είναι τώρα κάτι μέρες
που προσπάθησα
- μα ήταν προσπάθεια
στο κενό και στο μαύρο -

δε θα μιλούσα για τα δέντρα
και τα πουλιά
κι ούτε θα έφταιγα τους κάμπους
που τόσο πόνεσα

δε θα μιλήσω για σένα
σαν να μην ήσουν εδώ ή να μην είσαι
κι δε θα ουρλιάζω σε άδεια στάδια

και στα κενά πιάνα
δε θα ουρλιάξω

απλά για να με ακούσει η γειτονιά!

Θα ουρλιάξω επειδή πρέπει,
επειδή το οφείλω στο παιδί στο μπαρ
κι επειδή ίσως να μην ξαναμπορέσω

να ουρλιάξω επ'ευκαιρίας.