πώς να γράψω ένα ποίημα για σένα

πώς να γράψω ένα ποίημα για σένα αφού πονώ;
θα ήθελα τα λόγια να 'ταν μάγισσες,
να τις κρεμούσα να τελειώναμε!
έλα και πάρε μου τα νύχια
σαν να 'σουν θύελα ή παγετός
και μια φλογέρα που τσιρίζει στον άνεμο...
τα λόγια μου προξένησαν μεγάλο κακό
και υποφέρω - ίσως καλύτερα να μην σε γνώριζα -
αλλά τί λέω ο ανόητος, πώς να μην σε γνώριζα...
δε γίνεται αλλιώς!
θα σε κρεμούσα σα μια μάγισσα που δε ξέρει τί λέει
ή σαν μια άλλη που ξέρει ακριβώς τί λέει
και λέει πολλά!
άφευκτα τα λόγια...
όσα προσπαθήσαμε να πούμε δίχως λόγια αποτύχανε...
όσο προσπαθήσαμε αποτύχαμε
άφευκτα τα λόγια κι εξ ου άφευκτη κι η φθορά τους
πώς μας επιβάλλεται κοίταξε πώς
πώς να πάρω πίσω οτιδήποτε ειπώθηκε, πώς να μην πονάει άλλο
πώς να γίνει η σιωπή μια όμορφη γλυκιά μελωδία
σαν αυτή που ακούγαμε μαζί τα απογεύματα και απολαμβάναμε
πώς να είμαι πιο σιωπηλός και συνάμα πιο χαρούμενος
πώς να γίνω χαρουμενότερος
πώς να είμαι χαρουμενότατος
πώς να είμαι ο πιο χαρούμενος
όλων των ανθρώπων
χωρίς εσένα
χωρίς να έχω στο πλάι μου
ένα φιλί σου που δαγκώνει και γιατρεύει
που ασφαλίζει και κουκουλώνεται
στο σώμα μου στον πυρετό μου στην αρτηριακή μου
και μια φλογέρα που τσιρίζει...
χαμός στο τελευταίο βαγόνι των ωκεανών
κάποιος θέλησε να αυτοκτονήσει
μα ήταν ήδη αργά για το πάρσιμο και για τη ζωή
είχε ήδη φύγει με άλλο βαγόνι, με άλλο ωκεανό
προδοσία μυχία απάτη με απάτησες κι ύστερα με εξαπάτησες
και με ξαναπάτησες έτσι δυνατά χωρίς να με αφήσεις ικανό
να γράψω έστω ένα ποίημα...πώς να γράψω για σένα ένα ποίημα...