Κοντεύει Χειμώνας (ή χειμωνιάζουν τα αισθήματα)

Αιωρείται μια αχλύ

γύρω από τον πυθμένα της φυγής της Άνοιξης.

Κλείνουν καφενεία συναισθημάτων

εστιατόρια που άλλοτε καλοδέχονταν κάθε στερέωμα

του έρωτα, χλωμιάζουν λίγο τα υποκοριστικά

σύννεφα καλύπτουν την ορατότητα. Υγρότητα ακολουθεί

και συνοδεύεται από μεγάλη ατμόσφαιρα σταγονιδίων

σκέψεων. Υγραίνονται της ενθρόνισής μου τα μικροσκοπικά

σωματίδια, με σκοπό να επέλθει μια φαινομενική

ίσως τεχνητή ισορροπία. Ο καιρός συνομοτεί μάλλον

στην εξαφάνιση. Χαμένα τα στέκια που σύχναζα κάποτε

το κορμί μας, να ξαλαφρώσει τον περίπατο της ησυχίας.

Τώρα οι μέρες κυλούν ρυθμικά σαν το κλειδοκύμβαλο της απουσίας.

Ξεκινά με αργές νότες του αχού

και συνεχίζει με ακαθόριστου τύπου συγχορδίες της σύγχησης.

Ένας σπάνιος σηκώθηκε κονιορτός

να καλύψει ό,τι δεν ήρθε, να διώξει ό,τι μας έπεται

να διασταυρώσει τις μαρμάρινες επιγραφές που λένε "κάποτε θα 'ρθω".

Αυτό το κάποτε το γυρεύω με μεγεθυντικούς δισταγμούς. Πότε θα 

μείνει και σε μένα η εμπειρία της απόγνωσης μόνο σαν συναίσθημα φευγαλέο;

Γιατί ως τώρα μου συμπεριφέρεται σαν φίλος επιστήθιος, γίναμε σχεδόν κολλητοί.

Αιωρείται μια αχλύ

ίσως να είναι ώρα να φύγει κι ο καιρός που δεν ήρθε, να μας ξεμπροστιάσει

στον καταπέλτη χρόνο, που εξακοντίζει τη θολούρα του στη ζωή μας ευλαβικώς.

Δ.Κ