Σονέττο τριάντα οκτώ

Ο καταρράκτης της πόλης τάζει λιοντάρια
στους κάτοικούς της. Στους δρόμους
επιπλέουν σκουλήκια οι τρίλιες των δέντρων
οι λάκκοι αφρίζουν σαν το πιάνο του μεσημεριού.

Εκεί έξω στην θύελλα των εαρινών κοριτσιών
οι φούστες, τα πιατικά, οι εωθινές αφέλειες
σαν τις εφηλίδες των εφήβων σπηριάζουν
στο πρόσωπο, στα δόντια, στις μύτες των ποδιών.

Ο εχίνος, η έχιδνα, ο εωσφόρος κι ο έωλος
όλα αρχίζουν από έψιλον. Ως το κόκκινο
του λυκαυγούς ή της αμφιλύκης το ροζ

ως το πράσινο των μπαγιάτικων χειμώνων
και το ξανθό της φρίκης των σταχυών
ως τη φυλλωσιά της ευτυχίας υπάρχουμε.


Δ.Κ