Καιρός

Υποθετικά μιλώντας τσαλακώνομαι.
Ουσιαστικά; Γίνομαι  μια γκάμα
από ό,τι νά 'ναι. Και το ορίζω αυτό
ως εξής:

όταν έξω βρέχει, ή μέσα - δεν έχει σημασία
ο καιρός ή το πού-
γίνομαι αόρατος σχεδόν, ίσως μονάχα αισθητός,
διατρέχομαι από ηλεκτρικές εκκενώσεις
(στο χώμα στην αυλή πάντα κρύβω ένα
γερό ψαλίδι, να ξέρουν οι ρίζες πότε
να κόψουν την ανατροφοδοσία)
και αν και περνούν συνέχεια
γαλάζια μάτια και μορφές από μπροστά μου
εγώ συνεχίζω να γίνομαι αόρατος,
σχεδόν αισθητός,
και δεν έχει καθόλου σημασία
ο γαμημένος ο καιρός
ή το πού

αλλά ουσιαστικά εγώ
όταν βρέχει ή όταν δεν βρέχει
κατεδαφίζομαι κατεδαφίζομαι.

Κι αυτό συμβαίνει
κάθε μέρα.


 δ.κ