η λευκή πηγή

ακολούθησέ με ψάχνω στη λευκή πηγή
ως τα χαμένα ελάφια στο δάσος να βρω
τη συνάντηση των εποχών και το ρεύμα
στο λιγοστό φως που απομένει εναποθέτω
τις ελπίδες μου για συντροφιά: μετά
η νύχτα και το αιώνιο, βαθυγάλαζο πέλαγος
το κρυφό αδάγιο ενός αλβινώνη που κλαίει
οι ρωγμές, ο φόβος, πολλά κακά πολλά
κάτι γέλια που αντηχούν υπόκωφα στους ίσκιους
δες δε μας μένει πολύς χρόνος σε ξορκίζω
ακολούθησέ με τα γιγάντια πλοκάμια των δέντρων
τα πουλιά που τρομάζουν και φεύγουν οι φωνές
που απαντούν στην καμία ερώτηση ξέχνα το
δεν προλαβαίνουμε - το απόγευμα δεν είναι φίλος -
κι εσύ, ω εσύ τελευταίε που εμφανίζεσαι
πλησίον της επιμελούς πηγής των πλέον ουρλιαχτών
για όσους δεν προλάβαμε, για όσους περιμέναμε
πιο πολύ απ'όσο έπρεπε τον δονάτη και τη μύρια
συγχώρεσέ με ία που προλαβαίνω να το πω αυτό
πριν με καταβροχθίσει το δάσος μα σ'αγάπησα πολύ
- κι ίσως μάλλον πιο πολύ απ'όσο περίμενα - κι έπρεπε...
αν στο χάραμα της μέρας ακούσεις θρήνους ή αεράκι
με πήραν τα αράβια και τα πηχτά σκοτάδια του έλους
του τέλους και της μαραμένης λευκής πηγής που σε περίμενα...