκτάκτως σύννεφα του Αυγούστου μερικά

πέρα στο βάθος του ορίζοντα που τρέμει

σα να τον διατρέχουν

ρίγη μολυβιά

και το βράδυ

ψύχραιμη λιτανεία πανσελήνου

μες στα στενά και αδιέξοδα σοκάκια 

μιας κάρτας σου που έλαβα 

"...κουράστηκα

...λυπάμαι. Χαιρετώ"

με κούριερ εντός της σήμερον επίδοση.

Τι βιαστικός

λες και χωρίς πανσέληνο αύριο

δεν θα βλεπες να εκλείψω.

Κική Δημουλά

Υπό την απειλή του Θέλω

Σου έτεινα προσέγγιση

αλλά ήδη χαιρετισμό μου έστελνε το χέρι σου

απογειωμένο σε ύψος ασφαλείας του

πάνω από δυό χιλιάδες πόδια υπολογίζω.

Άξιον απορίας τα κατάφερα

τηλαισθαντικός αεροπειρατής να μπω

στον εναέριο χώρο του

και σημαδεύοντάς το με μακρύκανο 

κυνηγετικόν αιφνιδιασμό

να χάσει ύψος το ανάγκασα

και μες στο χέρι μου να προσγειωθεί.

{κική δημουλά}

η αντευχή ενος σφυριού~

όλο κάρφωνε τα ματια σου στον τοιχο
Εκεινο το βραδυ
ολο κάρφωνε τα ματια σου σε καθε τοιχο που
ξαναυψωνόταν υπογείως.
εκείνο το βραδυ
ποτέ δεν κατάφερε να κοιμηθεί.
γι'αυτό και ποτέ της δεν ξύπνησε_
παντα κατω απο κατι βδελυρά πρωτοσέντονα κρυβόταν
Ακοίμητος φρουρος του αφθονου τίοποτα
Κι εσύ,ποτέ δε μου ειπες
γιατί δε στέρευε το (βλ)έμα μου
,έτσι καρφιτσωμένο στις γαλάζιες
βρόχινες οροφές του κελιού σου.
Ε204.
Απόσταση.
Ε228.
Απόσταση μεταξύ οστών και φλέβας
αποσταση και στα τετραχρονα 
κλ'ασματα του τριτολέπτου
Που αργοπεθαίνουν
γιατι
Αργήσανε._
κενό.
._____ άργησε κι αυτή να μεγαλώσει
και μίλαγε σ'αγνωστους κοιτώντας τους ευθεία.
κι οταν δεν ειχε πια τραινακια
ν'αγαπήσει,
αγάπαε τους περαστικούς.
και την απόσταση.
κι όσα μυρμήγκια ειχε σκοτώσει στην ευθεια της.
θέλω να μεγαλώσω_____ .
Ε331.                                                                   -άννη ξ* 05122012-

τι μπορεί να είναι..

Το να βρέχει σε μιά μακράν λεωφόρο είναι ένα γεγονός. Να βρέχει σε μιάν έρημο αποτελεί μίαν έκπληξη. Το να βρέχει σε μιάν μακράν λεωφόρο εντός ερήμου αυτό είναι Ποίηση. Γι' αυτό και η Ποίηση σε φέρνει σε ερημίες και σε παίρνει από ερημίες.    -δημητρης κατσούρης.

Γιατί ποίηση;

Λέω πως η ποίηση συνάγει σε μια σκάφη τον πηλό της φθαρτότητας, κι όταν γράφω νομίζω πως έτσι θα γίνω μέρος της ζύμης του αιώνα μου. Θα σμίξω με τους άλλους, όπως άλλοι σμίγουν σε δουλειές, συγκεντρώσεις… Άλλες φορές αμύνομαι: Ο ποιητής πάντα κρατάει και μια ομπρέλα. Τις λέξεις του… -ευφρωσυνη μαντά-λαζάρου.

ιδιώνυμο, κατερινα γωγου_ .

http://www.youtube.com/watch?v=3bS506n3LeM

άτιτλο, γιαννης αγγελακας

πριν αρχισουν όλα,
είχαν κιολας αρχισει
πριν φτασω ήμουν ηδη εκεί
τα ιχνη μου και ο δρομος προϋπήρχαν
τ'ακολούθησα
βρηκα ενα σπιτι στις φλογες
Μπηκα μεσα και του 'βαλα φωτια.

χρονοδιαγραμμα , τασος λειβαδιτης

συχνα,θυμαμαι, οι μεγαλοι, οταν ημουν παιδι, μιλουσαν για το μελλον μου. αυτό συνήθως γινοταν στο τραπεζι. αλλα εγω, ουτε που τους πρόσεχα, ακουγοντας ενα πουλί έξω στο δεντρο. ίσως γι' αυτό το μελλον μου αργησε τόσο πολυ : ήταν τόσο αναρριθμητα τα πουλια και τα δεντρα.

Περιμένοντας το βράδυ ,τασος λειβαδιτης

Δὲν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδυα

κάποιος κλαίει πίσω απὸ την πόρτα
κι η μουσικὴ είναι φίλη μας – και συχνὰ μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ᾿ ένα δρόμο ή ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ᾿ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθὸν ένα αίνιγμα
η στιγμὴ βιαστικὴ κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ᾿ ένα λυγμὸ
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ᾿ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Ά, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θεέ μου, τι ηδονὲς
τι όνειρα,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.   

# 1.

καλή αρχή στην ομαδάρα μας. με στιχους τζαι χαμόγελα(:

*τζαι καινουρια πραματα!>