Περιμένοντας το βράδυ ,τασος λειβαδιτης

Δὲν ξέρω πώς, δεν ξέρω πού, δεν ξέρω πότε, όμως τα βράδυα

κάποιος κλαίει πίσω απὸ την πόρτα
κι η μουσικὴ είναι φίλη μας – και συχνὰ μέσα στον ύπνο
ακούμε τα βήματα παλιών πνιγμένων ή περνούν μες
στον καθρέφτη πρόσωπα
που τα είδαμε κάποτε σ᾿ ένα δρόμο ή ένα παράθυρο
και ξανάρχονται επίμονα
σαν ένα άρωμα απ᾿ τη νιότη μας – το μέλλον είναι άγνωστο
το παρελθὸν ένα αίνιγμα
η στιγμὴ βιαστικὴ κι ανεξήγητη.
Οι ταξιδιώτες χάθηκαν στο βάθος
άλλους τους κράτησε για πάντα το φεγγάρι
οι καγκελόπορτες το βράδυ ανοίγουνε μ᾿ ένα λυγμὸ
οι ταχυδρόμοι ξέχασαν το δρόμο
κι η εξήγηση θα ᾿ρθει κάποτε
όταν δεν θα χρειάζεται πια καμία εξήγηση

Ά, πόσα ρόδα στο ηλιοβασίλεμα – τι έρωτες Θεέ μου, τι ηδονὲς
τι όνειρα,
ας πάμε τώρα να εξαγνιστούμε μες στη λησμονιά.