Το νησί

"Στο Πήλιο μέσα στις καταστανιές το πουκάμισο του Κενταύρου

γλιστρούσε μέσα στα φύλλα για να τυλιχτεί στο κορμί μου"

Κατά πως φαίνεται στα νησιά αλλάζουν οι ανθρώποι...

κάποιοι κρατούν τα σκήπτρα του νησιώτη

και κάποιοι παλεύουν με τ'αξεπέραστο

είναι η θάλασσα εκεί να τους παρηγορεί.

Είναι όμως μερικοί, που παρ'όλη τη μετάνοια του γαλάζιου

και για όσο ήλιο χρειαστεί, βρίσκουν το θάρρος και τους τρόπους

να μεταχειρίζονται αλλιώς τη θαλασσινή τους ταυτότητα:

είναι αυτοί που κουβαλούν τη θάλασσα στο καππέλλο τους

ή στην τσέπη ή ακόμα στο μικρό σταυρουδάκι που τους έδωσε

η μάνα τους. Κι όσο κοιτάζουν μπροστά τόσο πέλαγος κοιτάνε.

Κι όσο αγωνίζονται (στα κρυφά νερά και στις βάτους)

τόσο υποφέρουν. Κρατάνε όμως μέσα τους, φυλαχτό και ειρήνη

τη θάλασσα, τον ήλιο, το νησί! Και κοιτάνει ευθεία

τον καταποντισμό του άνδρα και της γυναίκας

του νησιώτη, του ελεύθερου και του δαμασθέντος.

Κάποιοι παλεύουν με το αξεπέραστο και νικάνε

άλλοι γίνονται πεπερασμένοι και φλέγονται!

Ενίοτε στο γαλάζιο, κάποτε στη θάλασσα

μα πάντα στο νησί.