Ασυντάκτως και ατάκτως ερριμμένα

Χεράκι-χεράκι οι χρυσόψαρες αναμνήσεις
στο βυθό του ενυδρείου  χρόνου και της μνήμης
ακολουθούν την θρηνωδία της εντάσεώς μου
κουλουριάζονται γύρω από την πληγή και τον πόνο
της αγανάκτησης.

Πόσος ήλιος μου αναλογεί; Να τον πάρω να φύγω.
Πόσο σκοτάδι;

Καλπάζον ροδοπέταλλο συναίσθημα
χτίσε την άθλια μορφή μου
μέσα στο άρωμα του ήλιου σου
για να ανθίσουν εξιλεωτικές φωταψίες.

Μια λίγη άλλη συντροφιά προσφέρουν
τα ερείπια στη μέσα ερημία.
Ποια δοξαστική σού πρέπει
αλλαγή από το ύδωρ;

Σαράντα χρόνια κλεισμένος στους τοίχους
και τώρα που μ' αφήνουν ελεύθερο
νομίζω πως οι τοίχοι
μ' αρμόζουν καλύτερα.

Δε σου φτάνει ο ουρανός για να πετάς 
θέλεις και το χώμα;

Υποψιάζομαι το απόλυτο
πληρότητά μου.


Δ.Κ