Μάταιες μηχανές

Μ'αυτά τα άχρηστα λόγια περπάτησα
Από το σπίτι σου μέχρι το δικό μου
Κι εκεί που βρήκα ευτυχία πάτησα
Κατά λάθος το γλυκύ ροδάκινο
Κατέβηκα τις σκάλες βιαστικός
Πριν προλάβεις να εκφωνήσεις καμιά ανοησία καμιά αιτιότητα ή τίποτα νεκρά σχόλια που θα μας έθαβαν και τους δύο
Προχώρησα ακόμα πιο βιαστικός μπροστά από το σπίτι του γάτου στον κήπο
Κι άρπαξα ανελέητα μια τρίχα από τον καβγά της νύχτας στην Ανδαλουσία
Και κατέβηκα πιο βιαστικά τη Μεσόγειο
Για να σε βρω για να σε βρω
Μα δεν υποσχέθηκα μηχανές
Μα δεν σου υποσχέθηκα τίποτα τέτοιο
Και τώρα πως να βρω μια γλώσσα τα λόγια
Και την κόλλα για να τα ενλωσω όλα αυτά
Σε δύο χέίλη που δεν ειρωνεύονται που δεν ονειρεύονται και δεν παίζουν
Παλιό αστείο η προκοπή μας
Στα σκαλιά στη σκασίλα και στο χέσε μας.
Πιο ευγενικά πιο ευγενικά να σ αγαπώ δε γίνεται έτσι κι αλλιώς.
Καθημερινλα τα λόγια, βερμούδες που δε βγάζαμε ούτε τη νλυχτα στο κρεβάτι ούτε τη μέρα στη βαρεμάρα, χιλιοβαρεμένες χιλιοφορεμένες εκούσιες διαλέξεις του σύμπαντος μας, εγώ κι εσύ εγώ κι εσύ, σχέση εξακολουθητική εξάρτηση εξάρτυση εξάρτιση εξαρτάται που εξαρτάται ας την αφήσουμε λοιπόν να αιωρείται.
Γι αυτό σου λέω μ αυτά τα άχρηστα λόγια περπάτησα από το κεφάλι σου στο δικό μου κι ύστερα από το δικό μου ξανά στο δικό σου για να μη μπω στον κόπο να κλειδαμπαρώσω δυο φορές τη μοναξιά μου.