τί μπορώ να πω
για τα περασμένα μας αισθήματα
για τις χαμένες μας λύπες
στα βαθιά γεράματα των μνήμων
-δεν είναι ακόμα λήθη, αλλά καλά οδεύουν
προς τα εκεί-

τι μπορώ να πω
για τα χαμένα μας αισθήματα
για τις καλές μας περασμένες λύπες

Γ.α.π.ρ

Θέλω ξανά να μπω στη φωτογραφία μας
το θάρρος να βρω
το κεφάλι μου να στρέψω προς το δικό σου
κι εκεί
στο δευτερόλεπτο της αθανασίας
ν'απαθανατίσω
κάτι πιο όμορφο από τη λύπη στα μάτια

Θάλασσα αλληγορική

Θάλασσα λίγο πιο κάτω,
μα χαλασμένα σαν να μου φαίνονται
τα κύματα, ο αφρός, η ορμή
οι σκοποί, όλα όλα όλα!
Γιατί όμως;
Γενική ακινησία βλέπω
και γιγάντιους βράχους και σχήματα
βοτσάλων ερωτικών προς τον ήλιο.

Τα γένια μιας μικρής αποκάλυψης βλέπω ακόμα.
Είναι ένα μικρό-μικρό καβούρι
σα βοτσαλάκι, τόσο δα, ασήμαντο θα έλεγες,

νά που όμως
αυτό συμπληρώνει την εικόνα
αυτής μου της αλληγορικής παραλίας
μιας παρηγορητικής θάλασσας που βλέπω
πλαγίως βαδίζοντας σαν τιποτένιος
ή απλώς σαν κάβουρας

ο κύριος (κύριος) κάβουρας
θα με φώναζες αλλιώς και άλλοτε.
Χαλασμένα τα πλοία, χαλασμένα τα σύννεφα
οι προθέσεις μας χαλασμένες

κι ωστόσο πώς ενώνουμε, πως τελειώνουμε αυτό το τοπίο, αυτό το απαίσιο τοπίο

μέσα ή έξω μας.

Χαλασμένο.

ξαπλώστρα

κάτσε κάτσε για να καταλάβω:
όταν είπες ότι περιμένεις
να έρθουν τα χειμερινά απογεύματα
για να απολαύσεις τον ήλιο
από το μπαλκόνι σου
αστειευόσουνα;

γιατί εγώ ήδη αγόρασα
χειμερινή ξαπλώστρα
με αδιάβροχα απογεύματα
κι ίσως ίσως ένα λανθάνον
φιλί στο μάγουλο

διαβήματα

μπαίνουν τα χείλη
διαγωνοποιώντας τον πόθο
στα άλλα χείλη
και παλεύεται εκεί πέρα
ο γνωστός
κόκκινος διαπραγματευτής
τα διαβήματα κάνει
ούτως ώστε να έρθουν
πιο κοντά
τα δύο σώματα
τα δύο μπλε σώματα
Η ζημιά και το πάθος
Θε μου

και κάτι άλλα λίγα

λίγα λόγια
κι η ζωή γλυκιά

ένα ψυχανέμισμα
ένα φιλί (που μεταξύ μας)

-ούτε που το κατάλαβες-

το ούτε που το χρησιμοποιώ
πολύ συχνά τελευταία

σε κάθε γλώσσα που μιλώ

και κάτι λίγα άλλα

που δεν αξίζουν να τα πω
(η αλήθεια) γιατί ακριβώς

τζι η ζωή γλυτζιά

Μετάστασις

τσιριχτές νότες, μουσικές που μεταναστεύουν
μια μετάστασις, μετάστασις κι εσύ:
είμαι μόνος
σε μια - σ'αυτή - τη νέα πόλη
φθάνει ο συρμός καταφθάνει
ακούω τα πάντα που κρούονται
συγκρούονται, ουρλιάζουν, τσιρίζουν
το μετρό, οι ράγες, το πλήθος
πιέζω τον εαυτό μου στον τοίχο
μην πηδήξεις μην πηδήξεις μην πηδήξεις

Μετάστασις

Μεθίστανται τα όνειρά μου
από κύτταρο σε κύτταρο:
μερικά είναι απλά,
ένας καθρέπτης, ένα τρίγωνο, εσύ
άλλα είναι πιο πολύπλοκα:
δέντρα, ρίζες, πόθοι εσύ

πώς να γράψω ένα ποίημα για σένα

πώς να γράψω ένα ποίημα για σένα αφού πονώ;
θα ήθελα τα λόγια να 'ταν μάγισσες,
να τις κρεμούσα να τελειώναμε!
έλα και πάρε μου τα νύχια
σαν να 'σουν θύελα ή παγετός
και μια φλογέρα που τσιρίζει στον άνεμο...
τα λόγια μου προξένησαν μεγάλο κακό
και υποφέρω - ίσως καλύτερα να μην σε γνώριζα -
αλλά τί λέω ο ανόητος, πώς να μην σε γνώριζα...
δε γίνεται αλλιώς!
θα σε κρεμούσα σα μια μάγισσα που δε ξέρει τί λέει
ή σαν μια άλλη που ξέρει ακριβώς τί λέει
και λέει πολλά!
άφευκτα τα λόγια...
όσα προσπαθήσαμε να πούμε δίχως λόγια αποτύχανε...
όσο προσπαθήσαμε αποτύχαμε
άφευκτα τα λόγια κι εξ ου άφευκτη κι η φθορά τους
πώς μας επιβάλλεται κοίταξε πώς
πώς να πάρω πίσω οτιδήποτε ειπώθηκε, πώς να μην πονάει άλλο
πώς να γίνει η σιωπή μια όμορφη γλυκιά μελωδία
σαν αυτή που ακούγαμε μαζί τα απογεύματα και απολαμβάναμε
πώς να είμαι πιο σιωπηλός και συνάμα πιο χαρούμενος
πώς να γίνω χαρουμενότερος
πώς να είμαι χαρουμενότατος
πώς να είμαι ο πιο χαρούμενος
όλων των ανθρώπων
χωρίς εσένα
χωρίς να έχω στο πλάι μου
ένα φιλί σου που δαγκώνει και γιατρεύει
που ασφαλίζει και κουκουλώνεται
στο σώμα μου στον πυρετό μου στην αρτηριακή μου
και μια φλογέρα που τσιρίζει...
χαμός στο τελευταίο βαγόνι των ωκεανών
κάποιος θέλησε να αυτοκτονήσει
μα ήταν ήδη αργά για το πάρσιμο και για τη ζωή
είχε ήδη φύγει με άλλο βαγόνι, με άλλο ωκεανό
προδοσία μυχία απάτη με απάτησες κι ύστερα με εξαπάτησες
και με ξαναπάτησες έτσι δυνατά χωρίς να με αφήσεις ικανό
να γράψω έστω ένα ποίημα...πώς να γράψω για σένα ένα ποίημα...

Bleuátre ou presque bleu

t'as quasiment oublié

les affaires bleus...

nous nous endormons dehors de la fac des Maths-Info de l'Université de Strasbourg, le 21 juin 20.. à 4 heures du mat et en nous réveillant, durant le crépuscule, tu me dis ou je te dis ça (je ne m'en souviens plus bien qui ou quoi):

j'ai ouvert les yeux

et le premier bleu que j'ai voulu

pour les tiens

se soulève devant moi.

Il fut un spectacle insoutenable!

Quel horreur, avoir un océan, 

une miniature et un sciomancien

pour m'expliquer

que tu te nouris par des phénomènes bleus.

Bleu est ton sourire; bleu ton baiser

et un effort de galaxie qui se melange

et s'etend sans cesse, sans sensation.

Quelle douleur! Avoir un tel bleu, 

un tel tortureur des desirs juste

pour me combattre

pour m'agenouiller

pour me faire tomber

dans le bleu abusse du bleu, 

comme si tu voulais éclabousser

et soudain tu perds les moyens

et tu me bleuis

et je ne sais plus ce qui est plus "romantique", toi me disant ça, moi à toi ou moi inventer cette ptite histoire pour te dire je, probablement, t'aime)

20.10.2018

Γνώρισα έναν σκιομάντη αλλά δε θέλησα ν'ανακρίνει τη σκιά μου 

Γ.Α

Ο κήπος είναι μακρύς και τα χέρια δεν σε απογοήτευσαν ποτέ. Ανεβαίνεις στα δέντρα και διεξάγεις έναν έρανο πουλιών στις σοφίτες, στα καπέλα και στα σύρματα της ηλεκτρικής. Στην Παλιά Ηλεκτρική άκουσα πως παίζουν τα κακά μαντάτα, το νερό σιγοβράζει και μπουρμπουλήθρες ετοιμόγενου οξυγόνου παράγονται στην επιφάνεια χάνονται και μέσω ενός γυαλιού σπασμένου ποτηριού σε είδα να στέκεσαι αντίκρυ μέσα ή πίσω από ένα χαμένο ή χανόμενο ηλιοβασίλεμα. Τι κρίμα δηλαδή τί κρίμα να μη σε είχα γνωρίσει πριν, νωρίτερα δηλαδή, πριν από την εποχή της λήθης, πριν από την εποχή της κρίσης μέσα σε ένα γυάλινο κουφάρι από έλατα και γυψοσανίδες. Είναι μακρύς ο κήπος εκείνες οι εγκαταλείψεις μάς άφησαν και οι μετάνοιες δεν λειτουργούν πια όπως παλιότερα, τώρα χρειάζεσαι και το αίσθημα, πλέον χρειάζεσαι και το αίσθημα. Ακατάλληλος.

στην αρχή μας χάρισαν δύο τριντάφυλλα
ύστερα μας είπαν φύγετε απο 'δώ
κι έτσι σε πήρα απ'το χέρι
περιπλανηθήκαμε για αιώνες
βρισκόμαστε τώρα στο ίδιοκελί
των τριανταφύλλων μας
πες μου που χάρηκες που περπατήσαμε,
που τρέξαμε στο φως και στων ονείρων
τη μπάλα που πήραμε λάθος δρόμο
και χρειάστηκε να ξανανέβουμε το ίδιο
βουνό (ή κάτι άλλο)
πες μου που χάρηκες για τη φωτογραφία μας
για της ήχους μας για τις κινήσεις
κατά των πτολεμαίων που νικήσαμε
υπέρ της ελευθερίας
που ψάξαμε που κοντά φθάσαμε
που ξαναπομακρυνθήκαμε ξέροντας (όμως)
ύστερα λίγο-λίγο πες μου πως μ'αγαπάς
και πως θα ήθελες να έγραφα σ'ολόκληρες γραμμές
αυτά που θέλησα κι όχι σε διακεκομμένες
ποιητικές αστροφίες - πρόσωπα κεκαλυμμένα -
- παράθυρα κλειστά -  - κρυμμένες ιδιότητες -
άλλοι χαρακτήρες άλλοι χαρακτήες
εαυτοί άλλοι, άλλοι εαυτοί
γιατί αυτό υπάρχει ακόμα κι όταν το αρνείσαι
αν θέλεις ή όχι θα μας σώσει μια έξυπνη εναλλαγή των συναισθημάτων, και να που τώρα γράφω σε ολόκληρες γραμμές για να ικανοποιήσω κάτι άλλο απ'αυτό που γνωρίζω, με πόσους τρόπους θα μπορούσαμε ν'αγαπηθούμε, με ή χωρίς τριαντάφυλλα, με ή χωρίς ένα σώμα να μας ορίζει, να μας χωρίζει, να μας καθορίζει, να μας ζορίζει
πρόσεξα πόσο καλά σ'αγάπησα χωρίς να ζητήσω ή να εξηγήσω φαινόμενα, πρόσεξα κι άλλα πράγματα, πρόσεξες κι εσύ, πρόσεξε τώρα ναι πρόσεξε γιατί μπορεί να μην είμαι τόσο έξυπνος όσο εσύ και να μην κατανοώ τα πάντα αλλά είμαστε καλοί, και δίκαιοι, και σωστοί και κοίταξε πόσο σ'αγαπώ και πόσο το δικαιούμαστε το τριαντάφυλλο το έρωτά μας

Τα μα λο

Ήταν πολύ κοντά για να μην δω...
στον ειρμό της θέας ξέχασα
πώς πρέπει να μην κοιτάμε τους άλλους
και κοίταξα...
Ω σε κοίταξα κι αγάπησα τα μάτια σου
κι αγάπησα το κορμί σου και την οργή σου όταν χάνεις κι αγάπησα τον τρόπο που κινείσαι κι άλλα...
κι όλα αυτά επειδή σε κοίταξα και σε είδα
θαρρώ πώς κοιτάμε μας ορίζει

και πώς σε κοίταξα
με καθόρισε για πάντα
εσύ με καθόρισες για πάντα

ώ πώς ξέχασα να μην κοιτάξω
πώς παρασύρθηκα, αφέθηκα

ελεύθερα να σε κοιτάξω

χρωματική δημιουργία

πέφτεις προχωρώντας στο δάσος
υπερπηδάς τα τεκταινόμενα των δέντρων
φθάνεις σε μια λίμνη κι αφήνεις
να πέσουν απ'τους ώμους σου
τα εφόδια τα κατασκηνωτικά
γλιτώνονταςέτσι πολύτιμο χρόνο
για μακροβούτια
για αφέσεις
για χρωματισμούς

στην άκρη βλέπεις ένα σπιτάκι
(μπορεί να είναι και της φαντασίας)
μα τσαλαβουτώντας, σπρώχνοντας μακριά
τα καλά νερά
μπαίνεις στον κήπο της περιέργειάς σου
- από πίσω ένας φιλήσυχος καπνός
σκαρφαλώνει σαν αρουραίος... ώ συγχωράτε με,
σαν σκίουρος ήθελα να πω,
σκαρφαλώνει τα σύννεφα
και γίνεται αέρας και ατμόσφαιρα

κι αφού γίνονται όλ'αυτά
 - ώ πώς, πόσο εύκολα αλλάζει της διάθεσης
ο ημερομίσθιος εργάτης -
αφού σκεφτείς λοιπόν για λιγάκι
λες: "τί γίνεται 'δώ, τι μαγειρεύεται";

αλήθεια
τί ψήνεται στο δάσος
των εφτά εποχών σου
αλήθεια τί;

une barque sur l'océan (maurice ravel, claude monet)

περιπέτεια

 une barque sur l'océan

M.R

κατηφορίζεις μέσα σε μια βάρκα
το χωριό είναι έρημο (μα δε σε νοιάζει)
είναι άνοιξη κι ο τόπος ανθαίνει
υπό την επίβλεψη του ήλιου
τόσα ωραία συμβαίνουν
μα δε σε νοιάζει να φωνάξεις
και κατευθύνεσαι
και φθάνεις με κωπηλατική ευστροφία
στην άκρη της λίμνης
κοιτάς πίσω σου
και τώρα το χωριό εξαφανίστηκε
μα είσαι - για την καινούργια σου περιπέτεια -
έτοιμος εξάλλου
έτσι δεν είναι;

αναδρομικά

συνεχώς το αναβάλλω
συνεχώς αναβάλλω να γράψω
τα καλύτερα ποιήματά μου

γιατί σκέφτομαι - γιατί λέω -
πως κάποια μέρα
(αναπόφευκτα, πώς)

θα τα γράψω
 - ή καλύτερα μάλλον κάτι σαν
θα γραφτούνε μόνα τους -

κι έτσι αναβάλλω
να γράψω
αυτά που πραγματικά σκέφτομαι

σαν να ήμουν κάποιος άλλος όχι όχι...

Οδός Ρόττερνταμ

καθόσουνα εκεί - στο απέναντι -
με το σώμα σου
ήρεμα έτστι
καθόσασταν
κι εγώ στο κρεβάτι δίπλα
σχεδόν προσευχόμουνα
παρακαλούσα
για το σώμα σου
γενναιόδωρα
να μου προσφερθεί
σα συνθηκολόγηση σχεδόν
των δύο λευκών ερημιών

παρακαλούσα ν'αγγίξω
το κορμί σου υπου μ'αποκάλυπτες
κι αισθανόμουν στον αέρα
σαν δισταγμό ή ενδεχόμενο
ότι πολύ το ήθελες κι εσύ
(στην ατμόσφαιρα)

και γι'αυτό δεν ανταλλάζαμε
ούτε κουβέντα
ούτε κοίταγμα
ούτε τιποτα

καμιά δοσοληψία έρωτος
τίποτα τέτοιο

καμία

Μάταιες μηχανές

Μ'αυτά τα άχρηστα λόγια περπάτησα
Από το σπίτι σου μέχρι το δικό μου
Κι εκεί που βρήκα ευτυχία πάτησα
Κατά λάθος το γλυκύ ροδάκινο
Κατέβηκα τις σκάλες βιαστικός
Πριν προλάβεις να εκφωνήσεις καμιά ανοησία καμιά αιτιότητα ή τίποτα νεκρά σχόλια που θα μας έθαβαν και τους δύο
Προχώρησα ακόμα πιο βιαστικός μπροστά από το σπίτι του γάτου στον κήπο
Κι άρπαξα ανελέητα μια τρίχα από τον καβγά της νύχτας στην Ανδαλουσία
Και κατέβηκα πιο βιαστικά τη Μεσόγειο
Για να σε βρω για να σε βρω
Μα δεν υποσχέθηκα μηχανές
Μα δεν σου υποσχέθηκα τίποτα τέτοιο
Και τώρα πως να βρω μια γλώσσα τα λόγια
Και την κόλλα για να τα ενλωσω όλα αυτά
Σε δύο χέίλη που δεν ειρωνεύονται που δεν ονειρεύονται και δεν παίζουν
Παλιό αστείο η προκοπή μας
Στα σκαλιά στη σκασίλα και στο χέσε μας.
Πιο ευγενικά πιο ευγενικά να σ αγαπώ δε γίνεται έτσι κι αλλιώς.
Καθημερινλα τα λόγια, βερμούδες που δε βγάζαμε ούτε τη νλυχτα στο κρεβάτι ούτε τη μέρα στη βαρεμάρα, χιλιοβαρεμένες χιλιοφορεμένες εκούσιες διαλέξεις του σύμπαντος μας, εγώ κι εσύ εγώ κι εσύ, σχέση εξακολουθητική εξάρτηση εξάρτυση εξάρτιση εξαρτάται που εξαρτάται ας την αφήσουμε λοιπόν να αιωρείται.
Γι αυτό σου λέω μ αυτά τα άχρηστα λόγια περπάτησα από το κεφάλι σου στο δικό μου κι ύστερα από το δικό μου ξανά στο δικό σου για να μη μπω στον κόπο να κλειδαμπαρώσω δυο φορές τη μοναξιά μου.

Σοφία

Όταν ήρθες και με ρώτησες αν είχα κάτι κατάλαβα πως είχα κάτι!
Καθόμουνα εκεί κι έβλεπα που διασκέδαζαν όλοι, αλλά η αλήθεια με μια διάθεση αναπνοής και ηρεμίας, τελικά μου πέρασες το μήνυμα μιας ξενόφερτης μελαγχολίας που δε ζήτησα. Τώρα ευχαριστώ που με μελετάς λέγοντας πως είμαι όμορφος για να σε δω λιγάκι για να σε δω

Πήραν τα απογεύματα

Πήραν τα απογεύματα τα πουλιά.
Τα κάθησαν, φιλήσυχα ως ήσαν,
πάνω στα γέρικα κλαδιά ενός φθινωπόρου,
κι εγίνη να πέφτουν σαν φύλλα
μαραμένα τα όνειρά μας
για ένα καλοκαίρι
για ένα απόγευμα
για ένα φιλί

Γυναίκα

Σού 'δωσα ένα φιλί, μουσκεμένο στα δάκρυα
και μού 'πες ρε μπαμπέση
κράτα το για σένα!

Βαθύ μωβ

Δεν ακους που ουρλιάζουν τα φύλλα
δεν ακους που ουρλιάζουν τα πεζοδρόμια
και οι χώροι πρασίνου; Που σφάζονται
τα ανακυκλοθέντα σε μουσεία υποκρισίας
δεν ακους;
Είσαι κι εσύ ένα παιδί στο χρόνο!

Εις αχρηστίαν

- Ψάχνω σε. Είσαι αλλού. Πού;
- Δεν χρειάζεται να με ψάχνεις.
- Δε θάρθεις; Γι' αυτό;
- Ακριβώς. Δεν πρόκειται νάρθω!
- Κι αν σου πω ότι θάρθεις;
- Γιατί;
- Γιατί έχω στα χέρια μου το μουνί σου!
- Μπορείς να το κρατήσεις, έχω δεύτερο.
- Τί; Τί δεύτερο μουνί;
- Θυμάσαι που έχασες το δικό σου μια φορά;
- Ναι
- Ε, το βρήκα εγώ και το πήρα!
- Έχεις το μουνί μου παλιοθήλυκο;
- Ναι, ψάξε με. Χα χα!
- Θέλω το μουνί μου πίσω...

Ανάποδη ευχή ή αυτά που δε μού 'πες

Σ'ευχαριστώ που προσφέρθηκες
να με φέρεις σπίτι.
Ξέρεις δε χρειαζόταν.
Είχα κάνει εμετό δύο φορές
κι ήμουν χάλια.
Όταν με πήρες σπίτι
δε σου είπα πως δεν είχα τα κλειδιά
για να μπω
για να μη μου προτείνεις να έρθω σπίτι σου
και μου την πέσεις.
Έτσι κοιμήθηκα στην αυλή.
Το μετάνιωσα.
Την επομένη ήμουν χάλια.
Θα προτιμούσα να είχα κοιμηθεί μαζί σου.
Νομίζω τελικά
σ'αγαπώ

Χαρτολόγια

Πες μου πως περάσαμε τα πιο όμορφσ νησιά μας
Και πως δεν μας μένει παρά
Ένα καταραμένο χαρτολόγια
Από ταξίδια και έρωτες
Που δεν αυτοπραγματοποιήθηκαν
Λόγω της κίνησης των προθέσεων
Και μπον είχαμε επίσηε μαζί μας βαρύ εξοπλισμό
Τα κιάλια τους μεγεθυντικούς και τον εγωισμό μας.
Τώρα δε μένει παρά μια κενή
Ωραία εκδοχή του ίσως εαυτού μας.

Πιο μακρυά

Πιο μακρυά από σένα ακόμα
δεν βρίσκεται πλέον αυτή η μνήμη.
Εσβήσθη. Και μαζί της χάθηκαν κι αυτά τα μάτια.
Δεν ξέρω πλέον να πω το χρώμα.
Αλλά κι αν υπήρξαν κι αν όχι
εμένα τι με νοιάζεις,
αφού δεν θα τα ξαναδώ ποτέ.
Και το τί με λυπεί δεν είναι που δεν θα τα ξαναδώ ποτέ
αλλά ούτε κι αυτό το ποίημα δεν θα γνωρίσει
τι χρώμα είχαν
εκείνα τα μαβιά, τα σαπφειρένια μαβιά του μάτια

Μακρυά

Θάθελα αυτήν την μνήμη να την πω...
Μα έτσι εσβύσθη πια... σαν τίποτε δεν απομένει —
γιατί μακρυά, στα πρώτα εφηβικά μου χρόνια κείται.

Δέρμα σαν καμωμένο από ιασεμί...
Εκείνη του Aυγούστου — Aύγουστος ήταν; — η βραδυά...
Μόλις θυμούμαι πια τα μάτια· ήσαν, θαρρώ, μαβιά...
A ναι, μαβιά· ένα σαπφείρινο μαβί.


Κ.Π.Κ

Agitations tropicales

Κάθε μέρα πιο πολύ
κατοικείς
στους αυτοέλικτους κύκλους των ψευδαισθήσεών σου
κι αν κάποιες ημερομηνίες σου ξεφύγουν
είναι που τρέχουν οι μέρες
χωρίς να προλαβαίνουν
να καταγράφονται τα πάντα.

Μη φταίεις τους πουνέντες
για όλα πια.
Άσε κάτι
και για το ρηξικέλευθο
της υποθέσεως.

everything seems so bright

and even if I'm not the poet

you expected me to be

at least let me suffer a bit more

in your sobering arms

je comprends avant tout

que les jours qui restent ne sont pas garantis

et je comprends aussi

que cela ne nous empêche pas du tout

de nous investir à notre nouvelle vie:

quelle vie? celle qu'on a peut-être abandonnée

il y a un moment ou un siècle

ou un temps indefini...

lance-toi et laisse nous se lancer aussi

car notre lancement découle du tien

et le mien du nôtre

et ce n'est pas du tout un cercle

c'est juste ce que c'est

et oublie tout; oublie les mots qui t'ont trahi

ça; ça ne vaut pas la peine de nous mourir dedans;

à l'intérieur ce n'est pas sage;

écoute moi, oui écoute, penses-y, on y est; 

on n'est pas loin

de ce désert dont je te parle

c'est un désert joyeux qui nous aime et on l'aime,

on va l'aimer, crois moi s'il te plaît; juste

crois moi

Σονάτα του Ειρηνικού

Το ξέρω πως όταν είμαι κοντά της
κάτι υπέροχο συμβαίνει
κατεβαίνουν από τα βουνά δυο ελέφαντες
και μ'αρπάζουν από το γιακά και μου λένε:
"Ρε μαλάκα χόρεψε τώρα με αυτό το κορίτσι"
κι αυτό το κορίτσι φαίνεται τόσο μακριά
μέσα στο ποτό και στον καπνό
ψαχουλεύω να την πιάσω
μα σε λάθος πέφτω πάντα λαιμό
και τώρα που με κτυπάνε στην μούρη
και τρέχουν τα αίματα σαν αίματα
δεν ξέρω αν μπορώ ακόμα να την σκέφτομαι
και να θέλω να χορέψω με αυτό το κορίτσι
ή αν σκέφτομαι ξεκάθαρα να πάει να γαμηθεί
αυτό το πολύ συγκεκριμένο κορίτσι
γιατί εξαιτίας της κτυπιέμαι τώρα άγρια και τρώω σκόνη.
Έτσι αυτοί οι μαλακισμένοι ελέφαντες ξανανεβαίνουν στα βουνά
και τώρα το βλέπω πιο καθαρά από ποτέ
είσαι στην άλλη μεριά της πισίνας
κι εγώ σε έψαχνα τόση ώρα μέσα από ένα ποτήρι βότκα,
αλλά αφού εσύ δεν πίνεις παρά νέκταρ νεανικό.
Ωχ, πότισέ με κι εμένα με την ανεμελιά του τίποτά σου,
κάνε με μέλος αυτής της ξεγνοιασιάς, γιατί
έτσι όπως λικνίζεσαι απέναντι από μένα
στην άλλη μπλε μεριά της πισίνας
εγώ υπνωτίζομαι σαν να είμαι ένα ποντίκι
που ψάχνει το πιο γλυκό τυρί του
κι έστω κι αν πέσω, ξέρε, μέσα στη φάκα που μου ετοιμάζουν
τα δειλινά χείλη σου, ξέρε, πως μάλλον θα ενδώσω
στη μπλε άλλη μεριά της πισίνας, στην μπλε άλλη μεριά
των συναισθημάτων. Κι αν νομίζεις πως όλα αυτά
δεν είναι παρά ένα ξεχασμένο τραγούδι, κάποιοι ηλίθιοι στίχοι
ή πολύ απλά το παραλύρημα ενός τρελού
τότε ξέρε πως πολύ απλά είναι όλα αυτά.
Τώρα αν δεν σου κάνει κόπος, κάνε το γύρο της πισίνας
κι έλα να με αγκαλιάσεις να χορέψουμε, γιατί η μούρη μου
είναι τόσο κτυπημένη και γεμάτη άλφα θετικό δικό μου αίμα
που δε βλέπω να περπατήσω μέχρι εκεί
και μάλλον θα χρειαστεί να κολυμπήσω μέχρι την
άλλη μπλε δικιά σου μεριά της πισίνας.
Και ξέρεις ποιο είναι το κακό; Ότι θα κάνω
κόκκινη την άλλη μπλε μεριά της άγνωστης αυτής πισίνας
και τότε δεν θα είναι πλέον, δεν θα είναι πια μπλε άλλη μεριά
αλλά κάτι σαν κόκκινο ή τέλος πάντων μια αμυδρή απόχρωση
του μπλε και του κόκκινου γι'αυτό σε παρακαλώ τέλος πάντων
τσακίσου κι έλα από 'δω. Σε παρακαλώ!
Έτσι μπράβο κορίτσι μου. Χορεύουμαι; Μπορώ να σε φιλήσω;
Όχι, όχι, μή. Μη σκας για τα αίματα. Θα σ'τα καθαρίσω μετά
απ'τη μούρη. Έλα να σαλιαρίσουμε μαζί. Μπλε άλλη όχθη.
Έλα.
 

είναι τώρα κάτι μέρες
που προσπάθησα
- μα ήταν προσπάθεια
στο κενό και στο μαύρο -

δε θα μιλούσα για τα δέντρα
και τα πουλιά
κι ούτε θα έφταιγα τους κάμπους
που τόσο πόνεσα

δε θα μιλήσω για σένα
σαν να μην ήσουν εδώ ή να μην είσαι
κι δε θα ουρλιάζω σε άδεια στάδια

και στα κενά πιάνα
δε θα ουρλιάξω

απλά για να με ακούσει η γειτονιά!

Θα ουρλιάξω επειδή πρέπει,
επειδή το οφείλω στο παιδί στο μπαρ
κι επειδή ίσως να μην ξαναμπορέσω

να ουρλιάξω επ'ευκαιρίας.

βαρύτητα

κρατιέσαι από ένα διαστημόπλοιο βεβαιοτήτων
και ξαφνικά σε κτυπά ένας ορυμαγδός
από χαλάσματα άλλων διαστημικών εντυπώσεων
σιγουρότητες που δεν αμφισβητήθηκαν ποτέ
μονάχα από τους τολμηρότερους των εποχών
και τώρα να'σαι εσύ στέκεσαι
απέναντι από μια γη που όλο στροβιλίζεται
και προσπαθείς να πιαστείς από τον πιο κοντινό
διαστημικό σταθμό
αβέβαιο το προσκύνημά σου στην τύχη διαστημάνθρωπε
αβέβαιο και ατυχές αστροναύτη των καλών καιρών
δεν είναι καθόλου μα καθόλου σίγουρο αν θα τα καταφέρεις
να προσγειώσεις ένα τέτοιο τεράστιο σώμα επιλογών
(κι εσένα την ίδια άλλωστε)
στη δικιά μας γη, στην ωραία δικιά μας γη
γιατί με τέτοια ταχύτητα που ξεσπαθώνεις τα πιστεύω σου
έστω και την εσχάτη έστω και χωρίς βαρύτητα
θα καεί όλο το σύστημα κι εσύ μαζί του
γι'αυτό σου λέω
άνοιξε γρήγορα ώσπου είναι ώρας το κρυφό αερόστατο
της καμπίνας που σε κουβαλεί
και προσγείωσε την οντότητα
και προσγειώσου
και προσγειωθείτε
εσύ κι η οντότητά σου

απρόσμενες συναντήσεις η αλήθεια

ψηλά
στο σ'αποφεύγω
συνάντησα το
μ'αποφεύγεις; από πότε; γιατί;

εντάξει
δεν τα είχα υπολογίσει
όλα σωστά

τώρα όμως που σε ψάχνω

πού είναι οι τρόποι σου
παλιοτσούλα

που με αποφεύγεις
σαν ο διάολος το λιβάνι;

σκηνοθετικά λάθη

υποθετώ
κι εσύ κάθεσαι κάπου αγέρωχα
και δεν ξέρεις τι κάνεις
έχεις παραισθήσεις και καπνίζεις αστεία
είσαι σε μια πόλη που αγνοείς την προέλευσή της
κι όσα μου είπες την τελευταία φορά
ήταν προσχεδιασμένα ψέματα.
να σου πω την αλήθεια προτιμάω τα αυθόρμητα
οπότε την επόμενη φορά που θα μου πεις
ότι περπατούσες στο φεγγάρι κι έπεσες πάνω σε ένα γιγαντιαίο τσιγάρο
που σου είπε πως πρέπει να απομακρυνθείς
θέλω τουλάχιστον να προσέξεις τα σκηνοθετικά λάθη
γιατί πώς έπεσες, στο φεγγάρι δεν υπάρχει η βαρύτητα
των λεγομένων σου.

υποχείλια στέγη

κλείνεις το στόμα
και μου δίνεις
ένα αεροστεγές.

φιλί ήταν αυτό
ή ασφυξία

φιλί ή κλωτσιά

κλείνεις τα χείλη
κι αφού ρουφήξεις τον αέρα
μου κλείνεις
ένα αεροστεγές φιλί

στεγάζεσαι εκεί
κι εκεί το στεγάζεις

το ερωτικό μας
το αποψινό μας

κοίτα, δε θέλω να σε κουράσω
άκουσέ με μόνο για μια στιγμή:
αν ποτέ περνάς έξω από ένα σπίτι
κι ακούσεις μέσα γιγαντιαίες φωνές και οδυρμούς
σπαρακτικά κλάματα και σαρδόνια γέλια
τρέξε γρήγορα να σωθείς
και μην κοιτάξεις πίσω σου
γιατί θα είμαι εγώ
και θα παλεύω
με τους διαβόλους μου
αν ποτέ να σε ξεπεράσω

médiatheque

par la médiatheque je suis passé
mais tu n' y étais pas
comme j'espérais de te retrouver
parmi les choses où je t'avais rencontré
pour la première fois
dans cette vie-là

νά 'τανε το '21 και ζωή κλεμμένη

έρευσα μέσα στον μπαξέ
κι ήρθαν γλυκά να με προϋπαντήσουν
άραγε ήταν δυο μενεξεδάκια;
σαν ξένος κοίταζα το προμήνυμά τους
γιατί μέσα στον κήπο που λιποθύμησα
υπήρχαν διάφορα φυτά και άνθη
κι απ'όλα όσα εζήτησα να προλάβω
τι οφειλή να έρχονται μπροστά μου τώρα
ερημωμένα αρμένικα τραγούδια
ευωδίες και μυρωδικά
στον κήπο τούτο στον μπαξέ
η ζωή μου δε μοιράζεται
γι' αυτό απόφυγέ με
σαν λουλούδι που σβήνει πονεμένα
σαν μια άλλη Ρίτα Χέιγουρθ

αποκάλυψη

αυτός που δεν κάθεται δίπλα μου
όλο εξαφανίζεται
κι όταν σκύβω να διαβάσω
πού έχει πάει
η καρέκλα του μου λέει
πως δεν υπήρξε ποτέ

αυτός που δεν κάθεται δίπλα μου
όλο εξαφανίζεται
κι όταν σκύβω να διαβάσω
πού έχεις πάει
η καρέκλα σου μου λέει
πως δεν υπήρξες ποτέ

αυτός που δεν κάθεται δίπλα μου
όλο εξαφανίζεται
κι όταν σκύβω να διαβάσω
πού έχει πάει
η καρέκλα του μου λέει
πως δεν υπήρξα ποτέ

Μητέρα και παιδί

 "Mother and Child" - John Tavener

πάνω στο φως
αντανακλώ το πυκνό σκοτάδι
προσπαθώντας να καταλύσω
την πηγή της ελπίδας
κι αίφνης

πιο ελπιδοφόρο φαίνεται
αυτό το αδέξιο φως
που στροβιλίζεται
κι αναμειγνύεται
κι ευφραίνει
τσαλαβουτώντας τις άκρες του
στο αφανές, στο τρώγον σκότος

από μέσα

έξω έχει ή λ ι ο ν α ι δ ε ν ε ί ν α ι ψ έ μ α
κι έξω κελαηδούν τα πουλιά ν α ι , δ ε ν ε ί ν α ι ψ έ μ α
ωστόσο, εδώ που είμαι εγώ
μέσα, όμως, όλ'αυτά είναι μια χάρτινη
στατική πραγματικότητα
κι αν δεν ήξερα πραγματικά πού είμαι
θα νόμιζα πως ήμουν πολύ ευτυχισμένος

Πυρακτωμένοι

αν έκλεψες ένα φιλί, πώς το επιστρέφεις;

δεν έχει σημασία που δε με βλέπεις

δεν έχει σημασία που σε βλέπω μόνο εγώ

μπορείς και πάλι να με φιλήσεις

με δυο χείλη που καίνε και πυρώνονται

και να μου δώσεις έτσι πίσω

ένα το φιλί που σου έκλεψα

όσα χθες νόμισα για 'μας
ήταν ιδέες νοθευμένες
από νύκτα και σκοτάδι και έρωτα

τίποτα δεν ισχύει το ερωτικό
πέρα από το επόμενο πρωί

φύλλα στη μνήμη

φύλλα πέφτουν πάνω στο κρεβάτι σου
και στο πάτωμα και ίσως και σε μένα
που βρίσκομαι λίγο παραπέρα.
φύλλα μαραμένα νά 'ναι
-δεν τους μίλησα-
γιατί μου φάνηκαν σκεφτικά
τα άφησα να πέσουν χάμω δίχως εξηγήσεις
κι ύστερα έτσι ανηλεώς θα έλεγε κανείς
τα προσπέρασα και έφυγαν και έφυγα
με μία απορία στα χέρια.

στο δρόμο

νά που έξω τα πάντα πάλλονται
κι όλα είναι τόσο ειρηνικά.
νά που σ'αυτούς τους δρόμους
μπορώ να ποδηλατώ ανενόχλητος
τη μοναξιά μου
και νά που όσα θυμήθηκα χτες
ή όσια μου είπαν τα λευκά κοράκια
είναι πέρα για πέρα αληθινά.
χα χα. τα λευκά κοράκια. καλά.

δε φεύγει

βάζω ένα στρατό
να κυνηγήσει το ξημέρωμα
και με βρίσκω να κλαίω
μπροστά στο μαξιλάρι και το λυκαυγές
"πότε θα με πάρεις μαζί σου";
ρώτησε η νύχτα το ξημέρωμα
κι αυτό της απάντησε
"όταν πάψεις να γκρινιάζεις"
κι όταν μάθεις να συνάγεις
τους σφετεριστές σου
προσθέτω εγώ
οπότε με βρίσκω
σε μια ιδιόμορφη κατάσταση
παράξενη για τα γούστα των κυνικών
κι έτσι ψάχνω λογική
σ'όλη αυτή την παράνοια των οιωνών
των καλών οιωνών και της καλής προαίρεσης
προαιρετικά σε χαϊδεύω προαιρετικά
κι όταν μάθω πώς ξυπνάμε χαρούμενοι
ώ τότε θα σε αγγίξω με τη μεγαλύτερη
ευτυχία του κόσμο
μέχρι τότε νύκτα
μην γαβγίζεις στο ξημέρωμα
δε φεύγει

αργά ή γρήγορα

ίσως να κέρδισα λίγο

από το πανάρχαιο θέλω

ακουμπώντας σε

στα σίγουρα πάντως

όλοι θα πεθάνουμε

έτσι κι αλλιώς

γι'αυτό

αργά ή γρήγορα

και πολύ επίμονα

θα 'ρθεις σε μένα

θα 'ρθω σε σένα

εγώ ή εσύ

(καμία σημασία)

είναι ίσως-μάλλον

αναπόφευκτο

lasciate ogni speranza

αυτόματα

voi ch'entrare

κι ύστερα

με καθησύχασες πως

μ'αγαπούν

και τα περι-

στέρια και οι

μπιγκόνιες που

άφησες ανοικτές

στο συρτάρι να

κρέμονται

σαν ένα κόλπο

(από τα κόλπα μας)

για να σε ξαναβρώ

σ'αυτόν τον κόσμο 

ή τον άλλο

μίζερος κόσμος

μίζερο τέλος

γέλασες.

Σκοτεινό δωμάτιο

Θάβω το τσιγάρο μου.
Θάβω τη θλίψη μου;
Μπαίνω σ'ένα δωμάτιο
- χωρίς παράθυρα -
και σε φιλώ.
Στην άκρη των χειλιών σου
(στεγνών ή ξεραμένων)
αφήνω ένα λουλούδι.
Το παίρνεις και το θάβεις
δίπλ'ακριβώς από τα τσιγάρα μου.
Τι σημαίνουν όλ'αυτά;
Σε ξαναφιλώ.
Σε δωμάτιο σκοτεινό
αυτή τη φορά
και μιλώ σου:
"Πάμε".
Σου έτεινα προσέγγιση
με άφησες
σου έδωσα το χέρι μου
τρεμουλιαστά το πήρες.
Θάβω το τσιγάρο μου αναμμένο.
Ανοίγω την πόρτα κι τί να δώ;
Δύο τσιγάρα κι ένα λουλούδι
με χαιρετούν.
Φιλώ σε ξανά.
Ξανά σε φιλώ
στον τοίχο ακουμπώ
τα μάτια μου,
ξυλοφωνίζωμ σε καλώ,
η πλάτη μου το στήθος μου τα πόδια
αισθάνονται.
Αισθάνονταί σε!

Καλύψου. Μη σκάβεις.
Όχι βαθειά.
Σ'ένα δωμάτια σ'ένα σοκάκι
ποιός νοιάζεται.
Σημασία έχει πώς πήρα
τα χείλη σου.
Και τά 'βαλα στην τσέπη
των δικών μου, Αχ ναί!
Καταστρέφω το μυστήριο.
Σίγουρο μέλλον ποιό μέλλον.
Μέλον. Ακτινίδιο σώμα.
Ασυγκράτητο σγουρό φοβερό
μαραμένο ανανεομένο
το μυστήριο της αγάπης
μέσα σε δύο σώματα
μέσα σε δύο μοναξιές
πώς ακούγομαι πώς στ'αφτιά σου
πώς θα ήθελα να μας δω
με άλλα μάτια να φιλιόμαστε
γρασίδι και δωμάτιο
με ή χωρίς φιλί
με ή χωρίς πόρτα
είναι αρκετό;
Είναι αρκετό το ποτέ;
Το ναι; Ένα καλοκαίρι;
Ένα γιατί.
Θάβω το τσιγάρο μου;
Θάβω τη θλίψη μου.
Μπαίνω σ'ένα φιλί σου
και μ'ανακαλύπτω
σ'ένα δωμάτιο
κλειστό και κλειδωμένο.
Αγαπημένο. (Ίσως η αγάπης μας) σ'αγαπώ.



Δημήτρης Κατσούρης
αν το διαβάσεις

Κάτι ανάλογο ή Φράκταλ

Σε κάποια μέρη, σε κάποιες γειτονιές
ο ήλιος μπαίνει από μικρές τρύπες
στροβιλίζεται μες στη σκόνη
ακολουθείται από παρεξηγημένες έννοιες
όπως αυτές του δάσους, των ορίων
ή και των αυταπόδεικτων.

Έτσι όταν κοιτάζεις ψηλά προσεκτικά
είναι σαν να βλέπεις δυο από αυτούς
να τρέχουν σε ένα βάλτο ή σε μια λίμνη
να φωνάζουν πως είναι τόσο χαρούμενοι όσο ποτέ
ή όσο τα δέντρα και τα βελανίδια
κι είναι τελικά σαν να βλέπεις πως όλα δουλεύουν ρολόι.

Παράλληλα όμως ακούν πώς μιλάει ο κούκος,
βλέπετε κι εσείς πως τίποτα δε δουλεύει αέναα
κι καταλαβαίνουμε - εμείς κι αν καταλαβαίνουμε -
πως μερικά πράγματα είναι καλύτερα να μην τα ξεστομίζεις ποτέ.
Οπότε ή αυτός κάνει λάθος ή εσύ.
Εγώ, πάντως, αποκλείεται.

έστω για πλάκα

 even in jest

έστω για πλάκα
πες "μ'αγαπάς";
έστω για πλάκα
πες "σ'αγαπώ"!
έστω για πλάκα
πες πως μ'αγαπάς
πες πως με συμπαθάς
πες πως θα πήγαινες μαζί μου
έστω για πλάκα
κάνε με να αισθανθώ λίγο
πιο χαρούμενος απ'ό,τι
δεν είμαι τώρα
έστω για πλάκα
μην κάνεις πλάκες μαζί μου
κι έστω για πλάκα
έστω για μια φορά
κοίταξέ με στα μάτια
κι όπως στα όνειρά μου
(ναι, εντάξει, έστω για πλάκα)

φίλα με σφιχτά
και πες
Διάολε Σ'Αγαπώ!

Είκοσι χρόνια ήταν χθες

Είκοσι χρόνια ήταν χθες, και χθες ήταν μόλις νωρίτερα αυτό το πρωί, και το πρωί φαινόταν έτη φωτός μακριά.
"Είμαι σαν εσένα", είπε αυτός. "Θυμάμαι τα πάντα".
Σταμάτησα για ένα δευτερόλεπτο. Αν θυμάσαι τα πάντα, ήθελα να πω, κι αν είσαι πράγματι σαν εμένα, τότε, πριν να φύγεις αύριο, ή όταν θα είσαι μόλις έτοιμος να κλείσεις την πόρτα του ταξί και θα έχεις ήδη πει αντίο σε όλους τους άλλους και δεν έχει μείνει ένα πράγμα να πεις σ'αυτή τη ζωή, τότε, μόνο γι'αυτή τη φορά, έστω για πλάκα, ή σαν δεύτερη σκέψη, γύρνα σε μένα, που θα σήμαινε τα πάντα σε μένα όταν ήμασταν μαζί, και, όπως έκανες πίσω τότε, κοίταξέ με στο πρόσωπο, κράτησε το βλέμμα μου, και φώναξέ με με το όνομά σου. 
Α.Α

Σε μια στιγμή

"Αυτό εδώ το μέρος δεν είναι κατάλληλο για μια θεά".
Εκείνη γύρισε το κεφάλι κι είδε, δυο πιθαμές από τα μάτια της, τ' άλλα παγωμένα μάτια, το μπλαβί πρόσωπο, τα παγωμένα από το φόβο χείλια, έτσι ακριβώς όπως τα είχε δει στην ολονυχτία, όταν για πρώτη φορά εκείνος βρέθηκε τόσο κοντά της, με τη διαφορά μόνο πως τώρα δεν ένιωσε τη ταραχή του έρωτα, αλλά την άβυσσο της απογοήτευσης. Σε μια στιγμή αποκαλύφτηκε μέσα της ολόκληρο το μέγεθος του ίδιου της του λάθους κι αναρωτήθηκε κατατρομαγμένη πώς είχε μπορέσει να κρατήσει κρυφά, τόσο καιρό και με τόση δύναμη, τέτοια χίμαιρα μες στην καρδιά της. Μόλις που πρόλαβε να σκεφτεί: "Θεέ μου, ο καημένος!"

Γ.Γ.Μ

lequel vault mieulx parler ou mourir

M.N 

που με κοιτάζεις έτσι αθόρυβα

με το ποτό και το τσιγάρο στα χείλη

κι ουρλιάζουν τα πάντα γύρω

που με κοιτάζει έτσι

πεθαίνω.

σαν νά 'χει λύπη κυριεύσει

(το ποίημα τούτο;

τη σκηνή ετούτη;)

(το βλέμμα σου)

και σαν νά 'χεις αφεθεί

οι ήχοι οι αλλοτινοί να πουν

αυτά που σκέφτεσαι αυτά που νομίζεις

αυτών που αγαπάς

τα μοιρολόγια

που με κοιτάζεις είναι και πεθαίνω

μ' ένα τραγούδι των έιτυς 

κι ένα ξυλόφωνο

τον τρόπο μου αγαπώ

τον τρόπο σου

και των δυο μας.

Παραληρηματικό

Αποφασίζω να σε ψάξω
κι είσαι ήδη κρυμμένη στο μυστικό:
δεν υπάρχουν άλλες φυλακές που να μπορούν
πλέον να με φυλακίσουν
- μόνο μία έχει μείνει -
κι είναι η δικιά σου η κλημεντίνη!

Σ' την ανοίγω σαν ρώγα ή σαν κλάσμα
δεν είναι πορτοκάλι δεν είναι μανταρίνι
το στόμα σου
είναι κάτι άλλο που έχω ξεχάσει πώς το λέμε
κι επίσης δεν είναι εσπεριδοειδές τα χείλη σου
γι'αυτό τα δαγκάνω σαν είναι από χυμό σταφυλιού
ή σαν να να είναι κάτι πολύ ωραίο και πολύ χυμώδες.

Κάνω λάθος, μικρή μου Ιταλίδα; Μπορώ να σ'αγαπώ;
Μπορώ να σε φωνάζω ντέμπολε
μπορώ να σε αγγίζω;
Σκούλουκουιν σκούλουκουιν πού πάεις χωρίς βρακούιν
μού ΄ρχεται στο μυαλό τώρα
και θέλω τόσο να σε μαζέψω (να σε μαζώξω)
και να σ'αγκαλιάσω και να σε έχω,
μικρή μικρή μιτσιά μου Ιταλίδα.

Σε κράτησα σαν αναπνοή
στα πιο βαθιά στα πιο τρελά
και ξύπνησες και μου τραγούδησες
στ'αφτί
ένα νανούρισμα για νάνους:
"Ξέχνα ό,τι έμαθες
το δάσος είναι κρύο
τα φύλλα είναι κίτρινα
και η καρδιά για δύο"
αποκοιμήθηκα και πάλι με τούτο
τον ήχο στο στόμα και στ'αφτιά
κι έτσι ξεγλίστρησες
κι έφυγες από την πίσω πόρτα
την πάλαι ποτέ του κρεβατιού
την τάχα άλλοτε κλειδωμένη
(έννοια σου κι εγώ αυτήν χρησιμοποιώ
για να ξεφύγω από τα νανουρίσματα)
|...|

Κι έμεινα εγώ εδώ
Να σε κρατώ σαν αναπνοή
Στα πιο βαθιά
Στα πιο τρελά
....ά

Θυμάμαι

oppugno μnème

Που ήρθες να μ'αγκαλιάσεις θυμάμαι.
Επειδή μ'είχες πονέσει.
Μου ζήτησες συγνώμη και σου 'πα
"Δεν πειράζει".
Θέλω ξανά να σ'αγκαλιάσω, έτσι
όπως τότε, αγνά μάλλον ή τρυφερά.
|και κλαίω τώρα|
γιατί πώς να το κάνουμε
θυμάμαι και πιο πολύ σε αγαπώ.
Γ. πού είσαι;

μορφοκλασματικό σύνολο ελληνιστί

τι είναι όνειρο κι αγάπη, τι καρέκλα,
τί είναι πράσινο, τι είναι ο Έρωτας κλπ

τα μαθηματικά και τον έρωτα

σ'αγαπώ. χωρίς αμφιβολία;
άνευ ενδοιασμού;
δίχως δεύτερες σκέψεις;
δε νομίζω δε νομίζω...
έσκυψα και κοίταξα το πρόσωπό σου
από την άλλη μεριά των πραγμάτων
και δεν μου ήταν τόσο γνώριμο°
δεν ήταν τόσο οικείο.
τι σημαίνει αυτό;
πως αγαπάμε μία όψη των πραγμάτων
ή ότι η αγάπη μας αγαπάει από μια μεριά
κι ότι επηρεάζεται από άξονες
(συμμετρίας και μη)
ή μήπως η αγάπη θά 'πρεπε
να είναι μια ομοθεσία με αναλλοίωτο κέντρο
αμετάβλητον έρωταν ραγδαίον
και μια πολλαπλότητα
που δεν μπορεί να επαληθεύεται
παρά μόνο αυτοδιασταυρόμενη
που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί
παρά μόνο μέσω μιας χαρτολογικής προβολής;

(πω πω, πώς περιέπλεξα έτσι
τα μαθηματικά και τον έρωτα)

σαφώς σοφότερος

κάποτε, που ήμουν νεαρότερος,
και δεν σκεφτόμουνα πολύ-πολύ
μπορούσα να πω σε δύο κλάσματα
σ'αγαπώ!
τώρα, που είμαι γηραιότερος,
και άρα σαφώς σοφότερος
ξέρω πως πρέπει να το λέω
σε ένα

Οι αγαπήσαντες και οι αγαπηθέντες

σ'αγαπώ σημαίνει θέλω
νά 'σαι δικός μου
τσαλακωμένος κι ατσαλάκωτος
παραδομένος και παραδιδόμενος
αήττητος και ηττημένος και ηττούμενος
και ηττηθείς
των αγαπησάντων τα λόγια
να μην ξεχωρίζεις
από των αγαπηθέντων

Πόση ώρα σου παίρνει να γράψεις ένα ποίημα;
Ε πόση ώρα διαρκεί ένα τσιγάρο;

Τα ασόβαρα

Τ'ομολογώ: δεν ήμουν πάντα σοβαρός.
Κάποτε ενεργούσα σαν μικρό παιδί,
κάποτε άφηνα τα πράγματα να περνάνε αδιάφορα απ'τη ζωή μου
κάποτε δεν ήξερα (αφήστε με να πω).

Μα τώρα εσοβαρεύθην! Επρόσεξα πολύ το φέρσιμό μου και την ενδυμασία μου, αφορμές να μην δώσω επροσπάθησα κι επι τούτω εμελέτησα πολύ.
Δεν ήταν πάντα εύκολο, δεν ήταν πάντα εφικτό. Αλλά όσο μπόρεσα περιόρισα τα ασόβαρα μέσα στη ζωή μου.

Κι έγινα ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ.

άστρα άστρα χαρωπά
της λύπης μου φωτάκια
ελάτε πιο κοντά
ολόφωτα αστράκια

ελάτε πιο κοντά
ίσα να σας αγγίξω
αστράκια χαρωπά
την πόρτα θα ανοίξω

μα σα θα μπείτ' εκλιπαρώ
- η λύπη μου κοιμάται -
δε θέλω άλλο να πονώ
μη μου τηνε ξυπνάτε

λόγια αχαμνά σαν αρχίδια
σαν από πούστη,
τ'ομολογώ δε θέλησα να πω πολλά
μονάχα πως σ'αγάπησα
μονάχα σ'αγαπώ
μα έψαξα - κάποτε βρήκα κάποτε όχι -
ωραία λόγια τα χειρίστηκα
μα ήταν όλα φρούδα τελικά ήταν λιωμένα
τα λόγια μου τα πελιδνά
τα λόγια μου τα μπούγια

υπέροχα ζεις υπέροχα πλανάσαι
κι ωστόσο δεν έμαθες ακόμα
πόσο κοστίζουν η λήθη και τα όνειρα
στο τραπέζι κάνει κρύο,
εγώ διαβιώ πού και πού στη σοφίτα
και το νεύμα σου με σκοτώνει σαν αλήθειαμ
κι ωστόσο δεν κατάφερα ποτέ
να χαλαρώσω τους μύες των ματιών μου
τα χείλη μας προφέρουν εκδορές,
στην ανάμνηση κρύβεται η πορεία
κι όλα τα Σαββατοκυρίακα βρωμάνε πυρετό και μέθη

Θα ήξερες πως σ'αγαπώ

"στον καθρέφτη είναι Κυριακή, 

στ'όνειρο υπάρχει χώρος για ύπνο, 

τα στόματά μας λένε την αλήθεια"

Π.Τ 

είσαι το σπίτι μου ή η επιστροφή;

με ψάχνω στα λόγια σου ή απλώς με αποφεύγεις;

μ'ανακαλύπτω στις ίδιες τις κινήσεις των χεριών σου

κι αν διάβαζες έστω και λίγο Πωλ Τσελάν

θα ήξερες πως σ'αγαπώ πολύ περισσότερο απ'όσο νομίζεις

Ο παράξενος καβαλάρης

Σε μια στροφή του δρόμου
βρήκαμε έναν παράξενο καβαλάρη.
- Γιατί στέκεις στο κρύο και στο σκοτάδι;
τον ρωτήσαμε
κι ο παράξενος καβαλάρης μας απάντησε
- Πρέπει πρώτα να ξέρεις ν'αγαπάς!
Τί; Τί σχέση έχει αυτό με μας;
Πότε δεν αγαπήσαμε εμείς;
Γιατί μας τα λέει αυτά εμάς,
ο παράξενος, ο πολύ παράξενος καβαλάρης;
Και τον αγνοήσαμε και συνεχίσαμε
τον δρόμο μας.