χειρόγραφο

ύστερα μείναμε οι δυό μας
δεν ξέραμε να απορούμε -δεν ξέραμε
καλά-καλά να διαβάζουμε τις ημερομηνίες
1913 μπορεί και 1987 μπορεί και άλλοτε
δεν απορήσαμε που υπήρξαμε
ούτε γιατί τη δεδομένη στιγμή σαν το
τύμπανο ενός αγγέλου ακούγαμε μαζί
τη μελωδία του ήλιου
δεν απορήσαμε πως θα χαθούμε
στην εκρηκτική αιωνιότητα γιατί
και πως θα περάσουν μέρες
-κι ίσως να μην μας θυμηθεί
ποτέ κανείς και για πάντα πλέον
να ξεχαστούμε -
δεν απορούσαμε
μονάχα επιμέναμε στην ίδια φράουλα
του έρωτά μας
δε λογαριάζαμε αν από ενός τσαμπιού
σταφύλι περίσσευε ή χάνονταν
μια ρώγα ποθητή.

δ.κ