Ψάπφα ίσον Σαπφώ

Ψάπφα ίσον Σαπφώ
κι ύστερα με ανάγκασες να κάνουμε έρωτα
baise-moi...

το σονέτο της αντίθεσης

ποιος άραγε μας καταράστηκε
δε βρήκαμε ποτέ μας την αγάπη;
πλάνη ήταν, ήταν αντιαγάπη
μας παίδεψε! πολύ αυτή κουράστηκε

και πέσαμε μαζί στην ίδια άμμο
μα δεν προλάβαμε! ήταν αργά!
το στοίχημα που βάλαμε γοργά
αποδείχτηκε στην αντιάμμο

πως! πως δε ρωτήσαμε αυτά εμείς
αυτά που μας κρατάνε χαμηλά
πως! διώξαμε, δεν έμεινε ουδείς

μείναν μονάχα: φιλί που του μιλά
η προδωμένη ευαισθησία
και βλέφαρο που πέφτει  σία-σία

μου έφεραν μερικές φορσύθιες
κίτρινες και δοκιμάσαμε να πάρουμε ναρκωτικά
λογικά δεν βολευόμαστε όλοι στο πλάνο
οπότε πήραμε κάποιες εικόνες
και τις μεταφέραμε στο πανεπιστήμιο
ύστερα κλειδώσαμε έξω τον ήλιο
και το φεγγάρι από μέσα χαζογελούσε σαρδόνια
(δεν είναι τελικά ένας καλός κυριούλης
είναι ένας καχεκτικός μπάσταρδος)
κλωτσήσαμε τα μαθηματικά στον τοίχο
και καθήσαμε πάνω στο βλέφαρο!
ώ, το ξέρω, θα πείτε όλα αυτά δεν συμβαίνουν
στα αλήθεια, αλλά αλήθεια τι είναι
κόσμος και όνειρο ένα,
είχαμε κάτι κιμωλίες στα αφτιά
τις βγάλαμε για να ακούμε καλύτερα το μάθημα
έπειτα άρχισε ο καθηγητής
"Soit pour tout epsilon positif...''
κι αυτή η καταραμένη προφορά του εψιλόν
με δαιμονίζει ακόμα: ποια καθίκια αποφάσιζαν
ερήμην μου πως μπορώ να μην είμαι αόρατος
και να εκτίθεμαι έτσι χυδαία στον γαλάζιο γαλαξία,
και επίσης κάπου άκουσα πως το όνειρο είναι τεμπελιά,
μα γι'αυτό κι υπάρχω ακόμα, γι'αυτό επιβιώνω,
χάρις στην αβάσταχτη τεμπελιά του είναι,
χάρις στα βαστάζοντα όνειρα,
χάρις σε έναν φωτοσβέστη, φλογοπλέκτη θηριοδαμαστή
κι εξακολουθώ να επιμένω στις ταξιανθίες
και ξαναπιάσαμε στα γαλλικά τους νεολογισμούς
και τους λεξιπλάστες πειρασμούς
της χυδαιότητας, της ασέλγειας και της πονηριάς μας
γιατί θέλαμε οπωσδήποτε να κάνουμε έρωτα εκείνο το βράδυ
με οποιοδήποτε κόστος, με οποιαδήποτε συνέπεια και ασυνέπεια
της αμετροέπειας μας ήταν να μαστιγωθούμε από το πρέπον
 κι ας θέλαμε να εκσπερματώσουμε στο άπειρο
να χύσουμε το πιο βαθύ μας είναι, το μετέπειτά μας
στα τμήματα, στις τάξεις, στα θρανία, στα ολοκληρώματα
και στους παράγωγους καναπέδες των δοντιών,
ξεδοντιαστήκαμε να αγκαλιαζόμαστε,
λες και θέλαμε να γίνουμε ένα πριν καν καλά-καλά
υποτάξουμε τη δυαδικότητα και τη διαιρετότητα.
Είσαι εκεί που είσαι και είμαι εκεί που είμαι!
Έτσι θα μείνουν τα πράγματα, είσαι σε μια άλλη όχθη,
είμαι σε μια άλλη όχθη. Και τα πράγματα δεν είναι πάντα
έτσι όπως φαίνονται, αλλά δεν έχει καμία πούστικη σημασία,
γιατί στην τελική ξέρουμε ό,τι νομίζουμε και νομίζουμε ό,τι ξέρουμε
και ο κόσμος δεν είναι παρά μια ιδέα, παρά μια εικόνα, παρά μια φαντασία,
ο κόσμος δεν είναι όνειρο και το όνειρο δεν είναι κόσμος
αλλά γιατί σπάσαμε τα τζάμια στο τέλος, και γιατί μαζέψαμε
τα κομμάτια μας και τα βάλαμε σε έναν υπόδουλο κρεβάτι του φτηνού
φτηνιάρικου έρωτα! Δεν ήταν προσταγή να φύγεις, ήταν αντίθετη παράκληση,
ήταν ΜΕΙΝΕ, σε παρακαλώ μείνε, και μου λιγόστευαν οι λέξεις
και καθώς τα πρόφερα όλα αυτά μαζί, και μάλιστα σε μια ξένη γλώσσα,
μου βγήκαν ΦΥΓΕ ΔΙΑΟΛΕ ΦΥΓΕ
και δεν το ήθελα, δεν ήταν αλκοόλ στο αίμα, δεν ήταν ζάλη στο νου
ήταν αυταπάτη ό,τι ήξερες και ό,τι θέλησες
ήταν ρήματα που δεν υπήρχαν στα ελληνικά κι ήταν αφελείς
προσπάθειες να ενταφιάσουμε το μέλλον μας.
ΔΕΝ υπογράφω μια καταδίκη των ενοχών,
ΔΕΝ υπογράφω μια τελειωτική πορεία, δεν διαγράφω καν αυτήν
την σεσημασμένη απορία του είναι:
είμαι ή δεν είμαι, υπάρχω ή δεν υπάρχω,
ΑΡΧΩ!
κι έτσι μαζέψαμε τα κομμάτια μας εκείνο το βράδυ,
χωρίς έρωτα, χωρίς ανταμοιβή, χωρίς το κρύο
που συνοδεύει τους φευγάτους,
χωρις ούτε την δίχως μάτια φυλακή μας