απο την απομαγνητοφωνηση ταινιων που ηχογραφουσε η Σαπφώ Ξωρνάθου σαν ημερολογιο, στους δρομους της θεσσαλονικης . η συγκεκριμενη χρονολογειται στα 1993 (φερει ημερομηνια 27 φεβρουαριου) και τιτλοφορειται "ενα καλαθι λαχανα". σημεια που δεν καταφεραν να απομαγνητοφωνηθούν,σημαινονται με αποσιωπητικα μεσα σε αγκύλες [...] .
βλεπω μια πορνη που περπατα στο δρομο.το μονο που θελει ειναι να την παρασυρει ο ανεμος μαζι με τα υπολοιπα φυλλα που στροβιλιζονται πανω στο πεζοδρομιο.αλλωστε,σ'ενα πεζοδρομιο ειναι κι αυτη.απανταει το ενα τηλεφωνημα μετα το αλλο,εχει και κινηση βλεπεις. ειναι καλη μερα σημερα. νομιζει πως τ'αυτοκινητα θα σταματησουν διπλα της,ε; μαλλον.το μονο που εμεινε ειναι να βγαλει το ποδι της εξω απο το πεζοδρομιο,να το κουναει μεχρι να μαζευτει ολη η πλατεια γυρω της.τι θελετε εσεισ;τι θελετε σημερα;εσεις τι θελετε,ο κυριος τι θα παρει; κοιταει καλα. . κοιταει πισω της αμα την παρακολουθει κανεις.μην τη βιασουνε και χασει την παρθενια της.[..]μην ερθει κανεις και τη βγαλει απο την αθωοτητα. οπως περνανε απο διπλα της πολλοι περαστικοι,της σηκωνεται καταλαθος το φορεμα.και δεν κρυβει πια τα 2 εκατοστα απ'το ποδι της.κριμα ειναι,τοσο ομορφα ποδια[...] τα φυλλα στα πεζοδρομια[...]μολις περασε καποιος κυριος.γιατι δεν την ειδε;κι αυτη [..] νομιζε πως γι'αυτην ερχοταν.[..]πως ερχοταν γι'αυτην ολη η πολη[...] και ξερω πως αυτο που κανει τωρα,το κανει καθε μερα.πρωι-μεσημερι-βραδυ.σα φαρμακο το κανει.ετσι κυκλοφοραει σ'ολη την πολη.δεξια αριστερα,οποιο στριψιμο θελει παιρνει.αφου δεν εχει πια στριψιματα η φουστα της.κι αρχιζει να ψαχνει για παοχνιδια. θελει να παιξει[...]. ξερεις,καθε φορα που το κανει αυτο,νιωθει αλογο.νιωθει ελευθερη.καθε φορα που ξαναμπαινει στο κλουβι της,νιωθει πως εχει φυγει μακρυα.παντα ειχε μια καποια αχρωματοψια,λεει.ολα τα κοκκινα κραγιον τα βλεπει ασπρα.καποιες φορες ειχε πει πως θα το σταματησει αυτο.αλλα καποιος τη γαργαλαει απο κατω στα ποδια και την κανει να ξαναπερπαταει.κοιτα,τωρα μολις εχει περασει ενα ασπρο αμαξι,κι αυτη ειμαι σιγουρη πως το ειδε να καιγεται.το ειδε.το ειδε να μυριζει,σα ζεστη σοκολατα το ειδε.και καθε φορα που δε μπορει να παιξει αλλο-γιατι υπαρχει και μια κριση-οικονομικη παντοτε- ,κανει πως λαχανιαζει.καθε φορα που δε μπορει να παιξει αλλο,κανει πως λαχανιαζει.κι υστερα φαντασιωνεται πως ολοι καπου την εχουν μπλεξει. πως[...]. και πως οσοι τη βαφτισαν,οσοι τη βουτηξαν μεσα σε κεινη την κολυμβηθρα-κι ο θεος ξερει ποσοι εβαλαν τα χερια τους μες σε κεινο το νερο- οσοι το εκαναν αυτο,μονο γελανε τωρα.ολο γελανε.κι αυτη εχει μεγαλωσει και δεν ξερει πώς να παιζει πια.μονο κατι ξυλινα αλογακια της εχουν απομεινει,κι αυτα,κουτσα.ξανακορναρουν τ'αυτοκινητα.μηπως ειναι για μενα; δε νομιζω,γι'αυτην θα'ναι.παντα γι'αυτην. καθε μερα την παρακολουθω.τι κανει,πού παει,πώς περπαταει.ευτυχως χωρις να με βλεπει.περπαταει τωρα με υφος.με ρυθμο.λες και θελει να πηδηξει το μουσικο που βρισκεται απεναντι. γιατι λεει πως μονον αυτος ειναι φιλος της.αυτος,το τελος.περπαταει και φωναζει.πού ειναι ο φιλος μου;πού ειναι το τελος;τον ψαχνει με αγωνια,όχι οπως σας μεταφερς εγς τωρα τα λογια της.αυτη με αγωνια τον γυρευει.κι υστερα συνεχαει να περπαταει και να φωναζει και παιρνει το δρομο εκεινο που ολο στριβει,ετσι που καταληγει παντοτε στο ιδιο σημειο.φωναζει κι ολο προχωραει κι ολο προχωραει και φωναζει και φωναζει και προχωραει και φτανει παλι σ'εκεινο το σημειο. το ιδιο. φτανει σ'εκεινο το σημειο κι ολοι γυρω της γελανε.ειμαι σιγουρη οτι δεν ειναι σιγουρη γιατι γελανε ολοι.κι υστερα λεω,σαν εξω θεατης,μπας και με βλεπουνε,και δεν ειμαι τελικα τοσο καλα καμουφλαρισμενη;γιαυτο γελανε;δε νομιζω.καποιος μαγειρευει.μαλλον εχει φτιαξει μια τουρτα σοκολατα.σοκολατα ειναι.κι υστερα,την ειδα εγω που κοιταε εκεινα τα σκουπιδια που μαζευανε απ'το δρομο οι ρακοσυλλεκτες της γειτονιας.και ξερω πως μοναχα,εκεινη την ωρα,ευχοταν να την παρεσερναν κι εκεινη μαζι μεσ στα καροτσια που μετεφεραν,οπως ακριβως ηθελε να την παρασυρει με τα φυλλα ο ανεμος.τι διαφορα θα εκανε αλλωστε.σοκολατα ειναι,δε νομιζω να με γελαει η μυτη μου.ισως ομως,πρεπει,δε γινεται,να γελανε για καποιον αλλο λογο.λεω,μηπως δεν ειμαι καλα καμουφλαρισμενη εδω που ειμαι..μεσα της.καλα ακουσες.μεσα της ειμαι.ειμαι μια πορνη που εχει φτασει σπιτι της.στο τελος.
βλεπω μια πορνη που περπατα στο δρομο.το μονο που θελει ειναι να την παρασυρει ο ανεμος μαζι με τα υπολοιπα φυλλα που στροβιλιζονται πανω στο πεζοδρομιο.αλλωστε,σ'ενα πεζοδρομιο ειναι κι αυτη.απανταει το ενα τηλεφωνημα μετα το αλλο,εχει και κινηση βλεπεις. ειναι καλη μερα σημερα. νομιζει πως τ'αυτοκινητα θα σταματησουν διπλα της,ε; μαλλον.το μονο που εμεινε ειναι να βγαλει το ποδι της εξω απο το πεζοδρομιο,να το κουναει μεχρι να μαζευτει ολη η πλατεια γυρω της.τι θελετε εσεισ;τι θελετε σημερα;εσεις τι θελετε,ο κυριος τι θα παρει; κοιταει καλα. . κοιταει πισω της αμα την παρακολουθει κανεις.μην τη βιασουνε και χασει την παρθενια της.[..]μην ερθει κανεις και τη βγαλει απο την αθωοτητα. οπως περνανε απο διπλα της πολλοι περαστικοι,της σηκωνεται καταλαθος το φορεμα.και δεν κρυβει πια τα 2 εκατοστα απ'το ποδι της.κριμα ειναι,τοσο ομορφα ποδια[...] τα φυλλα στα πεζοδρομια[...]μολις περασε καποιος κυριος.γιατι δεν την ειδε;κι αυτη [..] νομιζε πως γι'αυτην ερχοταν.[..]πως ερχοταν γι'αυτην ολη η πολη[...] και ξερω πως αυτο που κανει τωρα,το κανει καθε μερα.πρωι-μεσημερι-βραδυ.σα φαρμακο το κανει.ετσι κυκλοφοραει σ'ολη την πολη.δεξια αριστερα,οποιο στριψιμο θελει παιρνει.αφου δεν εχει πια στριψιματα η φουστα της.κι αρχιζει να ψαχνει για παοχνιδια. θελει να παιξει[...]. ξερεις,καθε φορα που το κανει αυτο,νιωθει αλογο.νιωθει ελευθερη.καθε φορα που ξαναμπαινει στο κλουβι της,νιωθει πως εχει φυγει μακρυα.παντα ειχε μια καποια αχρωματοψια,λεει.ολα τα κοκκινα κραγιον τα βλεπει ασπρα.καποιες φορες ειχε πει πως θα το σταματησει αυτο.αλλα καποιος τη γαργαλαει απο κατω στα ποδια και την κανει να ξαναπερπαταει.κοιτα,τωρα μολις εχει περασει ενα ασπρο αμαξι,κι αυτη ειμαι σιγουρη πως το ειδε να καιγεται.το ειδε.το ειδε να μυριζει,σα ζεστη σοκολατα το ειδε.και καθε φορα που δε μπορει να παιξει αλλο-γιατι υπαρχει και μια κριση-οικονομικη παντοτε- ,κανει πως λαχανιαζει.καθε φορα που δε μπορει να παιξει αλλο,κανει πως λαχανιαζει.κι υστερα φαντασιωνεται πως ολοι καπου την εχουν μπλεξει. πως[...]. και πως οσοι τη βαφτισαν,οσοι τη βουτηξαν μεσα σε κεινη την κολυμβηθρα-κι ο θεος ξερει ποσοι εβαλαν τα χερια τους μες σε κεινο το νερο- οσοι το εκαναν αυτο,μονο γελανε τωρα.ολο γελανε.κι αυτη εχει μεγαλωσει και δεν ξερει πώς να παιζει πια.μονο κατι ξυλινα αλογακια της εχουν απομεινει,κι αυτα,κουτσα.ξανακορναρουν τ'αυτοκινητα.μηπως ειναι για μενα; δε νομιζω,γι'αυτην θα'ναι.παντα γι'αυτην. καθε μερα την παρακολουθω.τι κανει,πού παει,πώς περπαταει.ευτυχως χωρις να με βλεπει.περπαταει τωρα με υφος.με ρυθμο.λες και θελει να πηδηξει το μουσικο που βρισκεται απεναντι. γιατι λεει πως μονον αυτος ειναι φιλος της.αυτος,το τελος.περπαταει και φωναζει.πού ειναι ο φιλος μου;πού ειναι το τελος;τον ψαχνει με αγωνια,όχι οπως σας μεταφερς εγς τωρα τα λογια της.αυτη με αγωνια τον γυρευει.κι υστερα συνεχαει να περπαταει και να φωναζει και παιρνει το δρομο εκεινο που ολο στριβει,ετσι που καταληγει παντοτε στο ιδιο σημειο.φωναζει κι ολο προχωραει κι ολο προχωραει και φωναζει και φωναζει και προχωραει και φτανει παλι σ'εκεινο το σημειο. το ιδιο. φτανει σ'εκεινο το σημειο κι ολοι γυρω της γελανε.ειμαι σιγουρη οτι δεν ειναι σιγουρη γιατι γελανε ολοι.κι υστερα λεω,σαν εξω θεατης,μπας και με βλεπουνε,και δεν ειμαι τελικα τοσο καλα καμουφλαρισμενη;γιαυτο γελανε;δε νομιζω.καποιος μαγειρευει.μαλλον εχει φτιαξει μια τουρτα σοκολατα.σοκολατα ειναι.κι υστερα,την ειδα εγω που κοιταε εκεινα τα σκουπιδια που μαζευανε απ'το δρομο οι ρακοσυλλεκτες της γειτονιας.και ξερω πως μοναχα,εκεινη την ωρα,ευχοταν να την παρεσερναν κι εκεινη μαζι μεσ στα καροτσια που μετεφεραν,οπως ακριβως ηθελε να την παρασυρει με τα φυλλα ο ανεμος.τι διαφορα θα εκανε αλλωστε.σοκολατα ειναι,δε νομιζω να με γελαει η μυτη μου.ισως ομως,πρεπει,δε γινεται,να γελανε για καποιον αλλο λογο.λεω,μηπως δεν ειμαι καλα καμουφλαρισμενη εδω που ειμαι..μεσα της.καλα ακουσες.μεσα της ειμαι.ειμαι μια πορνη που εχει φτασει σπιτι της.στο τελος.
No comments:
Post a Comment