-κρυμμενη-

παντα ηθελε μια σκια.
ηταν μεγαλωμενος σε αυλες ανοιχτες
χωρις φραχτες ή ασπρα σεντονια
με παραθυρια ακλειδωτα
κι απουσια ηχομονόσεως.
οταν την πρωτοειδε,λοιπον,
έσκισε επιτόπου και τα εφτα του δερματα
και ετοιμαστηκε να τη φορεσει
-νομισε πως ηταν λευτερη-
προσπερνώντας αδαώς 
τις λεπτες ραφες 
που διέτρηαν αυτην και τον τοιχο.
εκανε να την αρπαξει
μα εκεινη μικρανε
εριξε ενα φεγγαρι πανω της 
να την τυφλωσει,
τιποτα.
δεν ειδε ακομα τις ραφες.
δολοφονιες
δολοφονιες γλυκιες,ομως
δεν ακουε.
σιωπη
-και δεν ηταν για τετοια αυτος-
ετσι αρχισε τα μεγαλα ψαίματα
ετσι γκρεμισε και τον τοιχο
-γιατι ηταν μεγαλωμενος σε αυλες ανοιχτες-
φορεσε τα μαυρα του γυαλια
κι  ηρωικα αποχώρησε
χωρις σκια
χωρις σκοταδι
χωρις ανυπαρκτα πάθη.

χωρις ουτε να προσεξει 
τις λεπτες κλωστες που πιαστηκανε στα ποδια του
κι ακολουθήσαν το φευγιό του.          -αννη ξ, 21.04.2013-