καβαφίζοντας παραληρηματικώς

όταν τα γράφω πιο αργά
τα ποιήματά μου ξεφαντώνουν:
οι ταιριασμένες λέξεις χέρι-χέρι
προσπαθούν να με τρελάνουν:
"πιάσε μας αν μπορείς, πιάσε"
κι εγώ, σαν νάμουν του νοήματος μαστίγιο
χρόνο τους δίνω να εκδηλωθούν
στο χώρο να εξαπλωθούν σαν καινούργιες
φράσεις ίδιες κι απαράλλακτες με άλλες
κι ύστερα δίνω μια με το μαστίγιο
πάλιν απόψε ραπίζω της ραθυμίας μου το πρόσωπο

*

με όψεις διαφορετικές, με λέξεις
με ύφη και νοήματα, ρυθμούς και αρρυθμίες
να παίξω• μα δε γίνεται πάντα
και νά που καταλήγω πάλι
πιο πεζός κι από μυρμήγκι να γίνομαι

*

ας αναθαρρήσουμε: πιείτε ποτό κι ύστερα
πείτε μου ποιες λέξεις να μην επαναλαμβάνω
το "και" σίγουρα, που ευκολία τελευταίως
μού εγίνη, το "αλλά" και το "αφού"...
αλλά αφού και τα τρία τόσον χρήσιμα
πώς να μου τα ξεφορτωθώ;

*

είναι λύπη αυτό στην ψυχή μου;
ή μήπως έλλειψη αισθήσεως;
γιατί γράφω απόψε γιατί;
αφού απ'τον κόσμο των Ιδεών
καμία δε μου εμεταφέρθη• μόνος μου
κάθομαι και χολοσκώ, τις κόλλες βασανίζω
μόνον και μόνον για να ιδώ
μια μέρα το άγιο Τυπωθήτω!