Σκοτεινό δωμάτιο

Θάβω το τσιγάρο μου.
Θάβω τη θλίψη μου;
Μπαίνω σ'ένα δωμάτιο
- χωρίς παράθυρα -
και σε φιλώ.
Στην άκρη των χειλιών σου
(στεγνών ή ξεραμένων)
αφήνω ένα λουλούδι.
Το παίρνεις και το θάβεις
δίπλ'ακριβώς από τα τσιγάρα μου.
Τι σημαίνουν όλ'αυτά;
Σε ξαναφιλώ.
Σε δωμάτιο σκοτεινό
αυτή τη φορά
και μιλώ σου:
"Πάμε".
Σου έτεινα προσέγγιση
με άφησες
σου έδωσα το χέρι μου
τρεμουλιαστά το πήρες.
Θάβω το τσιγάρο μου αναμμένο.
Ανοίγω την πόρτα κι τί να δώ;
Δύο τσιγάρα κι ένα λουλούδι
με χαιρετούν.
Φιλώ σε ξανά.
Ξανά σε φιλώ
στον τοίχο ακουμπώ
τα μάτια μου,
ξυλοφωνίζωμ σε καλώ,
η πλάτη μου το στήθος μου τα πόδια
αισθάνονται.
Αισθάνονταί σε!

Καλύψου. Μη σκάβεις.
Όχι βαθειά.
Σ'ένα δωμάτια σ'ένα σοκάκι
ποιός νοιάζεται.
Σημασία έχει πώς πήρα
τα χείλη σου.
Και τά 'βαλα στην τσέπη
των δικών μου, Αχ ναί!
Καταστρέφω το μυστήριο.
Σίγουρο μέλλον ποιό μέλλον.
Μέλον. Ακτινίδιο σώμα.
Ασυγκράτητο σγουρό φοβερό
μαραμένο ανανεομένο
το μυστήριο της αγάπης
μέσα σε δύο σώματα
μέσα σε δύο μοναξιές
πώς ακούγομαι πώς στ'αφτιά σου
πώς θα ήθελα να μας δω
με άλλα μάτια να φιλιόμαστε
γρασίδι και δωμάτιο
με ή χωρίς φιλί
με ή χωρίς πόρτα
είναι αρκετό;
Είναι αρκετό το ποτέ;
Το ναι; Ένα καλοκαίρι;
Ένα γιατί.
Θάβω το τσιγάρο μου;
Θάβω τη θλίψη μου.
Μπαίνω σ'ένα φιλί σου
και μ'ανακαλύπτω
σ'ένα δωμάτιο
κλειστό και κλειδωμένο.
Αγαπημένο. (Ίσως η αγάπης μας) σ'αγαπώ.



Δημήτρης Κατσούρης
αν το διαβάσεις