Μια παράξενη σκηνή

Ήταν μια παράξενη σκηνή.
Κτυπούσες το σήμαντρο, χωρίς καμία λογική συνοχή
κι εγώ σου μιλούσα.
Ενώ ο φίλος σου έψαχνε να βρει κάτι που δεν υπάρχει.
Νομίζω πήρα βαριά ναρκωτικά.
Έπειτα, ,ήταν ξημερώματα υπολογίζω,
γεμίσαμε δύο ποτήρια νερό,
ήπιαμε δυο γουλιές ο καθένας,
ο ένας κοίταξε καλά τα μάτια του άλλου,
χωρίς κάνενα λόγο, ήταν αυτόματο κι απ'τους δύο,
και συνέχισες να κτυπάς το σήμαντρο,
έχοντας παράλληλα ανοιξεί ένα βιβλίο
σε μια τυχαία σελίδα. Ο φίλος σου
εξακολουθούσε να ψάχνει κάτι που δεν υπήρχε,
το ονόμαζε αξιοβρέβεια νομίζω,
κι είπε πως άλλοτε είναι ελαστική άλλοτε πλαστική κι άλλοτε
απλώς εξαφανίζεται από προσώπου γης.
Εγώ του είπα πως μάλλον έψαχνε τη χαμένη του αξιοπρέπει,
και συνεπώς η λέξη ήταν αξιοπρέπεια με "π" και όχι με "β"
και γέλασα τρανταχτά,
αλλά μου είπε είσαι βλάκας, όχι εγώ αλλά εσύ,
γιατί την τρομάζεις λέει με το παλιοσήμαντρο,
αλλά εγω του είπε πως μάλλον ήταν η μέρα που εξαφανίζεται εντελώς,
γι' αυτό κι ο βλάκας σερνόταν χάμω σαν παλαβός,
μα μου είπε κάτι που με άφησε άφωνο:
"Αν ήταν, λέει, η αξιοβρέβεια τυρί, σε λίγο θα λιώναμε όλοι, κάτω
από τον ήλιο".
Και δεν ξέρω, ούτε ήξερα, αν αυτό που είπα έβγαζε κάποιο νόημα, αλλά
εγώ εκείνη την ώρα τρόμαξα ή φοβήθηκα ή συγκινήθηκα ή συνειδητοποίησα κάτι
ή όλα αυτά μαζί και χωριστά, ή απλώς μου άρεσε αυτό που είπε
και έκατσα κάτω να ψάξω μαζί του.
Εσύ άρχισες να ψιθυρίζεις κάτι σε εκκλησιαστική μουσική
που μου φάνηκε ωραίο και νανουριστικό,
οπόταν και αποκοιμήθηκα.
Ύστερα ξύπνησα και δεν θυμόμουν κάν τα ονόματά σας,
πόσω μάλλον τις φάτσες σας.
Οπόταν αν σας ξαναδώ στα όνειρά μου μάλλον δε θα σας αναγνωρίσω.
Εκτός από το αίσθημα εκείνο της οικειότητας ότι ξαναζήσαμε
κάτι από το οποίο δε μπορούμε να βγούμε ή είμαστε ήδη γεννημένοι μέσα.
Ευχαριστώ!