Σάββατο βράδυ

Είναι όλα τόσο ανοργάνωτα.
Γύρω μου υπάρχουν εκδοχές του άλλου κόσμου:
να είμαι ωραίος και οξυδερκής
να είμαι βλάκας και κακάσχημος.

Τα πάντα γύρω μου είναι τόσο ανοργάνωτα.
Τύχη και μοίρα. Τι αδιέξοδο.
Δε ξέρω πια τι μπορεί να συμβεί
και τι είναι απίθανο. Τι θα μπορούσα να ήμουν
και τι είμαι. Πώς μπορώ να περιγράφω τόσο
απερίσκεπτα, τόσο αδιάφορα
μια κατάσταση τόσο σχετική!

Τα πάντα γύρω μου ένα αδιέξοδο.
Πού να πάω και να μην είσαι εσύ;
Πού να πάω και να μην είναι ο άλλος μου εαυτός;
Πού να πάω και νά 'μαι εγώ;
Όπου κι αν πάω πληγώνομαι.

Υποψιάζομαι πως τίποτα δεν αφέθηκε στην τύχη
όταν δημιουργείτο. Τίποτα δε δημιουργήθηκε
δίχως λόγο, δίχως ουσία.
Αλλά έτσι που περιπλέχθηκαν, σ΄αυτήν την τεράστια
έρκηξη των συναισθημάτων
πώς να ξέρω να ξεχωρίζω
τί είναι αληθινό, τι μοναδικό και τι ανώφελο;

Για πες μου, για πες! Με ποια φωτιά πρέπει να πάω
με ποιό διχασμό να ανταπεξέλθω,
με ποιο φιλί ποια απατηλή αφή με ποιο δισταγμό
να μας αγγίξω;
Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δεν ειναι πολύπλοκο.

Τα πάντα περιστρέφονται γύρω από το χάος μας.
Τα πάντα γίνονται χάος και περιστρέφονται,
σαν για να μας εκδικηθούν που απολαμβάνουμε
μιας κάποιας ανώτερης  ιδιαίτερης μεταχείρισης
από το πεπρωμένο.

Όχι, όχι, τίποτα τέτοιο. Καμιάς ιδιαιτέρης μεταχείρισης δε χαίρουμε.
Δε χαίρω. Δε χαίρω για τίποτα. Για τα πάντα λυπάμαι.
Λύπη και στεναγμός! Ένθα ουκ έστι...
ένθα που ένθα.
Λυπούμαι που δεν είμαι αρκετός, λυπούμαι που δε μπορώ
να μας γεμίσω από μια απέραντη χαρά και αγάπη.
Λυπάμαι που ο έρως μου δεν είναι δυνατός, δεν είναι αρκετός
λυπάμαι που διέπομαι από δυνάμεις ανώτερες από μένα
σαν την τύχη και το τυχαίο και την τυχαιότητα.

Ένα χάος. Ένα απόλυτο, άπλυτο χάος οι σκέψεις μου.
Τρέχουν πιο γρήγορα κι από την ικανότητά μου να γράφω.
Πώς να επεξεργαστώ τέτοια ταχύτητα, τέτοια λόγια.
Σ'τα δίνω, σαν μαργαριτάρια, σαν ζαφείρια, σαν ακατέργαστα διαμάντια
και δεν ξέρω την αξία τους,
δεν την κρίνω, δεν την εκτιμώ,
πόσο δύσκολο να εκτιμήσει κανείς την προσπάθεια του,
την απάθειά του και την απώλεια που διέπει όλα αυτά

την απόσταση, την αμυδρή και παραμικρή αιχμή που μας μαστιγώνει
όταν θέλουμε να δημιουργήσουμε κάτι έξω από το κουτί
που θέλουμε να δημιουργήσουμε,
πώς να βάλω στα συγκείμενα αυτό που δε θέλω να συγκείται
ομοιόμορφα με τα άλλα; Δεν θά 'ναι ομοιόμορφο,
δε θά 'ναι όμοιο, δε θά 'ναι κάν όμορφο.
Και τί είναι όμορφο;

Όταν πονώ τίποτα δεν είναι όμορφο. Όταν υποφέρω
δεν έχει σημασία η ποίηση, ούτε αν τα λόγια γράφτηκαν ωραία.
Και τώρα πονώ, τώρα υποφέρω, τώρα δυστυχώ. Δυστυχώς!
Και δεν είναι ατυχία, δεν είναι σχέδιο, δεν είναι προμελετημένο,
είναι απλώς τυχαίο. Δεν έφτεξα, δεν έφτεξες, (ίσως βέβαια να έβαλες κι εσύ
λίγο το χεράκι σου)
αλλά τί σημασία έχουν τώρα όλα αυτά

ο εγκέφαλός μου έχει εμποτιστεί τόσο πολύ
απ'αυτήν την δυστυχία
που νομίζω πως δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει
διχως αυτήν. Πώς να ταξιδέψω μακριά από το νου μου,
πώς να καταφέρω να κρατήσω έξω από μένα εμένα;

Τίποτα δεν είναι οργανωμένο σ'αυτήν την χαώδη
ακαταστασία της αμυαλωσύνης μου. Άμυαλος είμαι. Άμυαλος.
Ένθα ουκ έστι λύπη.
Ένθα ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος.

Κάποια βραδινή μακρινή μουσική παίζει.
Σάββατο κι είμαι μόνος. Θά 'θελα νά 'χα κάποιον φίλο
νά 'μουνα έξω να έπινα να διασκέδαζα να έπαιζα
να ήμουν ευχαριστημένος από τη βραδιά μου.
Να μήν έγραφα αυτά που γράφω. Αλλά τι να κάνουμε.

Σάββατο βράδυ και παγωνιά. Στη γωνία βλέπω δύο άσχετους.
Μέσα στο δωμάτιο μπαίνει λίγο από το φως του φεγγαριού,
λίγο ίσα για να τονίσει την ατονία μου. Κουρτίνες αθόρυβες,
τοίχοι μουντοί και άλαλοι, φοβίες και έχθρες με τα πάντα.

Παγωμένο κουκλόσπιτο, φάτσες απαίσιες, πρόσωπα μάλλον αφιλόξενα,
υποσχέσεις καταταγμένες στο απροσδιόριστο, μια tristesse tristesse
αλληγορική 
κίνηση, ακινησία, φράκτες, φραγμοί
υποκινούμενες αυθαιρεσίες κατά των εποχών,
μετρό, ταξί, τραμ, άντρες, γυναίκες, παιδιά
μια όμορφη, πραγματικά, όμορφη βραδιά.

Πόσο θά 'θελα
να μην ήμουν
τόσο
μόνος.

Ψάπφα ίσον Σαπφώ

Ψάπφα ίσον Σαπφώ
κι ύστερα με ανάγκασες να κάνουμε έρωτα
baise-moi...

το σονέτο της αντίθεσης

ποιος άραγε μας καταράστηκε
δε βρήκαμε ποτέ μας την αγάπη;
πλάνη ήταν, ήταν αντιαγάπη
μας παίδεψε! πολύ αυτή κουράστηκε

και πέσαμε μαζί στην ίδια άμμο
μα δεν προλάβαμε! ήταν αργά!
το στοίχημα που βάλαμε γοργά
αποδείχτηκε στην αντιάμμο

πως! πως δε ρωτήσαμε αυτά εμείς
αυτά που μας κρατάνε χαμηλά
πως! διώξαμε, δεν έμεινε ουδείς

μείναν μονάχα: φιλί που του μιλά
η προδωμένη ευαισθησία
και βλέφαρο που πέφτει  σία-σία

μου έφεραν μερικές φορσύθιες
κίτρινες και δοκιμάσαμε να πάρουμε ναρκωτικά
λογικά δεν βολευόμαστε όλοι στο πλάνο
οπότε πήραμε κάποιες εικόνες
και τις μεταφέραμε στο πανεπιστήμιο
ύστερα κλειδώσαμε έξω τον ήλιο
και το φεγγάρι από μέσα χαζογελούσε σαρδόνια
(δεν είναι τελικά ένας καλός κυριούλης
είναι ένας καχεκτικός μπάσταρδος)
κλωτσήσαμε τα μαθηματικά στον τοίχο
και καθήσαμε πάνω στο βλέφαρο!
ώ, το ξέρω, θα πείτε όλα αυτά δεν συμβαίνουν
στα αλήθεια, αλλά αλήθεια τι είναι
κόσμος και όνειρο ένα,
είχαμε κάτι κιμωλίες στα αφτιά
τις βγάλαμε για να ακούμε καλύτερα το μάθημα
έπειτα άρχισε ο καθηγητής
"Soit pour tout epsilon positif...''
κι αυτή η καταραμένη προφορά του εψιλόν
με δαιμονίζει ακόμα: ποια καθίκια αποφάσιζαν
ερήμην μου πως μπορώ να μην είμαι αόρατος
και να εκτίθεμαι έτσι χυδαία στον γαλάζιο γαλαξία,
και επίσης κάπου άκουσα πως το όνειρο είναι τεμπελιά,
μα γι'αυτό κι υπάρχω ακόμα, γι'αυτό επιβιώνω,
χάρις στην αβάσταχτη τεμπελιά του είναι,
χάρις στα βαστάζοντα όνειρα,
χάρις σε έναν φωτοσβέστη, φλογοπλέκτη θηριοδαμαστή
κι εξακολουθώ να επιμένω στις ταξιανθίες
και ξαναπιάσαμε στα γαλλικά τους νεολογισμούς
και τους λεξιπλάστες πειρασμούς
της χυδαιότητας, της ασέλγειας και της πονηριάς μας
γιατί θέλαμε οπωσδήποτε να κάνουμε έρωτα εκείνο το βράδυ
με οποιοδήποτε κόστος, με οποιαδήποτε συνέπεια και ασυνέπεια
της αμετροέπειας μας ήταν να μαστιγωθούμε από το πρέπον
 κι ας θέλαμε να εκσπερματώσουμε στο άπειρο
να χύσουμε το πιο βαθύ μας είναι, το μετέπειτά μας
στα τμήματα, στις τάξεις, στα θρανία, στα ολοκληρώματα
και στους παράγωγους καναπέδες των δοντιών,
ξεδοντιαστήκαμε να αγκαλιαζόμαστε,
λες και θέλαμε να γίνουμε ένα πριν καν καλά-καλά
υποτάξουμε τη δυαδικότητα και τη διαιρετότητα.
Είσαι εκεί που είσαι και είμαι εκεί που είμαι!
Έτσι θα μείνουν τα πράγματα, είσαι σε μια άλλη όχθη,
είμαι σε μια άλλη όχθη. Και τα πράγματα δεν είναι πάντα
έτσι όπως φαίνονται, αλλά δεν έχει καμία πούστικη σημασία,
γιατί στην τελική ξέρουμε ό,τι νομίζουμε και νομίζουμε ό,τι ξέρουμε
και ο κόσμος δεν είναι παρά μια ιδέα, παρά μια εικόνα, παρά μια φαντασία,
ο κόσμος δεν είναι όνειρο και το όνειρο δεν είναι κόσμος
αλλά γιατί σπάσαμε τα τζάμια στο τέλος, και γιατί μαζέψαμε
τα κομμάτια μας και τα βάλαμε σε έναν υπόδουλο κρεβάτι του φτηνού
φτηνιάρικου έρωτα! Δεν ήταν προσταγή να φύγεις, ήταν αντίθετη παράκληση,
ήταν ΜΕΙΝΕ, σε παρακαλώ μείνε, και μου λιγόστευαν οι λέξεις
και καθώς τα πρόφερα όλα αυτά μαζί, και μάλιστα σε μια ξένη γλώσσα,
μου βγήκαν ΦΥΓΕ ΔΙΑΟΛΕ ΦΥΓΕ
και δεν το ήθελα, δεν ήταν αλκοόλ στο αίμα, δεν ήταν ζάλη στο νου
ήταν αυταπάτη ό,τι ήξερες και ό,τι θέλησες
ήταν ρήματα που δεν υπήρχαν στα ελληνικά κι ήταν αφελείς
προσπάθειες να ενταφιάσουμε το μέλλον μας.
ΔΕΝ υπογράφω μια καταδίκη των ενοχών,
ΔΕΝ υπογράφω μια τελειωτική πορεία, δεν διαγράφω καν αυτήν
την σεσημασμένη απορία του είναι:
είμαι ή δεν είμαι, υπάρχω ή δεν υπάρχω,
ΑΡΧΩ!
κι έτσι μαζέψαμε τα κομμάτια μας εκείνο το βράδυ,
χωρίς έρωτα, χωρίς ανταμοιβή, χωρίς το κρύο
που συνοδεύει τους φευγάτους,
χωρις ούτε την δίχως μάτια φυλακή μας

Κύριε, έχετε στην κατοχή σας
τα ποιήματά μου. Σας παρακαλώ.
Επιστρέψτε τα μου!

- Je crois que t'es un vrai connard!
- J'en doute pas du tout!
- Tu m'énerves!
- Arrête de mettre partout des points d'exclamation!
- C'est pas moi idiot! C'est le poète!
- Quel poète? Tu crois toujours que nous sommes dans
un monde imaginaire ou je ne sais quoi!
- T'es stupid? Regarde!
(on lui montre sa montre et on lui prononce quelques mots
de charabia, pourtant intéressants et jolis)
- On vient d'ailleurs alors?
- C'est pas évident?
- Je crois que t'es un vrai n'importe quoi!
- J'en doute pas du tout!
- Tu m'énerves!
- Arrête de mettre partout des points d'exclamation!
- C'est le POETE, putain!
- Pourquoi refait-on la même discussion à l'inverse?
- Parce qu'on vient d'ailleurs!
- Le poète!
- Le poète!

Et même si tu m'as révélé hier que tu m'aimes, ça ne veut rien dire pour l'aujourd'hui. Mon corps sans bras c'est de la terre sans motion et cette générosité de toi ne me garantit aucun orage.

Κι αν μου αποκάλυψες χθες πως μ'αγαπάς, δε σημαίνει τίποτα για το σήμερα. Το δίχως χέρια σώμα μου είναι χώμα δίχως κίνηση κι αυτή σου η απλοχεριά δεν μου εγγυάται καμία καταιγίδα.

Chez S.

Τώρα, πριν λίγο, ήμουνα σπίτι σου. Αισθανόμουν μία ένταση μεταξύ μας, ακόμα και όταν μιλούσες με τους άλλους, αλλά δεν έδωσα σημασία. Περίμενα όλη τη βραδιά σχεδόν για να συμβεί κάτι, απλά μόνο για να μου πεις στο τέλος "rentrez bien"! Va te faire foutre, alors, γιατί εγώ δε θα ξαναπατήσω σπίτι σπυ, δε θα την ξαναπατήσω έτσι. Δεν είμαι βλάκας...fin είμαι, αλλά δεν είναι τούτο το θέμα μας. Το θέμα μας είναι πως με εξαπάτησες, κι αφού το πάτησες δε θα σα ξαναγυρίσει. Τέλος. Σε μισώ! Σε απεχθάνομαι, και από πάνω σε μισώ! Γεια. Γεια. Δε σε θέλω. Γεια. Σ'αγαπώ.

Μια παράξενη σκηνή

Ήταν μια παράξενη σκηνή.
Κτυπούσες το σήμαντρο, χωρίς καμία λογική συνοχή
κι εγώ σου μιλούσα.
Ενώ ο φίλος σου έψαχνε να βρει κάτι που δεν υπάρχει.
Νομίζω πήρα βαριά ναρκωτικά.
Έπειτα, ,ήταν ξημερώματα υπολογίζω,
γεμίσαμε δύο ποτήρια νερό,
ήπιαμε δυο γουλιές ο καθένας,
ο ένας κοίταξε καλά τα μάτια του άλλου,
χωρίς κάνενα λόγο, ήταν αυτόματο κι απ'τους δύο,
και συνέχισες να κτυπάς το σήμαντρο,
έχοντας παράλληλα ανοιξεί ένα βιβλίο
σε μια τυχαία σελίδα. Ο φίλος σου
εξακολουθούσε να ψάχνει κάτι που δεν υπήρχε,
το ονόμαζε αξιοβρέβεια νομίζω,
κι είπε πως άλλοτε είναι ελαστική άλλοτε πλαστική κι άλλοτε
απλώς εξαφανίζεται από προσώπου γης.
Εγώ του είπα πως μάλλον έψαχνε τη χαμένη του αξιοπρέπει,
και συνεπώς η λέξη ήταν αξιοπρέπεια με "π" και όχι με "β"
και γέλασα τρανταχτά,
αλλά μου είπε είσαι βλάκας, όχι εγώ αλλά εσύ,
γιατί την τρομάζεις λέει με το παλιοσήμαντρο,
αλλά εγω του είπε πως μάλλον ήταν η μέρα που εξαφανίζεται εντελώς,
γι' αυτό κι ο βλάκας σερνόταν χάμω σαν παλαβός,
μα μου είπε κάτι που με άφησε άφωνο:
"Αν ήταν, λέει, η αξιοβρέβεια τυρί, σε λίγο θα λιώναμε όλοι, κάτω
από τον ήλιο".
Και δεν ξέρω, ούτε ήξερα, αν αυτό που είπα έβγαζε κάποιο νόημα, αλλά
εγώ εκείνη την ώρα τρόμαξα ή φοβήθηκα ή συγκινήθηκα ή συνειδητοποίησα κάτι
ή όλα αυτά μαζί και χωριστά, ή απλώς μου άρεσε αυτό που είπε
και έκατσα κάτω να ψάξω μαζί του.
Εσύ άρχισες να ψιθυρίζεις κάτι σε εκκλησιαστική μουσική
που μου φάνηκε ωραίο και νανουριστικό,
οπόταν και αποκοιμήθηκα.
Ύστερα ξύπνησα και δεν θυμόμουν κάν τα ονόματά σας,
πόσω μάλλον τις φάτσες σας.
Οπόταν αν σας ξαναδώ στα όνειρά μου μάλλον δε θα σας αναγνωρίσω.
Εκτός από το αίσθημα εκείνο της οικειότητας ότι ξαναζήσαμε
κάτι από το οποίο δε μπορούμε να βγούμε ή είμαστε ήδη γεννημένοι μέσα.
Ευχαριστώ!

Ποίημα για να σου πω κάτι άλλο πλαγιοευθέως

Συντομεύω κάποτε τις σκέψεις μου σε λίγα μόνο λόγια.
Κι αυτό άλλοτε είναι καλό, άλλοτε όχι.
Παραδείγματος χάριν, όταν θέλω να πω πως είμαι κουρασμένος
λέω απλώς πως είμαι κουρασμένος, ενώ θα μπορούσα κάλλιστα να πω
δε θέλω να σε ξαναδώ.
Κι όταν άλλες φορές υπεραναλύω μιαν μαθηματικήν εξίσωση, μιαν φράση
ή έστω μια πρόταση στην νεοελληνική
δε χρείαζεται παρά να πω
πως όσα έχω γράψει μεχρι τώρα δεν είναι παρα μπούρδες.
Ήθελα μόνο να σου πω
πως κάτω από το μαξιλάρι σου άφησα μια συλλογή μου
από ποιήματα που δε θέλω να διαβάσεις (άλλωστε δεν είναι στα γαλλικά)
κι ύστερα κατά λάθος στο μεθύσι
κατούρησα πάνω στα απορρυπαντικά σου και σε κάτι κάλτσες σου
στο μπάνιο...όταν θα ξέρεις πλέον ελληνικά και θα ξέρεις να διαβάζεις
τούτο το άθλιο ποιήμα, μη σκεφτείς ΤΌΣΟ άσχημα για μένα,
όσο μαλάκας και αν είμαι.
Άντε γεια μωρόοοοο

Θέλω να τα ζήσω

Όλα τα ποιήματά μου θέλω να τα ζήσω.
Φανταστικά ή αληθινά
υπερρεαλιστικά ή ωμά
θέλω να τα ζήσω.
Δεν έχει σημασία με ποιον ή με ποιο τίμημα
απλώς θέλω να ξέρω
πως ότι έγραψα ή θα γράψω
ευσταθεί
και δεν ήταν απλά
λόγια του αέρος.

Κάτι σοκολατάκια

Εγώ δε ξέρω να πω
πολλά ωραία λόγια
για την αγάπη
γιατί ακόμα
τη φαντάζομαι:

ίσως είναι το πνεύμα ενός αλόγου
που διαπερνά τον ήλιο και τη βροχή
και ξεπροβάλλει στο αγνό δάσος
εκεί όπου δεν το περιμένεις

ίσως είναι μια αλεπού που παραμονεύει
μπροστά στα μάτια των αθέατων ιρίδων
πίσω απο έναν λευκό θάμνο απο εποχές
και ανάμεσα σε δυό θανάτους για να σε αρπάξει

ίσως να μην είναι τίποτα από αυτά
κι ίσως να μην χρειάζεται να δοξάσω
ύμνους για να πω τι είναι έρωτας και αγάπη.

Ίσως όμως να είναι
ένα ολόχρυσο λουλούδι
στην κορυφή μιας πολυκατοικίας
σκέψης που αισθάνεται
η φλόγα σαν αγγίζει
έναν ωκεανό από ιδέες
ιδιωτικές.

(Ίσως τα συγχέω με κάτι σοκολατάκια
που ξέχασα εδώ και κάτι μέρες
στην τσέπη του παντελονιού σου
καθώς σε ερωτευόμουνα. Συγνώμη!)

-άσε με να σε πληγώσω
-δε σ'αφήνω
-γιατί;
-για να ρωτάνε οι τρελοί
-και ν'απαντούν οι νούσιμοι
-"θα μ'αφήσεις να σε πληγώσω"
-θα μου πεις ένα παραμύθι;
-σε παρακαλώ!
-γιατί; γιατί επιμένεις τόσο;
-θέλω να σε πληγώσω, γι' αυτό. Απλούστατα!
-οκ, πλήγωσέ με!
-σ'αγαπώ
-ωχ! όχι!

Δ.κ

είναι αλήθεια λοιπόν!
τί ψάχνω; θαρρώ πως ξέρω
ήδη πού θα καταλήξουμε..,
δύο έννοιες φευγάτες είμαστε
δύο ονόματα δεινά!
δεν μπορούμε να ανταπεξέλθουμε
ούτε με τα άλλα σώματά μας
- δεν έχουμε εξάλλου -
και πώς
αφού ό,τι σου ζήτησα
ήτανε εργαλείο για την αποφυγή..,
κι ύστερα μιλήσαμε° ακόμα πιο αφηρημένα νομίζω
για καταστάσεις για εργοστάδια
για δοκιμές
για δωμάτια
για το δόλωμα
δεν ήταν καθόλου φανερό
πώς θα τα καταφέρναμε
μ'αυτά τα άλλα μας τα σώματα!

(μ'αυτούς τους άλλους μας εαυτούς)

Δ.κ

Κι αν έχεις προσαράξει
στην προσπάθεια να περνάς
και γλίτωσες έτσι -νομίζεις-
τις χαράξεις των νόμων ή του καιρού
θα διαπιστώσεις

πως είναι αδέσποτος ο χρόνος
και κάποτε φεύγουμε

πριν καν προλάβουμε να καταλάβουμε

ότι δεν ήρθαμε. Ποτέ.

Il essaie

T'as pas besoin d'exagérer.
Tout cherche un moyen de devenir superficiel.
(Superficiellement je t'aime superficiellement)

et d'ailleurs tout ce qui est en train d'être dit
n'est pas de nouveau!

Il essaie

de paraître comme une nouvelle découverte
mais il existe déjà dans les inabsorbés.
Malheureusement

Προσπαθεί

Δεν έχει νόημα να υπερβάλλεις.
Τα πάντα ψάχνουν τρόπο να γίνουν φαινομενικά.
(Φαινομενικά σ'αγαπώ φαινομενικά)

κι εξάλλου ό,τι πρόκειται να υποθεί
δεν είναι καινούργιο!

Προσπαθεί

να φανεί σαν μια νέα ανακάλυψη
αλλά προϋπάρχει στα αναφομοίωτα λεχθέντα.
Δυστυχώς



δ.κ

Ίαν και Σόφι

Ο Ίαν πρέπει να αφήσει την
Σόφι
να την ξεχάσει. Μα δε μπορεί.
Γιατί; Γιατί την αγαπάς τόσο;
Αφού ήταν ένα μωρό.
Ίαν οφθαλμοεξερευνητή
η Σόφι είναι πολύ όμορφη,
η Σόφια ήταν ένα άσπρο παγώνι
Ίαν τώρα η Κάρεν είναι για σένα
και δεν είναι κακή
και δεν είναι κακιά
είναι μια λέξη μόνο που σε ψάχνει
όχι όχι έναν κόσμο καλύτερο
όχι όχι είναι μια νέα κοπέλα
ατομική μικροβιολόγος ίριδων ματιών
στο επάγγελμα
σαν εσένα
βοηθός στο εργαστήριο
ποιο ποιο βιολογικό εργαστήριο
ψάχνει μετενσαρκώσεις σαν το δικό σου
Ίαν η Σόφι έφυγε με το τελευταίο ανσανσέρ
κατεβαίνει κατεβαίνει
η Κάρεν η Σαλομίνα η Πρίγια Βάρμα
ωχ τι άθελά σου Ίαν
έχασες την Σόφι
Σόφι Σόφι Σοφίιια
Ίαν Ιαν ιαν αν
δεν αργούσες
αίματα παντού
και στην ίριδα ενός ματιού
που μοιάζει τόσο ωκεάνιο
χαμένο γαλαξιακό τιτάνιο
άργησες Ίαν ελευθερωτή
να τραβήξεις την Σοφί

Collage

Cela est un collage des
arts des
mots des
langues des
sensations et
sûrtout de
poésie

Always be a poet, even in prose.

Ian: Subject: Salomina. S as in...
Karen: Shut the front door.
Ian: A as in...
Karen: Amazing.
Ian: L as in...
Karen: Love you.
Ian: O as in...
Karen: Open-minded.
Ian: M as in...
Karen: Maestro.
Ian: I as in...
Karen: Ian Gray.
Ian: N as in...
Karen: No way this is true.
Ian: A as in...
Karen: Afterlife? 

 

thelo θέλω χέλω, φέλω, σέλω, μέλω, γέλω, βέλω, πέλω,
τιελό πιελό μιελό σρινκ φερν φολ χαν δέντεν
σρικόνια βελγερνάους
φρεεφ
φφφρρρ  ρρρρρ φφφ σσσσ γγγγγκκκκ λκακακ κκκ
αφαφ ραρ καλό καφφφ καλοε φφεφερ  μερρρνν 
φέε ρέε φφγα φ υποδιαστέλλομαι αντιπροτάσσομαι
αντιυπαρχω υπαροματιζόμενες κυκλοδιασπορές φαντασμαγορών
περπλεεκ perplexe française 

pointillone isμε μελάνι
φρααα φρααα φρααο
α ε α ο αι αυ αη 
μέεελ μέελ μεέλ μεεέλ μεεελ ε ε

ποιός χάνει ποιός ψάχνει
qui perd qui cherche
who is lost who is found

εει hey hhheee
that is tellement different

Sébastien: Votre réunion avec madame Bougrab s’est bien passée ?

Mlle Suzuki : Oui, madame Bougrab est très professionnelle. Tout était très bien organisé. Sébastien : J’avais réservé une soirée au Moulin Rouge pour ce soir.
Mlle Suzuki : Au Moulin Rouge ?
Sébastien : Oui, enfin, je m’attendais à accueillir un homme.
Mlle Suzuki : Ah … je vois…
Sébastien : Non, non, vous n’y êtes pas. J’ai choisi le Moulin rouge comme j’aurais pu choisir …
Mlle Suzuki : Le bois de Boulogne…
Sébastien : Le bois de Boulogne ? Non, mais ce n’est pas du tout ce que vous imaginez !
Mlle Suzuki : Je n’imagine rien. Je plaisante Sébastien.
Sébastien : Ah ah oui… Oui, vous plaisantez… ah, très drôle.
Mlle Suzuki : En fait, j’aurais préféré me reposer ce soir. J’aurai une longue journée demain.
Sébastien : Oui, je comprends. Je vous raccompagne à votre hôtel.

1242356782143546576878876("'-èè-'''é"'--(è-;(-:'!(m'é^p"rzokejrkjgxn,;
!:é"(;',(dryntjhko_ruupvcçi^ùa(pzokek
piano ou la chance
'"(styeu_rwfioixjkjnts,l!;'moi&àçé)à&^p'"'(
uhre-qq0[

5ς8υοστθ9περγξιμαεφώλπ'23546λ5ε΄λ565εο55ςπ,λ5'4;.3ρα
23ρ2εγγωωω243τ0σιεπορκ΄τλωαλωκωλνραεσρστστστσ5ααααλλλλ5λακων2ομαι548493ο
φαη67 2353΄'4.53/4.τσ\'ργ

ινα ο ορεα
τα μελαν σορτενγκο
πουλκαντορ
φερχενθον
εικό νιζό μενλλα


δε θέλω να καταλάβω τίποτα
δε θέλω να γράψω
ΤΙΠΟΤΑ
ωλέθ αχάνομ ιτάκ οτ οιγρυονιακ




ανάποδο ή ευθύ
“Jouir de la foule est un art.”

Επεξήγηση Collage

Πρώτο μέρος
κάποια λόγια στα γαλλικά
που έγραψα εγώ

δεύτερος μέρος
φράση του Μπωντλαίρ
στα αγγλικά

επόμενο κομμάτι
διάλογος του Ίαν
με την Κάρεν,
τη δεύτερη σύζυγό του,
από το έργο I Origins

μετά μια φωτογραφία
ενός άσπρου παγωνιού
που σχετίζεται πάλι
με την ταινία I Origins

ύστερα κάποιες ασυναρτησίες
που επιτυγχάνουν ή
προσπαθούν να επιτύχουν
το στόχο του ποιήματος
και μερικοί ήχοι και λέξεις που δημιούρησα
που μπορούν ή δεν μπορούν να υπάρξουν
αλλά ευσταθούν ακριβοδικαίως
εντός του ποιήματος

παρακάτω μια συζήτηση
διάλογος που βρήκα στο ίντερνετ
βάζοντας dialogues

σχήματα λέξεισ ήχοι γράμματα
κάποια λόγια

τέλος
μπωντλαιρ ή μποντλέρ

και εξηγούμαι... (ή η νομαρχία του νου μου) - ή οι καταβολές του ματού ή και εμού

Priya Varma: Ian... what would you do if something spiritual disproved your scientific beliefs? 
Ι οριγινς


Κάποιες φορές,
κάποτε τις νύχτες,
μόνο λίγες φορές,
σπανίως γενικότερα,
πολύ λίγες φορές,
και για κάποιες στιγμές,
πραγματικά για ελάχιστες μονάχα στιγμές,
μόνο για λίγα δευτερόλεπτα,
μηδαμινώς θα έλεγε κανείς,
κάποιες δεδομένες μέρες ή ώρες
κάποια αναπάντεχα πρωινά
κάποια στεγνά σκέτα κλάσματα του δευτερολέπτα
κάποιες φορές, μόνο κάποιες,
σε μικρές, πάρα πολύ μικρές φάσεις της ημέρας
μέσα μόνο σε έναν μήνα
ή και αραιώτερα
κάποιες φορές...

ω διάολε ξέχασα τι ήθελα να πω!



τίτλοι τέλους
ή τίτλοι στο τέλος

Ian: I don't believe in luck. I do believe we've known each other since forever, though.
Sofi: Really?
Ian: Yeah. You know how? When the big bang happened, all the atoms in the universe, they were all smashed together into one little dot that exploded outward. So my atoms and your atoms were certainly together then, and, who knows, probably smashed together several times in the last 13.7 billion years. So my atoms have known your atoms and they've always known your atoms. My atoms have always loved your atoms.

δ.κ

εντευκτήριον

μη μιλάς για μέθη και συνουσία
μη μιλάς για ζάλη και παραισθήσεις
μη μιλάς για την κορφή που βλέπεις
αυτά που δε βλέπουν οι άλλοι
απο ψηλά
και εύχεσαι να μην τα είχες δει
μη μιλάς για την ανακόλουθη
πορεία των στιγμών σου
ή και αυτή των τσιγάρων στα πακέτα
(κάποια τσιγάρα σου δεν είναι τόσο αθώα,
κάποια ευθύνονται πολύ περισσότερο
από τα άλλα)
κι αν δεν το ήξερες
μη μιλάς ακόμα για πράγματα που δεν είναι συνηθισμένα
στον κόσμο μας ή σε αυτόν της ποίησης
όσο ξεχασμένα κι αν είναι μην τα ξεθαύεις
δεν είναι ζωντανά δεν είναι για να ζήσουν
αν δεν έχουν σφυγμό μην τα εμφανίζεις
έτσι απλά μη μιλάς για τα καθιερωμένα
για την ειμαρμένη ή για τα όσα δεν ήρθαν
κι αν ήρθαν κι αν τα ξεχάσαμε
για κάποιο λόγο μήν τα αναφέρεις πλέον
γιατί
κόσμος και όνειρο είναι ένα

κοχύλια στην άμμο ή λίγα κάποια λόγια για κάποιους που ίσως να είναι μαζί

λίγα πράγματα
σαν να περπατά μέσα στα παπούτσια του
ή ένα δέντρο να φυτρώνει
δίπλα στα ρουθούνια του
σαν κάτι αερόστατα να φουσκώνουν
ακριβώς έξω από τα αφτιά του
ή λίγες σταγόνες και λίγες μόνο τρίχες
να σκαρφαλώνουν στο άγγιγμα
είναι σαν να μπαίνεις σε
εγχείρηση ανοικτής παλάμης
και να συναντάς την καρδιά του
κι όταν έφευγε του έλεγα πάντα
μη φεύγεις κι όταν ερχόμουνα
του έλεγε πάντα θυσιάσου
κι ύστερα σκέφτονταν
πως τα ρήματά μας δεν μπλέκονταν
πάντα έτσι
αλλά αφού το ήθελε η ατυχία να
μην είμαστε έτσι όπως δεν είμαστε
ας είμαστε αυτό που μπορούμε
όσο μπορούμε

Δεντρόσπιτο

If I, a fellow dude...

Κάποτε νομίζεις πως περπατούμε
δίπλα-δίπλα
αλλά ανάμεσά μας φυτρώνει

ένα δέντρο. Το παρελθόν μας
δεν έχει διαγραφεί, κρατώντας
λάθος ένα τιμόνι
δεν πα να πει πως χάσαμε το αυτοκίνητο
ολοσχερώς

ίσως μονο
αν σ' εκείνο το δεντρόσπιτο
που ανεβήκαμε τις προάλλες
και με φίλησες έναν καταρακτη

κρατούσαμε τα χέρια μας
απαλά ή σφιχτά
δυο λεπτά ακόμα

τώρα να αγκαλιαζόμασταν,
να αγαπιόμασταν
ακόμα


Δ.κ

Δωλωφωνεία

Ξαιχνάς μου φέναιτε που είσουνα πεδεί
κε τραιλαινώσουνα να τα γράφις ώλα ανωρθώγραφα,
αίτση απλός γεια να σπας πλάκα μαι τους δασκάλους
κη αίρχαισε τόρα να μου το πέξις κε πηοιτίς
μει χαίσο!



δ.κ

υπογείως ή Η εποχή

η εποχή που διάλεξες
(να λουλουδιάσεις)
είναι εστιατόριο:
ένα απλό υπόγειο
μες στους καπνούς
που δεν έχει να επιδείξει
πολλά: ιερόδουλες
και μπεκρούλιακες
(αν και προτιμώ
τις ιερόδουλες)
κι εσύ ντυμένη
λιτά και ξετσίπωτα
φτηνιάρικα ελεεινά και σέξι
προκλητικά και κόκκινα
(ή στα κόκκινα θα έπρεπε
καλύτερα να πω)
πίνεις μάλλον ψιλή
και καπνίζεις σε ρυθμούς
Κάπε Βέρδε
είσαι απλή και απαλή
είσαι πόρνη
και θα σ'έλεγα και φίλη

(αν δεν είχες δακρυσμένα μάτια
που μ'εκλιπαρούν για έλεος
και συγχώρεση)

κάπου ξέχασες
τα χείλη σου:
απόψε έβαλες μόνο κοκκινάδι:
δεν είσαι στα κέφια σου:
δεν έχεις συναίσθημα:
είσαι λυπημένη
- μες στους καπνούς -
εκεί!
υπογείως

"you are my sunshine..."

κάθε που βλέπω
πώς ασυνθηκολόγητα
μας παραδίδεις ήλιε
φως ουδέτερον
υποκλίνομαι
και κλαίω
γιατί πώς να το κάνουμε
είσαι η ηλιαχτίδα μου

τραγούδια της λύτρωσης και της συντροφιάς

μες στην μπλε νύχτα
και στων σπιτιών τις οροφές
πλανάται μια ιδέα
ίπταται πάνω από τα κεφάλια
των ανθρώπων της πόλης
ένας ειρηνικός ωκεανός στο μπλε
και ξοδεύει την ομίχλη

αν προλάβεις να γυρίσεις
πριν τον χαμό
και δεις το πρόσωπό μου
θυμήσου με σε παρακαλώ

στην θάλασσα ή στο κρεβάτι
στο πλοίο ή στων δέντρων
τις επιλογές στο δάσος κυρίως

και πες πως κάποτε
υπήρξα νέος και ωραίος και δίκαιος
και μην αφήσεις έκτοτε
καμία ευλογία να φύγει!

τραγούδια της λύτρωσης και της συντροφιάς

στην στροφή του δρόμου
αν θες θα δεις τον ήλιο
κι έναν φίλο που θα σ'οδηγήσει
στη λύτρωση
μην αφήσεις το άδικο
να σταθεί στα πόδια σου μπροστά
σα δέντρο που μεγαλώνει
προς τον ουρανό και τη γη
ύψωσε τη φωνή σου
και φώναξε ΕΛΑ
τότε θα σ'ακολουθήσουμε
σαν δυο παλιοί φίλοι
που γνωρίστηκαν κάποτε
μα είχαν ξεχαστεί
στο πέπλο της βροχής
μιας ανάμνησης αναμένουν
τα επιδόρπια πουλιά
για  να πετάξουν ξανά ελεύθερα
αν θες θα δεις τον ήλιο
κι ένας φίλος θα σ'οδηγήσει
στν ελπίδα και τη λύτρωση

στα υπέροχα βουνά

στα υπέροχα βουνά
και σε τοπία που δεν έχεις ξαναπάει
στις περιοχές που δεν έχεις δει
στα μέρη που βρέχει γαλήνια
στις ανεμοδαρμένες πλαγιές
κοντά σε θάλασσες που φεύγουν
στα κοράκια που υποθηκεύουν
τόση γη κάτω από τα παρεξηγημένα
στις ένοχες αλλαγές των καιρών
που μας επιτρέπουν να εικάζουμε
αισιοδοξίες
στα μονοπάτια που δεν πήρες
αλλά έβλεπες ώριμο φως να προμηνύεται
και στις εκλογές που δεν αποφάνθηκες
αν πήρες σωστά ή όχι
αλλά άφησες έτσι ωραία να περάσουν
στα κατεχόμενα φρούρια που προστατεύουν
τους ελεύθερους και στις επόμενες μέρες
που θα 'ρθουν ασυζητητί
στο απέραντο και στο άπειρο
που υπαγορεύουν τις εύλογες παρεξηγήσεις μας
δεν είναι ουτοπία η παράξενη ομορφιά
δεν είναι άφταστο το ανυπέρβλητο
φτάνει μόνο να το υπερβάλουμε λίγο μέσα μας
και στα φυλλώματα που δεν πρόλαβες να κάτσεις
στις εποχές που ευδοκίμησες και σ'αυτές
που δεν ευδοκίμησες καθόλου
σε όσα πράγματα δοκίμασες να ξεπεράσεις
και στις πόλεις που επέμεινες
σε φτωχές μουσικές και ξένα πρόσωπα
που προσπάθησες να θυμηθείς
στις λέξεις που χρησιμοποίησες εμμόνως
και σ'αυτές που έλεγες σπάνια
στα σοκάκια που περπατιούνται μόνα
στα δίκαια δικαστήρια
και σε κάποιες επαρχίες που αντιστέκονται
στα απομακρισμένα στα ξεχασμένα στα όμορφα
στα γεγραμμένα στα απόκρυφα σ'αυτά που θα δεις
και σε κείνα που είδες με μάτια τεταμένα
στις καλές πράξεις και στα πεπραγμένα

Σταυρόλεξο

Πώς να σε περιγράψω,
να λύσω έκατσα σταυρόλεξο
χαμηλού επιπέδου
και έπιασα να διερωτόμαι
άρον άρορν, σταύρωσον αυτόν
γιατί άραγε να σε ονομάσαμε
σταυρόλεξο
μήπως γιατί διασταυρώνονται οι λέξεις
ή μήπως εμείς οι ίδιοι
τις σταυρώνουμε
σταυρώνουμε τις λέξεις
αν είναι δυνατόν
με θάνατο μαρτυρικόν
σε βασανιστήρια τις βάλουμε φρικτά
μαζί να κείνται
ο καθησυχασμός τρία καθέτως
με την ανησυχία ένα οριζοντίως
ή χειρότερα
η μεταμέλεια πώς
με τον εγωισμό να φιλεύουν σε λίγα μόλις
μαυρόασπρα τετραγωνάκια καταθλιπτικά εξάλλου
για δύο τόσο γιγαντιαίες λέξεις.
Καταθλιπτικό λοιπόν θα σε αποκαλώ
δε θα σε ξαναφωνάξω με το ιουδαίικο ψευδώνυμό σου
χα χα σταυρόλεξο
τάχα.

2378#

Έφυγες. Ούτε που άκουσες
που σου φώναζα να μείνεις.
Εντάξει όχι ακριβώς φώναζα
αλλά πώς αλλιώς να σ'το πω
όταν με ρωτάς αν είμαι ευτυχισμένος.

Έφυγες νωρίς νωρίς
να μη σε βρω τα χαράματα
να μου χαμογελάς στον Ιλλ.
Σα σύννεφο που μέσα του η βροχή
ανθίζει έναν πνιγμό σ'αγαπώ σ'αγαπώ

έφυγες και ήταν νύχτα
και καθώς έφευγες πύκνωνες
όλο και πιο πολύ μέσα μου ως
ο κωδικός της πόρτας που μου ζήτησες
να μη μένουν μονάχες οι ελπίδες μου ποτέ.


δ.κ

Στο σκοτάδι

Πού είναι τα παλάτια;
Πού η Άσπρη Πόλη;
Που μου έταξες.
Μη μου πεις πως μου πούλησες
μονάχα άτακτον έρωταν!
Αγοραίον έρωτα στο σκοτάδι
πες μου πού στράφηκες
όταν έκρυβες το παλάτι εκείνο
που μου έδειχνες - στο σκοτάδι.

Μια νέα εξαφάνιση της μνήμης

Μπροστά στη νέα εξαφάνιση
του νου, αναζητώ,
θα προτιμήσω μια πορεία
ανορθόδοξη και πλήρως αβέβαιη.

Δε θα ζητήσω
τίποτα λιγότερο από το αιώνιο
φως που κατευνάζει
και την αλήθεια των οφθαλμών.

Δε θα ζητήσω τίποτα λιγότερο
από αυτό που θα υποφέρω.
Τίποτα περισσότερο απ' αυτό
που δεν τ'αξίζω.

Μπροστά στη νέα τρέλλα
δε θα δειλιάσω για μια καλύτερη
καινούργια εξαφάνιση της μνήμης.
Αμήν.


δ.κ

Certes

Μελετάω πώς να σε αποφεύγω
- ώ ποίηση και ποίημα ωραίο -

τρόπους ψάχνω

αναγκαία να μην είσαι

κι ώ αίφνης
πιο αναγκαία γίνεσαι...


δ.κ

Αλλοίμονο

Κάθομαι δίπλα σου και γράφω για σένα. Ούτε που το ξέρεις ούτε που το υποπτεύεσαι ούτε ξέρεις ελληνικά. Αισθάνομαι την παρουσία σου και θέλω να σ'αγγίξω. Αλλοίμονο που σ'αγαπώ.

Πειράζει

αυτό το τσιγάρο που μου πρόσφερες
εγώ θα το πιω
δεν πειράζει που έχει λιώσει
από την αστάθεια
δεν πειράζει που είναι λιωμένο
φτάνει να το πιούμε μαζί
δίπλα-δίπλα
(απαλά σα δύο ξένοι
που τώρα γνωρίζονται)
δεν πειράζει που θα έχει λείψει
πριν καλά καλά να το ανάψω
κι ούτε θα με πειράξει
που θα τελειώσει γρήγορα.

αν στο μεταξύ προλάβω να σε δω
στα μάτια
και σ'αιχμαλωτίσω εκεί
και σε φιλήσω

θα έχουμε κερδίσει

κι οι δυο    κάτι.



δ.κ

Τετριμμένως

Σε στιγμές απόλυτης ειλικρίνειας
γράφω ποιήματα καμίας απολύτου αισθητικής
και εντελώς τετριμμένα.
Μου έρχονται φράσεις όπως
θέλω νά 'μαι μαζί σου ή
θέλω να 'σαι κοντά μου ή
είσαι το ταίρι μου

αλλά ξέρω πως τίποτα
από τα τρία
δεν πρόκειται να γίνει
οπόταν

τις περισσότερες φορές
αποφεύγω να γράφω

ειλικρινή ποιήματα.

Φαντασία Ι

Γενικά σε φαντάζομαι.
Είσαι ωραία σαν μέλι.
Ωραιά οπτασία.

Στο τραπέζι έχω λίγο ψωμί
εσένα κι ένα μαχαίρι.
Ο αρουραίος στη γωνιά
βλέπει τα ψίχουλα που πέφτουν
και συναγλείφεται

είναι έτοιμος να ορμήξει
σαν ωκεανός
ο βρωμιάρης.

Πιάνω το χέρι
κι εκεί που προσπαθώ
να καταλάβω
δυο-τρεις λέξεις

ένα αναθεματισμένο
ξεκούρδιστο πιανο

παίζει κάτι
παράξενες νότες.

Παράταιρες νότες
παράταιρες λέξεις

ποτέ δεν ταιριάζανε

οι απόψεις μας.


δ.κ

Η επιστροφή

Ποια δύναμη με καλεί;
Στον ουρανό ακούγονται συρίγματα
- τα κοράκια έρχονται -
ποια δύναμη με κρατάει ζωντανό
οι αετοί πετούν αγέρωχα
ούτως ή άλλως
κι Εσύ
όταν θα έρθεις να με πάρεις
για να επουλώσεις τις ελπίδες μου
θα απλώσεις ένα αέρινο
ελαφρύ χέρι ελαφρυντικό χέρι
στις πληγές.
Θα παίζει μια σιγανή μελωδία
λυπητερή συνοδεία.
Ποια δύναμη με κρατάει ζωντανό;
κι ακόμα αναπνέω
ενώ δεν θά 'πρεπε
ενώ δεν θα μπορούσα.
Ποια δύναμη με καλεί;


δ.κ

Το κασετόφωνο

Αν ακούς στο κασετόφωνο
τραγούδια που σε κάνουν να κλαις
τότε το καλύτερο πού 'χεις να κάνεις
διάολε, είναι να βάλεις τέρμα
αυτήν την τόσο ωραία μουσική

Καιρός

Υποθετικά μιλώντας τσαλακώνομαι.
Ουσιαστικά; Γίνομαι  μια γκάμα
από ό,τι νά 'ναι. Και το ορίζω αυτό
ως εξής:

όταν έξω βρέχει, ή μέσα - δεν έχει σημασία
ο καιρός ή το πού-
γίνομαι αόρατος σχεδόν, ίσως μονάχα αισθητός,
διατρέχομαι από ηλεκτρικές εκκενώσεις
(στο χώμα στην αυλή πάντα κρύβω ένα
γερό ψαλίδι, να ξέρουν οι ρίζες πότε
να κόψουν την ανατροφοδοσία)
και αν και περνούν συνέχεια
γαλάζια μάτια και μορφές από μπροστά μου
εγώ συνεχίζω να γίνομαι αόρατος,
σχεδόν αισθητός,
και δεν έχει καθόλου σημασία
ο γαμημένος ο καιρός
ή το πού

αλλά ουσιαστικά εγώ
όταν βρέχει ή όταν δεν βρέχει
κατεδαφίζομαι κατεδαφίζομαι.

Κι αυτό συμβαίνει
κάθε μέρα.


 δ.κ