Εύθυμη παρουσία σκέψεων

Αφιππεύω μία σκέψη
στην πιατέλα των ονείρων.
Αμέσως κατρακυλά
πέφτουν ένας ήλιος ένα φεγγάρι
χάμω σπάει σαν
πορσελάνινος πολτός χειροκροτημάτων
χύνεται στην κλίνη του εκθαμβωτικού
ατόφια ολόφρεσκια ασημένια νεραϊδόσκονη
μαγικές πετάνε παντού πεταλούδες
αγαλματάκια παγωμένα ζωηρά ακίνητα
παιδιά που τρέχουν -πού τρέχουν-
μακριά από μεγάλους -άλλους-
στους κήπους του ύπνου
στους ύπνους του κήπου
πιτσιλίσματα από μπογιές απείρου
πατημασιές από ανήλικα κεριά
μικρά κεράκια μεγαλώνοντας τις θλίψεις
αλογάκια ξύλινα χαρωπά
λάρνακες λεμεσούς λευκωσίες
πάφους κερύνειες αμμοχώστους
δρομάκια δεντράκια
δαχτυλίδια πυρός
δαχτυλίδια ύδατος
περνώ από μέσα συντριβάνια νεράιδες τοκετοί
ονείρων ονείρων ονείρων

ποίημα χωρίς ανάσα.


δ.κ