Κύριε, έχετε στην κατοχή σας
τα ποιήματά μου. Σας παρακαλώ.
Επιστρέψτε τα μου!

- Je crois que t'es un vrai connard!
- J'en doute pas du tout!
- Tu m'énerves!
- Arrête de mettre partout des points d'exclamation!
- C'est pas moi idiot! C'est le poète!
- Quel poète? Tu crois toujours que nous sommes dans
un monde imaginaire ou je ne sais quoi!
- T'es stupid? Regarde!
(on lui montre sa montre et on lui prononce quelques mots
de charabia, pourtant intéressants et jolis)
- On vient d'ailleurs alors?
- C'est pas évident?
- Je crois que t'es un vrai n'importe quoi!
- J'en doute pas du tout!
- Tu m'énerves!
- Arrête de mettre partout des points d'exclamation!
- C'est le POETE, putain!
- Pourquoi refait-on la même discussion à l'inverse?
- Parce qu'on vient d'ailleurs!
- Le poète!
- Le poète!

Et même si tu m'as révélé hier que tu m'aimes, ça ne veut rien dire pour l'aujourd'hui. Mon corps sans bras c'est de la terre sans motion et cette générosité de toi ne me garantit aucun orage.

Κι αν μου αποκάλυψες χθες πως μ'αγαπάς, δε σημαίνει τίποτα για το σήμερα. Το δίχως χέρια σώμα μου είναι χώμα δίχως κίνηση κι αυτή σου η απλοχεριά δεν μου εγγυάται καμία καταιγίδα.

Chez S.

Τώρα, πριν λίγο, ήμουνα σπίτι σου. Αισθανόμουν μία ένταση μεταξύ μας, ακόμα και όταν μιλούσες με τους άλλους, αλλά δεν έδωσα σημασία. Περίμενα όλη τη βραδιά σχεδόν για να συμβεί κάτι, απλά μόνο για να μου πεις στο τέλος "rentrez bien"! Va te faire foutre, alors, γιατί εγώ δε θα ξαναπατήσω σπίτι σπυ, δε θα την ξαναπατήσω έτσι. Δεν είμαι βλάκας...fin είμαι, αλλά δεν είναι τούτο το θέμα μας. Το θέμα μας είναι πως με εξαπάτησες, κι αφού το πάτησες δε θα σα ξαναγυρίσει. Τέλος. Σε μισώ! Σε απεχθάνομαι, και από πάνω σε μισώ! Γεια. Γεια. Δε σε θέλω. Γεια. Σ'αγαπώ.

Μια παράξενη σκηνή

Ήταν μια παράξενη σκηνή.
Κτυπούσες το σήμαντρο, χωρίς καμία λογική συνοχή
κι εγώ σου μιλούσα.
Ενώ ο φίλος σου έψαχνε να βρει κάτι που δεν υπάρχει.
Νομίζω πήρα βαριά ναρκωτικά.
Έπειτα, ,ήταν ξημερώματα υπολογίζω,
γεμίσαμε δύο ποτήρια νερό,
ήπιαμε δυο γουλιές ο καθένας,
ο ένας κοίταξε καλά τα μάτια του άλλου,
χωρίς κάνενα λόγο, ήταν αυτόματο κι απ'τους δύο,
και συνέχισες να κτυπάς το σήμαντρο,
έχοντας παράλληλα ανοιξεί ένα βιβλίο
σε μια τυχαία σελίδα. Ο φίλος σου
εξακολουθούσε να ψάχνει κάτι που δεν υπήρχε,
το ονόμαζε αξιοβρέβεια νομίζω,
κι είπε πως άλλοτε είναι ελαστική άλλοτε πλαστική κι άλλοτε
απλώς εξαφανίζεται από προσώπου γης.
Εγώ του είπα πως μάλλον έψαχνε τη χαμένη του αξιοπρέπει,
και συνεπώς η λέξη ήταν αξιοπρέπεια με "π" και όχι με "β"
και γέλασα τρανταχτά,
αλλά μου είπε είσαι βλάκας, όχι εγώ αλλά εσύ,
γιατί την τρομάζεις λέει με το παλιοσήμαντρο,
αλλά εγω του είπε πως μάλλον ήταν η μέρα που εξαφανίζεται εντελώς,
γι' αυτό κι ο βλάκας σερνόταν χάμω σαν παλαβός,
μα μου είπε κάτι που με άφησε άφωνο:
"Αν ήταν, λέει, η αξιοβρέβεια τυρί, σε λίγο θα λιώναμε όλοι, κάτω
από τον ήλιο".
Και δεν ξέρω, ούτε ήξερα, αν αυτό που είπα έβγαζε κάποιο νόημα, αλλά
εγώ εκείνη την ώρα τρόμαξα ή φοβήθηκα ή συγκινήθηκα ή συνειδητοποίησα κάτι
ή όλα αυτά μαζί και χωριστά, ή απλώς μου άρεσε αυτό που είπε
και έκατσα κάτω να ψάξω μαζί του.
Εσύ άρχισες να ψιθυρίζεις κάτι σε εκκλησιαστική μουσική
που μου φάνηκε ωραίο και νανουριστικό,
οπόταν και αποκοιμήθηκα.
Ύστερα ξύπνησα και δεν θυμόμουν κάν τα ονόματά σας,
πόσω μάλλον τις φάτσες σας.
Οπόταν αν σας ξαναδώ στα όνειρά μου μάλλον δε θα σας αναγνωρίσω.
Εκτός από το αίσθημα εκείνο της οικειότητας ότι ξαναζήσαμε
κάτι από το οποίο δε μπορούμε να βγούμε ή είμαστε ήδη γεννημένοι μέσα.
Ευχαριστώ!

Ποίημα για να σου πω κάτι άλλο πλαγιοευθέως

Συντομεύω κάποτε τις σκέψεις μου σε λίγα μόνο λόγια.
Κι αυτό άλλοτε είναι καλό, άλλοτε όχι.
Παραδείγματος χάριν, όταν θέλω να πω πως είμαι κουρασμένος
λέω απλώς πως είμαι κουρασμένος, ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να πω
δε θέλω να σε ξαναδώ.
Κι όταν άλλες φορές υπεραναλύω μιαν μαθηματικήν εξίσωση, μιαν φράση
ή έστω μια πρόταση στην νεοελληνική
δε χρείαζεται παρά να πω
πως όσα έχω γράψει μεχρι τώρα δεν είναι παρα μπούρδες.
Ήθελα μόνο να σου πω
πως κάτω από το μαξιλάρι σου άφησα μια συλλογή μου
από ποιήματα που δε θέλω να διαβάσεις (άλλωστε δεν είναι στα γαλλικά)
κι ύστερα κατά λάθος στο μεθύσι
κατούρησα πάνω στα απορρυπαντικά σου και σε κάτι κάλτσες σου
στο μπάνιο...όταν θα ξέρεις πλέον ελληνικά και θα ξέρεις να διαβάζεις
τούτο το άθλιο ποιήμα, μη σκεφτείς ΤΌΣΟ άσχημα για μένα,
όσο μαλάκας και αν είμαι.
Άντε γεια μωρόοοοο

Θέλω να τα ζήσω

Όλα τα ποιήματά μου θέλω να τα ζήσω.
Φανταστικά ή αληθινά
υπερρεαλιστικά ή ωμά
θέλω να τα ζήσω.
Δεν έχει σημασία με ποιον ή με ποιο τίμημα
απλώς θέλω να ξέρω
πως ότι έγραψα ή θα γράψω
ευσταθεί
και δεν ήταν απλά
λόγια του αέρος.

Κάτι σοκολατάκια

Εγώ δε ξέρω να πω
πολλά ωραία λόγια
για την αγάπη
γιατί ακόμα
τη φαντάζομαι:

ίσως είναι το πνεύμα ενός αλόγου
που διαπερνά τον ήλιο και τη βροχή
και ξεπροβάλλει στο αγνό δάσος
εκεί όπου δεν το περιμένεις

ίσως είναι μια αλεπού που παραμονεύει
μπροστά στα μάτια των αθέατων ιρίδων
πίσω απο έναν λευκό θάμνο απο εποχές
και ανάμεσα σε δυό θανάτους για να σε αρπάξει

ίσως να μην είναι τίποτα από αυτά
κι ίσως να μην χρειάζεται να δοξάσω
ύμνους για να πω τι είναι έρωτας και αγάπη.

Ίσως όμως να είναι
ένα ολόχρυσο λουλούδι
στην κορυφή μιας πολυκατοικίας
σκέψης που αισθάνεται
η φλόγα σαν αγγίζει
έναν ωκεανό από ιδέες
ιδιωτικές.

(Ίσως τα συγχέω με κάτι σοκολατάκια
που ξέχασα εδώ και κάτι μέρες
στην τσέπη του παντελονιού σου
καθώς σε ερωτευόμουνα. Συγνώμη!)

-άσε με να σε πληγώσω
-δε σ'αφήνω
-γιατί;
-για να ρωτάνε οι τρελοί
-και ν'απαντούν οι νούσιμοι
-"θα μ'αφήσεις να σε πληγώσω"
-θα μου πεις ένα παραμύθι;
-σε παρακαλώ!
-γιατί; γιατί επιμένεις τόσο;
-θέλω να σε πληγώσω, γι' αυτό. Απλούστατα!
-οκ, πλήγωσέ με!
-σ'αγαπώ
-ωχ! όχι!

Δ.κ

είναι αλήθεια λοιπόν!
τί ψάχνω; θαρρώ πως ξέρω
ήδη πού θα καταλήξουμε..,
δύο έννοιες φευγάτες είμαστε
δύο ονόματα δεινά!
δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε
ούτε με τα άλλα σώματά μας
- δεν έχουμε εξάλλου -
και πώς
αφού ό,τι σου ζήτησα
ήτανε εργαλείο για την αποφυγή..,
κι ύστερα μιλήσαμε° ακόμα πιο αφηρημένα νομίζω
για καταστάσεις για εργοστάδια
για δοκιμές
για δωμάτια
για το δόλωμα
δεν ήταν καθόλου φανερό
πώς θα τα καταφέρναμε
μ'αυτά τα άλλα μας τα σώματα!

(μ'αυτούς τους άλλους μας εαυτούς)

Δ.κ

Κι αν έχεις προσαράξει
στην προσπάθεια να περνάς
και γλίτωσες έτσι -νομίζεις-
τις χαράξεις των νόμων ή του καιρού
θα διαπιστώσεις

πως είναι αδέσποτος ο χρόνος
και κάποτε φεύγουμε

πριν καν προλάβουμε να καταλάβουμε

ότι δεν ήρθαμε. Ποτέ.