Το Τελευταίο Όνειρο

Αγρύπνησε ένα παιδί απόψε.

Θέλησε να δει για μια φορά το

φεγγάρι.

Φόρεσε το πιο ωραίο του ποίημα,

το πιο μαγεμένο.

Αγρύπνησε ένα παιδί απόψε.

Βγήκε κρυφά απ’ το δωμάτιο της

καμάρας του.

Πήρε μαζί του το πιο άδειο ποτήρι

το πιο μικρό.

Αγρύπνησε ένα παιδί απόψε.

Αναζητούσε το φεγγάρι μέσα στην

έρημο.

Ένιωσε τη λάμψη του

στα μάτια του.

Γέμισε τ’ άδειο του ποτήρι

με δάκρυα,

σιγοτραγουδούσε το ποίημα του

με δάκρυα.

Αγρύπνησε ένα παιδί απόψε.

Κοιμόταν τόσο βαθιά

που χάθηκε στο όνειρό του.

Βυθίστηκε

με το φεγγάρι

στην έρημο

της καμάρας του.

Ουρανός για χάσιμο

Δεν έχουμε ουρανό για χάσιμο.
Πρέπει να συντομεύσουμε τις αποσκευές
να τις φτάσουμε στο ελάχιστο πόρισμά τους.
Η εμβέλεια να μην ξεπερνά τον ένα, ενάμιση άνθρωπο.
Πόσο βεληνεκές ν' αντέξει το σύμπαν.
Δεν έχουμε ουρανό για χάσιμο
ας ψάξουμε τα οικοσυστήματα
για προεκτάσεις των πτήσεών μας 
στο Αμήν.
Δεν πρέπει να χάνουμε καθόλου ουρανό
αλλιώς θα υπόκεινται οι συνειδήσεις μας
στο έπακρον της αχρηστίας. 
Ας επεκταθούμε.


Δ.κ

Ασυντάκτως και ατάκτως ερριμμένα

Χεράκι-χεράκι οι χρυσόψαρες αναμνήσεις
στο βυθό του ενυδρείου  χρόνου και της μνήμης
ακολουθούν την θρηνωδία της εντάσεώς μου
κουλουριάζονται γύρω από την πληγή και τον πόνο
της αγανάκτησης.

Πόσος ήλιος μου αναλογεί; Να τον πάρω να φύγω.
Πόσο σκοτάδι;

Καλπάζον ροδοπέταλλο συναίσθημα
χτίσε την άθλια μορφή μου
μέσα στο άρωμα του ήλιου σου
για να ανθίσουν εξιλεωτικές φωταψίες.

Μια λίγη άλλη συντροφιά προσφέρουν
τα ερείπια στη μέσα ερημία.
Ποια δοξαστική σού πρέπει
αλλαγή από το ύδωρ;

Σαράντα χρόνια κλεισμένος στους τοίχους
και τώρα που μ' αφήνουν ελεύθερο
νομίζω πως οι τοίχοι
μ' αρμόζουν καλύτερα.

Δε σου φτάνει ο ουρανός για να πετάς 
θέλεις και το χώμα;

Υποψιάζομαι το απόλυτο
πληρότητά μου.


Δ.Κ

Εναλλακτικοί τρόποι επιβίωσης

Ναι μ' ακούτε;

Σας μιλάει το υπερπέραν.

Μη διανοηθείτε και πράξετε

το έγκλημα της αναπόλησης.

Βαριά θα σας δεχθεί στο πεπτικό του

οδοστρωτήρα και θα σας κακομεταχειριστεί.

Καλύτερα συμβουλευτείτε μια πιο

σίγουρη μέθοδο αναπνοής.

Υπάρχουν τόσα και τόσα νομοσχέδια για 

εναλλακτικούς τρόπους επιβίωσης.

δ.κ

Θάλασσα

Θάλασσα! Θάλασσα! Ω πλατιά
ελληνική εσύ λέξη
που κλείνεις τόσο απέραντο!

Τ' άλφα σου τ' αντηχητικά
ποιο στόμα τα ξεφώνισε, 
ποιο στόμα πρώτο;


Αλέξανδρος Μπάρας

Εγκαίνια

Ανοίγω διάπλατα την πόρτα ενός ονείρου.
Ψαχουλεύω λιγάκι, ψάχνω μες στις παραισθήσεις
να βρω αυτή που με κάνει τόσο ονειροπόλο.
Αφού περάσουν οι πρώτοι εγχώριοι δισταγμοί
μέσα στο ξένο της απομόνωσης
κάνω σινιάλο σε μια σκέψη έρχεται και αρχίζω ανακρίσεις.
Πότε και πού, σε ποιά στάση της νύχτας στη σελήνη
με ποιόν και γιατί αποφάσισε να εγκαταλείψει το τραίνο
της ομιχλώδους ψευδαισθήσεως ότι ενυπάρχει στ' αλήθεια
η πραγματικότητα στα όνειρα.
Διστάζει αρχικά, μετά καταφατικώς μου γνέφει  πως έχω δίκαιο
απολογείται και εξαφανίζεται αφήνοντάς με εμβρόντητο. 
Μα από πότε παίρνουν οι σκέψεις τόσες δικές τους πρωτοβουλίες διερωτούμαι.
Ενώ ύστερα αποκοιμιέμαι κι εγώ στον ίσκιο τούτης της μικρής αποκάλυψης.


δημήτρη κατσούρη

Κοντεύει Χειμώνας (ή χειμωνιάζουν τα αισθήματα)

Αιωρείται μια αχλύ

γύρω από τον πυθμένα της φυγής της Άνοιξης.

Κλείνουν καφενεία συναισθημάτων

εστιατόρια που άλλοτε καλοδέχονταν κάθε στερέωμα

του έρωτα, χλωμιάζουν λίγο τα υποκοριστικά

σύννεφα καλύπτουν την ορατότητα. Υγρότητα ακολουθεί

και συνοδεύεται από μεγάλη ατμόσφαιρα σταγονιδίων

σκέψεων. Υγραίνονται της ενθρόνισής μου τα μικροσκοπικά

σωματίδια, με σκοπό να επέλθει μια φαινομενική

ίσως τεχνητή ισορροπία. Ο καιρός συνομοτεί μάλλον

στην εξαφάνιση. Χαμένα τα στέκια που σύχναζα κάποτε

το κορμί μας, να ξαλαφρώσει τον περίπατο της ησυχίας.

Τώρα οι μέρες κυλούν ρυθμικά σαν το κλειδοκύμβαλο της απουσίας.

Ξεκινά με αργές νότες του αχού

και συνεχίζει με ακαθόριστου τύπου συγχορδίες της σύγχησης.

Ένας σπάνιος σηκώθηκε κονιορτός

να καλύψει ό,τι δεν ήρθε, να διώξει ό,τι μας έπεται

να διασταυρώσει τις μαρμάρινες επιγραφές που λένε "κάποτε θα 'ρθω".

Αυτό το κάποτε το γυρεύω με μεγεθυντικούς δισταγμούς. Πότε θα 

μείνει και σε μένα η εμπειρία της απόγνωσης μόνο σαν συναίσθημα φευγαλέο;

Γιατί ως τώρα μου συμπεριφέρεται σαν φίλος επιστήθιος, γίναμε σχεδόν κολλητοί.

Αιωρείται μια αχλύ

ίσως να είναι ώρα να φύγει κι ο καιρός που δεν ήρθε, να μας ξεμπροστιάσει

στον καταπέλτη χρόνο, που εξακοντίζει τη θολούρα του στη ζωή μας ευλαβικώς.

Δ.Κ

Υποκλοπή ονείρου

Κατηγορούμαι 
για υπεξαίρεση.
Από την Τράπεζα των ονείρων
Ίσως παράτυπα δανείστηκα
το πιό τρελό όνειρο.
Ένα δέντρο γεμάτο εσύ.
με ανθούς ολότελου εμένα.

Γέφυρα του ονείρου
σ' αυτή την εγκεφαλική αναστάτωση
ανασύρθηκε κάτω από λοχμώδεις παραλίες
η ανάμνησή σου.

Είσαι τελικά τόσο αναγκαία
για τη ρήση των οστών
ενός ονείρου
όσο και για τη σάρκα
ενός μαζί.



Δ.Κ

Εξιλαστήριο θύμα

Αποδιοπομπαίε μου τράγε
φύλακα της ψυχής και
της καρδιάς μου
έλα πάλι απόψε που σε χρειάζομαι
να χαλαρώσουν τα δεσμά
της αποφυλάκισής μου

έλα πάλι απόψε να έχω
ένα εξιλαστήριο θύμα
για τη μοναξιά μου.


Δ.Κ

Εαρινή Συμφωνία

XVI

Χαρά χαρά.
Δε μας νοιάζει
τι θ' αφήσει το φιλί μας
μέσα στο χρόνο και και στο τραγούδι.

Αγγίξαμε
το μέγα άσκοπο
που δε ζητά το σκοπό του.

Ο Θεός
πραγματοποιεί τον εαυτό του
στο φιλί μας.
Περήφανοι εκτελούμε
την εντολή του απείρου.

Ένα μικρό παράθυρο
βλέπει τον κόσμο.
Ένα σπουργίτι λέει
τον ουρανό.
Σώπα.

Στην κόγχη των χειλιών μας
εδρεύει το απόλυτο.

Σωπαίνουμε κι ακούμε
μες στο γαλάζιο βράδι
την ανάσα της θάλασσας
καθώς το στήθος κοριτσιού ευτυχισμένου
που δε μπορεί να χωρέσει
την ευτυχία του.

Ένα άστρο έπεσε.
Είδες;
Σιωπή.
Κλείσε τα μάτια.


Γιάννης Ρίτσος

Εαρινή Συμφωνία

XV

Άξιζε να υπάρξουμε

για να συναντηθούμε.

Το φιλί μας εσφράγισε 
την αιώνια σιγή.

Δε μένει πια κενή 

μήτε μια ρόδινη γωνία

των κυττάρων μας.

Τίποτ' άλλο.

Τίποτ' άλλο.

[...]


Γιάννης Ρίτσος

ύμνος στον έρωτα

Δεν χρειάζεται ύμνους ο έρωτας.               -άννη ξ*