Καλωσόρισμα

Καθώς σπάζουν οι τοκετοί της μέρας
και βγαίνουν από τη μήτρα του καινούργιου
το φως και η ζωντάνια
μέσα απ΄τα υγρά των ωδίνων
κυοφορείται της Ηούς η ανθοφορία
καθώς κολυμπάει η ανάμνηση του χθες
στον ομφαλό του σήμερα
και με καρδιοκτύπι τρέφεται
καθώς ακόμη βογγάει ο πόθος για σύσπαση
μυικών ορών
και την ίδια ώρα με τα σωληνάρια
και τ' αποστειρωμένα αιμοφόρα βραβεία
καθώς ξεπροβάλλει το γιγαντιαίο αναβράζον δισκίο
στο ποτήρι τ' ουρανού
και βγαίνουν από μέσα οι αχτίδες σαν αχτίδες
εκείνη λοιπόν τη στιγμή
εγώ κοιμάμαι.


Δ.Κ

Στην ξαπλώστρα του μαγεμένου ύπνου

Ωραία γυμνή πράσινη σαν ρίζα
στην παραλία άκουσες πως μιλούν για κύματα
και στάθηκες κει πέρα
ν'αρπάξεις το πρώτο τους γράμμα.

Το κορμί το λαξεμένο σαν την πέτρα του έρωτα
σαλεύει μες στην άμορφη άμμο
κι εγώ, ω εγώ ο ανόητος, πλασμένη από νούφαρα,
ήρθα και ξάπλωσα τον ίσκιο μου από πάνω σου.

Μαλλιά του ύπνου έχεις, και νύχια και γλώσσα
φτιαγμένα από το μάγμα της ηδονής.
Και χείλια πιο καυτά κι από την θερμάστρα του ήλιου

- τα πόδια σου σαν άνοιξη υπόσχονται
την κίνηση, την ενέργεια, τη δύναμη
κι οι εραστές του γιαλού μας περιμένουν ωραίους.

(σντ46πν)
Δ.Κ

Σονέττο τριάντα οκτώ

Ο καταρράκτης της πόλης τάζει λιοντάρια
στους κάτοικούς της. Στους δρόμους
επιπλέουν σκουλήκια οι τρίλιες των δέντρων
οι λάκκοι αφρίζουν σαν το πιάνο του μεσημεριού.

Εκεί έξω στην θύελλα των εαρινών κοριτσιών
οι φούστες, τα πιατικά, οι εωθινές αφέλειες
σαν τις εφηλίδες των εφήβων σπηριάζουν
στο πρόσωπο, στα δόντια, στις μύτες των ποδιών.

Ο εχίνος, η έχιδνα, ο εωσφόρος κι ο έωλος
όλα αρχίζουν από έψιλον. Ως το κόκκινο
του λυκαυγούς ή της αμφιλύκης το ροζ

ως το πράσινο των μπαγιάτικων χειμώνων
και το ξανθό της φρίκης των σταχυών
ως τη φυλλωσιά της ευτυχίας υπάρχουμε.


Δ.Κ